Ik houd van zingen. Ik zal Idols niet winnen met mijn vocale talent maar dat mag de pret niet drukken. Ik zing. Altijd en overal. En als ik niet zing dan fluit ik.

Zingend doe ik het huishouden en roer ik in de pannen. Mijn collega’s zijn er inmiddels aan gewend dat ik bij het kopieerapparaat een vrolijk deuntje sta te fluiten. In de auto schreeuw ik hartstochtelijk mee met mijn favoriete liedjes. En zo ga ik zingend door het leven. Met een enigszins vreemd repertoire, dat wel.

Op mijn werk zing ik mee met de liedjes op de radio. Omdat ik dan en plain public ben, doe ik dat zachtjes. Om mijn collega’s niet tot last te zijn. Maar als ik alleen in de auto zit, laat ik me volledig gaan bij de nummers in mijn playlist. Ik zing alles mee. Top 40, Nederlandstalig, van Abba tot Queen, van André Hazes tot Pink, alles.

Het vreemde repertoire steeds pas de kop op als ik aan de wandel ben. Want als er geen radio in de buurt is, komen er allerlei vreemde deuntjes op in mijn hoofd. En op de een of andere manier zijn het de kinderliedjes die de boventoon voeren. Misschien wel door de cassettebandjes die we grijs draaiden toen Michelle nog klein was. Ik weet het niet. Maar het stapt zo lekker, hè. Op de deun van zo’n kinderliedje.

En zo kan het dus gebeuren dat ik in mijn lunchpauze een wandeling maak, terwijl ik vrolijk loop te zingen van Elsje Fiederelsje die haar klompjes bij het vuur zet. Of van die graaf die in Den Haag woont. Ook zo’n heerlijk deuntje! Of iets van Kinderen voor Kinderen! En de liedjes van Samson en Gert!

Pas als ik voetstappen achter me hoor, of iemand achter me hoor kuchen, realiseer ik me er iemand vlak achter me loopt. En dat die persoon er dus getuige van is dat ik, als volwassen vrouw, in mijn eentje, op straat weer eens luidkeels loop te zingen. En dat vind ik dan toch een tikkeltje genant.

Zeg eens eerlijk…
Wat zou jij denken als je achter me loopt terwijl ik luidkeels het Kabouter Plop-lied loop te zingen?