Vriendje-lief houdt van gadgets. Sterker nog; hij is stapel-gek op gadgets. Je kunt hem niet gelukkiger maken dan wanneer je hem iets geeft dat een schermpje en knoppen heeft. En voor de grapjassen onder ons; ik bedoel niet de wasmachine. Die heeft-ie al. En hij weet hoe die werkt. Beter dan ik.

Maar hij zou het liefst alles in huis automatiseren. ‘Domotica’ heet dat en dat is écht zijn ding. Regelmatig probeer ik zijn enthousiasme te temperen maar soms glipt er tóch iets onzinnigs ons huis binnen. Zo hebben wij, toch groot vermaak van visite, een pratende tv. En we hebben een heel klein draagbaar telefoontje, dat je met een klemmetje aan je broeksband kunt klemmen zodat je de euh…. dráágbáre telefoon niet mee hoeft te nemen als je naar de keuken loopt.

De praat-functie van de tv gebruiken we nooit. En inmiddels slingeren er zoveel draadloze telefoons in ons huis rond, dat ik -met gemak- in iedere kamer inclusief het toilet een telefoon kan plaatsen. Dus dat kleine draagbare ding hebben we echt niet nodig. Bovendien zijn onze telefoons zijn nou ook weer niet zo loodzwaar dat het onmogelijk is om ze naar een andere kamer te dragen. Totale onzin dus, vond ik. Maar goed, als hij dat nou leuk vindt…

In ons vorige huis kon ik voorkomen dat er een systeem aangeschaft werd om de gordijnen met een afstandbediening open en dicht te doen. Als kleine concessie kwam er wel een installatie waarmee we door middel van een app op onze iPads en telefoons de verlichting kunnen bedienen. Ook onzin, vond ik. Maar ach, als hij dat nou leuk vindt…

Maar laatst kwam er een tv-commercial voorbij van een deurbel die je met je mobiele telefoon kunt bedienen. Dus als je niet thuis bent, kun je -via je mobiele telefoon- toch zien wie er aanbelt. Ik hoorde de enthousiaste kreten van vriendje-lief geduldig aan, rolde met mijn ogen en zuchtte eens diep. Dat hij dat leuk vindt, oké. Maar ik vond het wederom zo’n onzin.

‘Vroeger…’ oreerde ik ‘vroeger was je gewoon niet thuis. Dan belden mensen je op de vaste lijn en als je niet opnam, was je niet thuis en dan hield het op. Tegenwoordig bellen ze naar je mobiel. Iedereen is altijd en overal bereikbaar. Je bent nooit meer ‘niet thuis’. Je hebt nergens meer rust. En ik krijg er een steeds grotere hekel aan. Moet je nou ook nog zien wie er voor je deur staat terwijl je zelf niet eens thuis bent?’

Vriendje-lief zag de bui al hangen en kreeg het donkerbruine vermoeden dat deze totaal nutteloze gadget onze woning nooit zou bereiken. Hij deed hij een laatste poging om mij over te halen. ‘Ja, maar.. ‘ probeerde hij ‘Het is ook handig als je wél thuis bent. Dan kun je zien wie er aan belt!’ waarmee hij totaal voorbij ging aan het feit dat we een intercom mét beeldscherm hebben waarmee we nu al kunnen zien wie er aanbelt.

Geduldig legde ik hem uit dat daar jaren geleden al een uitvinding voor gedaan is. Een vierkant gat in de muur met glas er in. Dat heet een ‘raam’. En daardoor kun je zien wie er voor je voordeur staat. Daarmee geloof ik dat ik deze slag gewonnen heb. Die onzinnige deurbel komt er niet. Ook niet omdat hij dat leuk vindt. Ik vind hem heel lief, hoor. Maar zelfs ík heb mijn grenzen.