Ik beken. Ik ben een voyeur. Jaren geleden vond ik het al leuk om bij mensen binnen te gluren. Het is niet zo dat ik in voortuinen tussen de struiken lag maar als ik aan de wandel ging, liep ik bij voorkeur dicht langs huizen om ongegeneerd een blik in de woonkamer te kunnen werpen. ‘Als je daar niet van gediend bent, doe je de gordijnen maar dicht’ dacht ik dan.
Veel bijzonders was er eigenlijk nooit te zien. Het viel me wel op dat veel huizen hetzelfde ingericht zijn. Bankstel, salontafel, fauteuil en de tv daar tegenover. En al die mensen in al die huizen doen hetzelfde. Om acht uur ‘s avonds zit iedereen met een kop koffie naar het journaal te kijken. Maar toch blijf ik het leuk vinden. Ik ben gewoon nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar hoe mensen wonen, hoe hun huis er uit ziet, wat voor werk ze doen en wat hun hobby’s zijn.
Toen het internet mijn huis bereikte, ontdekte ik het fenomeen ‘weblog’. Dat maakte dat ik vanuit mijn comfortabele huiskamer virtueel bij allerlei mensen binnen kon kijken. Inmiddels heb ik een vast ‘weblogrondje’. Met allerlei weblogjes, van allerlei mensen. Die van jullie! Van sommigen van jullie weet ik precies waar jullie wonen. Sommigen van jullie zou ik herkennen als ik jullie op straat tegen zou komen. Ik weet hoe jullie huizen er uit zien en ik weet wat voor werk jullie doen.
Doordat ik al járen bij jullie binnen kijk, voelt het niet meer als gluren. Het voelt meer als op visite komen, als even bijkletsen. Ik weet min of meer wat er speelt, ik ken jullie partners, jullie kinderen en leef mee met lief en leed. Virtueel voelt het allang niet meer. Regelmatig komen jullie zelfs ter sprake. Dan hoor ik mezelf zeggen ‘Een kennis van mij had laatst…’. Wat eigenlijk best gek is, want de meesten van jullie ken ik niet echt.
Soms heb ik even geen tijd om bij jullie op visite te komen. Dan heb ik het te druk in het echte leven. Met werk, uitstapjes en familie. Of ik zit gevangen in een heel goed boek. Maar mijn nieuwsgierigheid blijft. En als ik dan eenmaal tijd heb, blijkt dat jullie niet stil gezeten hebben waardoor ik, zomaar ineens, dertig logjes achter loop.
En natuurlijk zou ik een deel van jullie logjes over kunnen slaan. En alleen de nieuwste logjes kunnen lezen. Maar dat kan ik dan weer niet. Dat zou zijn alsof ik, tijdens het binnen gluren, een complete straat over sla. Dus heb geduld. En laat vooral de gordijnen open! Zodra ik tijd heb, kom ik weer langs wandelen.
Ik vind het altijd zo grappig wanneer je na lange tijd op een blog reageert. Dan denk ik, ‘Oh ja. dat is waar ook..’ Het moge duidelijk zijn, mijn geheugen wordt minder…
Ja, heel herkenbaar. Alweer een hele tijd geleden kwam het programma ‘Mag ik even binnenkijken?’ op televisie. Ook zo leuk. En dat met die blogs is ook heel herkenbaar.
Het klopt helemaal, een aantal bloggers zijn gewoon vaste vrienden zonder dat je ze ooit hebt gezien. Ik vergeet nooit dat onze hond Lobbes overleed en weblog een dag op zwart ging ( ja dat gebeurde toen nog 🙂 ) Jij stuurde daarna een filmpje met foto’s over Lobbes. Dat zijn dingen die je nooit meer vergeet en in je straat vaak niet eens tegenkomt. We hebben elkaar 1 keer in het eggie gezien, maar voor mijn gevoel sta ik midden in je/jullie leven. Heb Michelle (virtueel) op zien groeien, leefde mee met gebroken of gekneusde ledematen , had respect dat je elk weekend in allerlei sportzalen in Nederland zat. Leerde Frank (virtueel) kennen en was oprecht blij voor je dat je eindelijk een leuke vriend had leren kennen. Zat in spanning toen Frank ziek werd. Nu ik dit zo neer zet denk ik, voyeur??? Nee gewoon een voyeur die ik ik ooit heb binnengelaten en nu al jaren een heel goede en lieve vriendin is.
Een aantal bloggers (waaronder jij ook zeker!) zijn echt ‘bekende’ van me geworden. Zo fijn, vertrouwd en vooral gezellig<3
Nou dan ben ik ook een voyeur 😉 Heerlijk die virtuele vriendschappen die zo ontstaan zijn. Heel herkenbaar wbt die blogs.