Ooit, lang lang geleden, kocht ik een echte camera. Twijfelend, dubbend of ik zoveel geld uit zou geven aan iets wat je niet écht nodig hebt. Want ik heb een mobieltje waarmee ik er lustig op los klikte. Niks mis mee. Maar ik droomde al zólang van een échte camera.

‘Doe het nou gewoon!’ moedigde Vriendje-lief aan. ‘Je fotografeert zo graag! Gun dat jezelf nou eens.’ Dus die camera kwam er en om er mee om te kunnen gaan, trakteerde ik mezelf ook nog eens op een heuse fotografie-workshop. Laaiend enthousiast kwam ik thuis. Maar vrijwel meteen kwam de klad in mijn fotografie-hobby.

Iets met een gebrek aan onderwerpen. Als je het liefst op de bank zit met een boek valt er niet veel te fotograferen. En er is ook zo iets als je ongemakkelijk voelen met zo’n camera om je nek. Dus belandde mijn camera in de kast. Om daar stof te vergaren en alleen af en toe tevoorschijn te komen om de 3476-ste foto van onze kat te maken.

Tot ik, voor mijn weblog, foto’s nodig had van de dorpskerk. Ik nam mijn camera mee en merkte – tot mijn verrassing – dat ik het ongemakkelijke gevoel om met een camera rond te lopen vergat terwijl ik over de oude begraafplaats rondstruinde op zoek naar mooie beelden.

Tot ik, op de verjaardag van mijn moeder, zomaar wat kiekjes maakte van mijn achternichtje dat speelde met een ballon. En haar moeder me vervolgens appte. ‘Kun je me uit de foto’s uit familie-app sturen in de originele resolutie? Ik vind ze zo mooi!’ 

En ondertussen kijk ik, vol bewondering, naar de foto’s van Liesbeth, wiens log ik al een tijdje volg. Regelmatig plaatst ze fotografie-tips die ik van voor naar achter en van achter naar voren lees. 

Op een van de laatste mooie dagen van deze zomer, besloot ik naar het strand te fietsen. Ik pakte mijn telefoon, mijn sleutels en gaf Vriendje-lief een kus. ‘Tot straks!’ En met de deurklink al in mijn hand, hoorde ik de laatste tip van Liesbeth in mijn hoofd. ‘Neem altijd je camera mee’. Ik ging terug en nam mijn camera mee.

Een even simpele als waardevolle tip. Op het strand bleek het te wemelen van de zeemeeuwen. Wat een mazzel dat ik mijn camera bij me had! Ik klikte er op los. Kiekjes. Niks bijzonders. Mijn missie was om een vliegende zeemeeuw te fotograferen. En bij thuiskomst bleken er toch wel leuke plaatjes tussen te zitten.

Dus het begin is (weer) gemaakt. Ik neem voortaan mijn camera mee. Bedankt, Liesbeth!