Categoriearchief: Fotografie door Uncle Bob

Uncle Bob en opnieuw beginnen.

Het was natuurlijk te verwachten; na mijn vorige logje over die twee foto’s die ik maakte, kreeg ik een preek van mijn lichtend voorbeeld in de fotografie, mijn leermeester, mijn goeroe. Of nou ja, een preek was het niet eens. Met gerichte vragen probeerde ze mijn fotografie-enthousiasme weer wat aan te wakkeren. En dat lukte; want ik beloofde haar spontaan dat ik met mijn camera op pad zou gaan. Zelfs dat weekend al!

Maar toen het eenmaal weekend was, waren er wat kleine kinkjes in de kabel. Die kinkjes bestonden uit een beetje keelpijn en een beetje hoofdpijn dus zegde ik de afspraak om op bezoek te gaan bij een vriendin met een fotogeniek hondje af. Maar het grootste kinkje was toch wel de regen die werkelijk het hele weekend met bakken uit de lucht viel.

Maar eigenlijk was het een geweldige combi. Zaterdag regende het zó hard en zó veel dat je buiten niks te zoeken had. Dus hing ik met mijn zere hoofdje de hele dag wat rond in mijn pyjama. ’s Middags probeerde ik zelfs nog even een middagdutje te doen. De enige buitenlucht die ik die dag kreeg, was toen ik even op het balkon zat. Mét mijn camera! Want ik had beloofd om foto’s te maken.. Bij gebrek aan een fotogeniek hondje probeerde ik wanhopig een opspattende regendruppel op de balustrade van mijn balkon te fotograferen. Maar 50 opnamen verder moest ik toch echt constateren dat dat íets te hoog gegrepen was en gaf ik het op.

Zondag regende het nog steeds maar ik was inmiddels aangekleed. Want in mijn iets minder pijnlijke hoofd borrelde een ideetje. Wat als ik nou eens probeerde een spiegelfoto te maken in één van de vele plassen? Tussen de buien door rende ik even snel naar buiten. Naar de kerk hier net om de hoek. Er waren plassen genoeg en al snel vond ik er eentje waar ik de kerk in kon zien.

Echt heel spectaculair is het allemaal niet. Maar je moet ergens beginnen. Met een beetje mazzel krijgen we een zonnig najaar. Wie weet wordt het dan nog eens wat.

Uncle Bob at pizza.

Het komt er gewoon niet van. Ik kan mezelf er niet toe zetten om er op uit te gaan om te fotograferen. Ik heb het te druk met werk en bezoekjes van en aan vrienden. Niks mis mee natuurlijk maar er blijft weinig tijd en ruimte over om er alleen op uit te trekken. En ondertussen ligt mijn camera te verstoffen in een hoek. Dus besloot ik afgelopen zondag op pad te gaan om foto’s te maken. Het was prachtig weer, dus hup! Camera mee en naar het strand.

Ik hoopte op Schotse Hooglanders in de duinen, maar die waren in geen velden of wegen te bekennen. Op het strand was het druk dus op een zeehond hoefde ik al helemaal niet te rekenen. Omdat de meeste mensen altijd in de buurt van de strandtent blijven zitten, besloot ik eerst eens een flink stuk door te lopen en een rustig stuk strand op te zoeken. Ik liep een paar kilometer, passeerde het naaktstrand – en liet mijn camera daar heel wijs in mijn tas – en ging ver verwijderd van de mensenmassa op mijn gemak op het zand zitten.

Goed. Fotograferen. Maar wat? Ik keek eens om me heen. Zeemeeuwen? Nah.. Daar heb ik al 3000 foto’s van. Schelpjes dan? Idem dito. De windmolens in de verte? Geen zin in. Dus zat ik daar gewoon, zonder ook maar iets te fotograferen. Ik zat daar gewoon. Met mijn billen in het warme zand, te mijmeren, te kijken naar de golven en te luisteren naar de zee.

Uiteindelijk kwam ik toch in beweging en pakte mijn cameratas. Ik legde ‘m onder mijn hoofd en ging even lekker liggen. Met de zon op mijn snoet en het geluid van de zee op de achtergrond lag ik even helemaal zen te wezen. Het enige wat in mijn hoofd omging was de brandende vraag ‘Wat ga ik eten vanavond?’.

Toen ik het antwoord op die vraag bedacht had, stond ik op, klopte ik het zand van me af en wandelde ik terug naar mijn fiets. Ik had nog niet één foto gemaakt. Gelukkig zag ik vlak voor ik het strand af ging een mooie vlieger. Ik maakte een foto van de vlieger, pakte mijn camera weer in en fietste ik naar huis. Onderweg stopte ik bij de pizzeria om een pizza te halen. Want die had ik dubbel en dwars verdiend, vond ik zelf.

Eenmaal thuis legde ik mijn pizza netjes op een bord. En ik bedacht me dat dit de eerste keer in mijn leven was dat ik voor mezelf een pizza had gehaald. Want natuurlijk eet ik wel eens pizza. Ik koop wel eens diepvriespizza’s in de supermarkt. Of ik bestel pizza’s als ik samen met vrienden eet. Maar ik was nog nooit een echte pizzeria binnen gelopen om een pizza voor mezelf te kopen. Tot vandaag dus. Een heuse mijlpaal! Mooie reden om mijn camera nog even te pakken.

En zo maakte Uncle Bob dus maar twéé foto’s.
Maar ach, het begin is er.

 

Italië evenement 2023.

Een lieve lezeres van mijn weblog wees mij op Ticketveiling waar je kaartjes kon krijgen voor het Italië Evenement bij Kasteel de Haar in Haarzuilens. Een mooie fotografie-locatie én Italië. Mooie combi! Ik tikte twee tickets op de kop en nam vriendin en oud-collega Tineke mee.

We hadden mazzel! Het was de eerste mooie zomerdag dus vol goede moed gingen we op pad. Het laatste stukje hadden we file. Allemaal bezoekers van het evenement. We werden naar een of andere boerenakker gestuurd waar we parkeerden waarna we een enorm stuk terug moesten lopen. Gelukkig konden we een shortcut nemen al moesten we daarvoor wel over een hek klimmen. Maar als jonge hindes waren we in no time over het hek heen. En ik overdrijf niet, hè! Wij deden dat gewoon even.

Daarna slingerden we in een lange rij bezoekers, die in De Efteling niet zou misstaan, het kasteel in. We vergaapten ons aan het prachtige kasteel en ik leerde nog wat van Tien, die vertelde dat de drie lieftallige dames bij de ingang Bella Ciao zongen. Het lied Bella Ciao was van origine een canto di lavoro, een lied dat al een halve eeuw eerder werd gezongen bij het oogsten van rijst. Tijdens de Tweede Wereldoorlog groeide het uit tot een protestlied en uiteindelijk het symbool van het resistenza, verzet.

We waren nog geen vijf minuten binnen of we troffen een kraampje met Italiaanse tassen aan. Hadden wij een nieuwe tas nodig? Nee. Kochten wij allebei een nieuwe tas? Tuurlijk! ‘Ik mag best een souveniertje’ praatte ik mijn aankoop vakkundig goed. Daarna dronken we koffie en aten we cannoli terwijl we luisterden naar een zangeres die Italiaanse liedjes zong. En Franse liedjes. Dat ook.

We wandelden rustig verder tot ineens het échte kasteel opdoemde. Wat wij eerder voor ‘kasteel’ aangezien hadden – en al zo prachtig vonden – bleken slechts wat bijgebouwen te zijn. Wat is het mooi daar! Echt prachtig! We vermaakten ons een hele tijd rond het kasteel maar lieten de gondeltocht op de slotgracht aan ons voorbij gaan. Maar lollig was het wel om die gondels te zien, compleet met gondelier.

Hongerig sloten we vervolgens aan in een enorme rij bij een tentje waar je pasta kon eten. Want als je op een Italië Evenement bent, wil je pasta, toch? Beetje jammer dat de pasta op was. Maar het broodje caprese smaakte ook meer dan prima. Op een terras, lekker in de schaduw van grote parasols met een accordeonist die leuke Italiaanse deuntjes speelde. Vakantiegevoel tot en met! Met als bonus dat ik wist dat ik – als heimweepatiënt – die avond lekker in mijn eigen bedje zou slapen.

Daarna wandelden we langs de oneindige rijen kraampjes richting uitgang. Hier en daar tikten we nog wat Italiaanse cadeautjes voor het thuisfront op de kop waarna we naar de auto wandelden. Een of andere slimmerik had het hek naar de akker open gezet. Fijn! Want ik had niet zoveel puf meer om er nog een keer overheen te klimmen.

Bij het verlaten van de boerenakker bleken we ineens te moeten betalen voor het parkeren. € 11,- maar liefst. Maar het meiske bij de uitgang wist niet zo goed hoe haar mobiele pinapparaat werkte. Ze probeerde het twee keer maar pinnen lukte niet. Naast me zat Tineke € 11,- in cash bij elkaar te zoeken. ‘Pffff’ zei het meiske met het pinapparaat verhit. ‘Ik probeer het nog één keer. Als het dan niet lukt, rijdt u maar gewoon door, hoor!’ En Tineke moffelde vakkundig haar € 11,- ongezien terug in haar tas.

Ook de derde keer pinnen mislukte dus ik gaf gas. In volle vaart stoven wij de stoffige akker af. Het kan dan wel een Italië Evenement zijn; wij zijn en blijven Olandesi. Gratis parkeren is altijd goed!

Uncle Bob op grote hoogte.

Toen ik pas in Heemskerk woonde, ontdekte ik in de duinen een uitkijktoren. Gek genoeg ben ik, ondanks mijn hoogtevrees, toch dol op mooie uitzichten. Dus beklom ik de toren en genoot ik met een zenuwachtige kriebel in mijn buik van het uitzicht.

Vlak daarna werd de toren gesloten en afgebroken omdat hij niet veilig meer zou zijn. En er zou geen nieuwe toren komen. De hel brak los in Heemskerk. Er werd gemopperd en gezeurd. Er kwam zelfs een heuse petitie tot de gemeente uiteindelijk toe gaf; er zou een nieuwe uitkijktoren komen.

Vorige week was Beste Vriend hier en we besloten samen film te kijken. Hij weet altijd feilloos de juiste films uit te kiezen dus ik liet de keuze bij hem. Hij koos voor Fall, een film over twee jonge vrouwen die een 600 meter hoge radiotoren gaan beklimmen, midden in de woestijn.

Ik had zo mijn twijfels toen de film begon. ‘Gaan we nu echt anderhalf uur kijken naar twee vrouwen die omhoog klimmen?’ zei ik nog. Maar zoals altijd was de filmtip van Beste Vriend niet verkeerd. Ondanks het lekkere weer zat ik binnen no time met ijskoude handen van de zenuwen aan de buis gekluisterd. Met die zenuwachtige hoogtevrees-kriebel in mijn buik.

Afgelopen weekend fietste ik langs het plekje waar de nieuwe uitkijktoren staat. Ik heb ‘m gebouwd zien worden, fietste er zelfs voor om, en nu was-ie open. Dus besloot ik eens naar boven te klimmen. En ik vond ‘m een partij hóóg!

Misschien is de nieuwe toren hoger. Of wordt mijn hoogtevrees erger. Of misschien kwam het gewoon doordat ik die film nog in mijn achterhoofd had. Maar ik had de grootste moeite om de balustrade los te laten om met twee handen mijn camera vast te houden. Maar ik deed het! En voorlopig hoef ik niet meer terug. Ik blijf even met beide benen op de grond.

Mocht je een spannende film zoeken; de trailer van Fall staat HIER.