En toen moest Robby twee weken naar Amerika. Voor een cursus van zijn werk. Helemaal naar Denver. En natuurlijk werd hij enorm gemist. Door Michelle maar ook door Boef. Omdat wij wel eens op Boef passen als Michelle en Robby weg moeten, weten wij hoe hartstochtelijk Boef iemand kan missen. Lusteloos loopt-ie door het huis en triest ligt-ie op de bank. Met diepe zuchten laat-ie weten hoe enorm hij zijn vrouwtje en baasje mist.

En nu was zijn baasje zomaar twee weken weg. Natuurlijk was Michelle er nog. Gelukkig maar! Maar Boef is toch op zijn allerhappiest als vrouwtje én baasje er zijn. Via Skype en Facebook werd het thuisfront op de hoogte gehouden van alles wat Robby mee maakte in Amerika maar Boef kreeg daar niks van mee. Het waren twee lange weken.

Tot eindelijk het moment aanbrak dat Robby weer aankwam op Schiphol. Michelle stond op hem te wachten. Met Boef. En een welkom-thuis-ballon. Het was een hartstochtelijk weerzin en Boef was door het dolle.

Boef weet natuurlijk niks van Amerika. Van vliegtuigen en Denver. En van heel ver weg zijn. Hij weet natuurlijk niet dat Robby ergens anders was. Voor hem was Robby gewoon wég. Ik vraag me af wat er door dat kleine koppie ging toen hij Robby op Schiphol door de schuifdeuren bij ‘Arrivals’ zag komen.

Hij zal het wel raar gevonden hebben. “Krijg nou wat! Robby! Wat doe jij hier?
Zat jij al die tijd achter die schuifdeuren?”