Toen Michelle klein was, deed ik niet aan ‘kinderpraat’. Wij aaiden het hondje en noemden dat een hondje in plaats van een ‘waf-waf’. Wij gingen niet met de ‘tjoek-tjoek’, wij gingen gewoon met de trein. Heel pedagogisch verantwoord en het had succes. Michelle praatte al vroeg hele volzinnen.

Sinds 2010 woont Spike, de grote-rode-je-weet-wel-kater, bij ons. En aan zijn opvoeding is niets pedagogisch verantwoord. Gelukkig heeft Frank Spike de eerste jaren goed opgevoed. Met de plantenspuit. Spike is een brave kater. Hij springt nooit op de tafel of op het aanrecht. Dat mag niet. En hij krabt nooit aan meubels of aan het behang.

Maar toen Spike na jaren weer bij Frank kwam wonen, was Frank zó blij dat pedagogisch verantwoord niet meer in zijn woordenboek voor kwam. Verwennerij is het. Pure verwennerij!

Spike drinkt graag uit de kraan in de badkamer. Dus als wij, zittend in de kamer, in de badkamer de bons horen van een zeven kilo zware kater die in de badkuip springt, staat Frank op om de badkraan aan te zetten voor Spike.

Als Spike een klein mini-plasje op de bak heeft gedaan, miauwt hij een keertje. Vervolgens staat Frank op en maakt de bak schoon, terwijl Spike goedkeurend toe kijkt. Die bak móet meteen schoon. Als Frank de bak schoongemaakt heeft, inspecteert Spike zorgvuldig of de kattenbakkorrels in de juiste volgorde liggen en gaat vervolgens poepen. Waarna Frank de bak opnieuw schoon maakt.

Overal in huis liggen kleedjes, kussentjes en mandjes voor Spike. In de slaapkamer staat altijd een extra bakje vers water en midden in de huiskamer staat een afwasteiltje met vers water er in. En een badeend!

En ik doe vrolijk mee aan al die verwennerij. Ik grijp nog enigszins pedagogisch verantwoord in als Frank een slapende Spike wakker wil maken voor snoepje maar daar blijft het bij. Verder ben ik net zo erg als Frank. Ik koop me ziek aan balletjes en speelgoedmuizen. En de joekel van een kattentoren die midden in de huiskamer prijkt, heb ik uitgezocht.

Maar toppunt is toch wel dat ik tegenwoordig vloeiend Spikeriaans spreek. “Heb je honger in je poetebuikje?” vraag ik ‘s morgens aan Spike. En als ik zijn bakje gevuld heb, wens ik hem smakelijk eten. “Ga maar lekker happen, Spike!”. Als er een vliegtuig voorbij komt en Spike kijkt angstig omhoog, dan stel ik hem gerust. “Het is maar een ‘piegtuig’, Spikey, niks aan de hand!” En soms kijken we samen uit het raam. Dan gaan we kijken of er ‘pogels’ buiten zijn.

Ik, die mijn kind zo zorgvuldig leerde praten.
Ik, die haar altijd de juiste woorden leerde.
Ik praat raar tegen de kat.
Wat is er toch met me gebeurd?
Waar ging het mis?
Op deze manier leert Spike nooit praten.