Bij een nieuwe woonplaats horen nieuwe verhalen. Oude verhalen eigenlijk, maar voor ons zijn ze nieuw. Tijdens ons allereerste kopje koffie op het terras tegenover de Dorpskerk, bekeken Frank en ik de kerktoren. ‘Hoe oud zou die kerk zijn?’ vroegen we ons af.

Thuis zochten we het op. De toren van de kerk stamt uit de middeleeuwen en we lazen het fascinerende verhaal over de kerkklok die, in de Tweede Wereldoorlog, verscheept werd naar Duitsland om hem om te smelten tot munitie. Maar het schip verging bij Urk en na de oorlog werd de klok ongeschonden opgevist en terug gehangen in de kerktoren.

We liepen een rondje rond de kerk en ontdekten 9 sneeuwwitte grafzerken naast de kerk. Opvallend wit staan ze keurig op een rij, voorzien van verse bloemen, tussen de oude donkere grafzerken. We ontdekten dat het militaire graven zijn. Naast twee onbekende slachtoffers, liggen er zeven bemanningsleden van een Britse bommenwerper begraven. Stilletjes liepen we langs de graven. Bekeken de namen. En de leeftijden. De meesten van hen waren rond de twintig. Kinderen nog. Jonger dan mijn dochter.

Vanavond waren we bij de Dodenherdenking bij de Dorpskerk. Er was een koor, er waren gedichten, er waren bloemen en The Last Post werd gespeeld. De kerkklok sloeg acht keer. Daarna was het twee minuten stil. Voor alle oorlogsslachtoffers. Uit welk land dan ook. Maar ik kon deze keer aan niemand anders denken dan aan die zeven Britse jongens. Omgekomen op een donkere decemberavond, ver van huis, in een vreemd land. Begraven bij een kerk, zonder kerkklok, in een dorp in Noord-Holland.

Starend naar de Britse vlag, dacht ik aan hun moeders. Aan hun vaders en broers en zussen. Ik hoop dat ze hier ooit geweest zijn. Ik hoop dat ze gezien hebben hoe mooi hun plekje hier is. Ik hoop dat ze gezien hebben hoe het halve dorp uitloopt om hun kind, hun broer te eren. Ik hoop dat ze ooit gehoord hebben dat zeven basisscholen uit het dorp elk een graf geadopteerd hebben en zorgen dat het netjes blijft.

Foto’s maken vond ik ongepast. Dus rond een uur of half tien, toen de herdenking afgelopen was, ging ik nog even terug. Om toch nog even wat foto’s te maken. Ik maakte foto’s van de kransen en de vlaggen. Van het bord dat het verhaal vertelt van het Britse verongelukte toestel.

En ik liep nog één keer langs de graven. En ik heb zachtjes ‘dank je wel’ gezegd. Want dat wij morgen onze vrijheid vieren, hebben we aan hen te danken. Aan deze zeven en al die anderen.

Bron foto: Beeldbank Historische Kring Heemskerk