Terwijl ik mijn fiets op slot zet voor de supermarkt, zie ik een jonge moeder worstelen met haar fiets, zwaar beladen met boodschappen.
Met haar ene hand houdt ze haar fiets in evenwicht en met haar andere hand probeert ze haar huilende peuter in het fietsstoeltje te zetten.
‘t Jochie zit duidelijk in zijn ‘nee’-fase.

Misschien mocht-ie geen snoepje in de winkel, misschien heeft-ie gewoon een pesthumeur. Hij maakt zich in elk geval krijsend uit de voeten. Er zit voor de moeder niets anders op dan haar fiets, inclusief boodschappen, te parkeren om haar kind te vangen.

Maar hij is niet op zijn achterhoofd gevallen en neemt strategisch plaats achter een grote prullenbak. Als zijn moeder hem links-om benadert, gaat hij
rechts-om. Gaat zij rechts-om, dan gaat hij links-om.

Een patstelling.
En ik kruis zijn pad als ik naar de ingang van de winkel loop.

Omdat ik geen klappen wil van een moeder die denkt dat ik haar kind wil ontvoeren, maak ik oogcontact met de moeder.
“Zal ik ‘m pakken?” sein ik. Lachend knikt ze “Ja!”.

Moeder maakt een snoekduik naar rechts.
De peuter, die alleen maar op zijn moeder let, rent krijsend naar links.
En daar sta ik.
Hij loopt zo in mijn armen.
Ik vang ‘m op en til ‘m op.

Ik had me voorbereid op een hevig tegenstribbelende peuter en zet me schrap. Maar ‘t jochie houdt van schrik op met huilen en ligt als een plank in mijn armen. Ik overhandig hem aan zijn moeder die hem resoluut
in het fietsstoeltje zet.

“Zo.” zegt ze, terwijl ze weg loopt met het kind in het fietsstoeltje,
“Dus jij dacht dat je weg kon lopen? Mooi niet!”
Haar zoontje zit nog steeds doodstil in het fietsstoeltje.
Compleet verbijsterd.
He never knew what hit him.

En ik heb er lol in.
Toch leuk om, in plaats van je eigen kind, het kind van een ander een jeugdtrauma te bezorgen.