Bij de bouwmarkt tikte ik een afgeprijsd tuinsetje voor op ons balkon op de kop. En terwijl ik, in de laatste zonnestralen van een mooie herfstdag, de stoelen in elkaar schroefde op het balkon, werd in onze straat de Kerstverlichting opgehangen. En ineens waren ze er. In alle hevigheid. Kerstkriebels!

Eerlijk gezegd waren ze er al eerder. Heel even maar. Deze zomer. Toen ik, in ons nieuwe huis, onze nieuwe boekenkast op zijn plek schoof en een stap terug deed om het resultaat te bekijken. In een flits bedacht ik me dat het hoekje dat overbleef, tussen de kast en de tafel, de perfecte plaats is voor een grote kerstboom. Die gedachte was voor mij zó vreemd, dat ik hem snel uit mijn hoofd zette.

Want ik heb nog nooit last gehad van zin in Kerstmis. Van de kerstdagen uit mijn jeugd herinner ik me weinig. Waarschijnlijk aten we met z’n allen een kerstdiner met de signature-dish van mijn moeder na; pudding met koekjes. Ik geloof niet dat er cadeautjes waren. En naar de Kerstmis gingen we ook niet. Het was heel gezellig maar ook heel gewoon. Gewoon, zoals elke zondag.

Ondanks het feit dat ik weinig met Kerstmis had, haalde ik, toen Michelle er eenmaal was, wel een kerstboom. Samen met mijn vader, die de door mij uitgekozen boom afkeurde. ‘Mooie boom, prul. Maar de kluit is scheef.’ En vervolgens versierde ik mijn woonkamer met een door mijn vader wél goedgekeurde boom.

Voor Michelle’s tweede Kerst, twee maanden na het overlijden van mijn vader, zocht ik zelf mijn Kerstboom uit. Dat die boom, met hoogst waarschijnlijk een scheve kluit, op eerste Kerstdag omdonderde, compleet met slingers, ballen en piek en een enorme chaos in mijn woonkamer achterliet, heeft er misschien wel voor gezorgd dat ik definitief nooit meer zin in Kerstmis had.

Jaren gingen voorbij. Kerst was iets waar ik tegenaan hikte maar wat dan uiteindelijk toch wel gezellig werd. Met een nepboompje dat braaf bleef staan, een klein kerstdineetje voor mij en Michelle en cadeautjes. Met een bezoekje aan mijn moeder op eerste Kerstdag waar we traditioneel Kindje Jezus verstopten en een tweede Kerstdag in joggingpak op de bank met drie videofilms op het programma.

Toen ik Frank tegen kwam, vond ik in hem een anti-Kerstmis-medestander. Ook hij heeft niets met Kerst. Maar toch. Vorig jaar, vlak voor Kerst… Ik weet het niet. Er was iets anders dan anders. We waren inmiddels verhuisd naar ons tijdelijke mini-huisje en we besloten toch ons mini-Kerstboompje op te zetten. Frank was lekker aan het klussen. De laatste klusjes in huis. Ik had de kerstborrel van mijn werk achter de rug en sleepte mijn kerstpakket mee naar huis. Samen keurden we de inhoud en ik hing een slinger met lichtjes op ons balkon.

Het leek er verdacht veel op dat we allebei in kerststemming raakten. En toen werd het 17 december. Frank kreeg een hartstilstand. Loeiende sirenes. Intensive care. En ik bracht de Kerst door in het VU. Er stonden kerstbomen in de hal maar daarmee hield de gezelligheid wel op.

Maar deze Kerst wordt anders. Deze Kerst zijn we lekker thuis. In ons nieuwe huisje. En ik heb, voor het eerst, mega-Kerstkriebels! Ik wil een grote boom. Ik wil lichtjes op ons balkon. En lichtjes voor onze ramen. Kaarsjes overal. En heb ik onze Kerstkrans voor op de voordeur nog?

Ik wil cadeautjes voor iedereen. Ik wil kerstsokken aan. En ik wil een heus kerstdiner. Ik wil op bezoek bij mijn moeder. Kindje Jezus weer verstoppen. En op tweede kerstdag drie huilfilms kijken. Bel de krant! Ik heb zin in Kerst!

Nog 43 dagen…