Notitie in mijn agenda:
23 december 2016
Hele dag bij Frank geweest. Veel pijn, borstbeen en ribben zijn gebroken. Slijm ophoesten lukt niet. Misschien door hersenschade? Weten ze niet. Probeert te praten, geeft antwoord op vragen, mompelt veel. Deed mijn hand naar zijn mond en gaf handkus!!! Knijpt in mijn hand en laat los op commando. ‘s Avonds meer medicatie, hoesten gaat beter.

23 december 2017.
Samen in ons nieuwe huisje, lekker op de bank met een dekentje en een spinnende kater aan onze voeten. Ik ben helemaal los gegaan met de kerstversiering. Een grote boom in de kamer, een kleintje bij de voordeur, lichtjes voor de ramen, lichtjes op het balkon. Ik ben nooit een kerst-mens geweest. Maar een kerst doorbrengen in het VU doet wat met je. “Als we dit redden samen” dacht ik “dan zet ik volgend jaar een enorme boom!” En gelukkig is die boom er gekomen. We hebben het gered!

Het gaat redelijk met Frank. Zijn cardioloog is tevreden; met zijn hart gaat het prima. Met zijn gebroken borstbeen en ribben gaat het niet goed. Een van de breuken is niet goed hersteld. De uiteinden van het bot schuiven langs Frank’s zenuwen waardoor hij erg veel pijn heeft en nog weinig kan. De chirurg kan hier niets aan doen dus zijn we doorverwezen naar de pijnpoli. Een zenuwblokkade heeft niet geholpen dus wordt er nu gezocht naar pijnstilling die werkt. Van morfinepillen naar morfinepleisters naar weer andere pillen. Bij alledrie was het middel erger dan de kwaal dus tobben we nog even door.

Maar geestelijk gaat het goed. Frank’s geheugen is vrijwel helemaal terug gekomen. Als vanouds weet hij alle antwoorden als we ‘De slimste mens’ kijken. Bij ‘Twee voor twaalf’ weet hij, net als vroeger, de eerste elf vragen en laat hij de laatste, de muziekvraag, aan mij over. Hij reageert iets emotioneler dan voorheen. Zo snift hij verdacht veel bij het zien van de Kerstreclame van Albert Heijn of een aflevering van ‘All you need is love’. En hij kan enorm schaterlachen om een goede grap.

Het doet me goed om te zien hoe hij geniet van onze nieuwe thuisbasis. Hoe hij knuffelt met Spike. En hoe leuk hij het vindt om een dag in de week op het hondje van Michelle te passen. Als de periode dat hij zo ziek was ter sprake komt, zegt hij “Maar ik ben er nog!” Hij is, ondanks de pijn, blij dat hij er nog is. En ik ook!

Dit jaar vieren we samen Kerst. Met Spike. Met Michelle, Robby en Nanook. Met mijn moeder. En hopelijk komen we daar nog wat van mijn broers en zussen tegen. We counten onze blessings en gaan er een feestje van maken!

Wij wensen jullie hele fijne Kerstdagen. Geniet van elkaar! x