Sinds we in Heemskerk wonen fiets ik. Ja, ik weet het. Ik vind het zelf ook schokkend. In Amsterdam vond ik tien minuten fietsen al een ramp maar hier fiets ik regelmatig het dubbele. Want het strand is hier twintig minuten fietsen vandaan. En als het om het strand gaat, is dat ineens ‘maar’ twintig minuten fietsen.

Fietsen is heerlijk hier. Want vergeleken bij Amsterdam is het hier een oase van rust. Maar soms is het ook hier druk. Want bij een beetje mooi weer wemelt het in de duinen van de wandelaars. En dan niet de sportieve doorstappers, hè. Het zijn vooral gezinnetjes. 

Gezinnetjes met baldadige pubers die liever bij de wifi waren gebleven en elkaar uit verveling de hersens inslaan midden op het fietspad. Of oudere dames die hun hondje uitlaten met zo’n uitrol-lijn. Vrouwtje aan de ene kant van het fietspad, hondje aan de andere en dan de lijn prontificaal over het fietspad. Of jonge gezinnetjes compleet met kinderwagen en een slingerende peuter ernaast op de driewieler. Maar hé, het is nog altijd beter dan de drukte van de stad dus ik vind het allemaal prima.

Maar er is één ding dat me blijft verbazen. Waarom loopt iedereen aan de verkeerde kant van de weg? Wat hebben we nou met z’n allen geleerd op school? Als er geen stoep is, mag je op de weg of op het fietspad lopen. 

En wáár loop je dan? Juist! Tégen het verkeer in! Daar zit een hele slimme gedachte achter. Als je tegen het verkeer in loopt, kun je namelijk het tegemoet-komend verkeer aan zien komen! Zó handig! Dan heb je nog alle tijd om je pubers tot de orde te roepen, je hond opzij te trekken of je peuter bij zijn kladden te pakken. Of gewoon even met z’n vieren achterelkaar te gaan lopen in plaats van naast elkaar.

Natuurlijk kan ik niet de hele wereld verbeteren. Dat weet ik best. Maar ik begin gewoon klein. Ik schrijf dit logje en als jullie in de toekomst aan de wandel gaan, lopen jullie tégen het verkeer in. Afgesproken? Dank jullie wel!

Bijschrift bij de foto: zó mooi is het hier!