Het was lang geleden dat ik op pad geweest was met mijn camera. Ook zonder camera, trouwens. Ik heb het gewoon heel erg druk. Maar gisteren was ik vrij. Ik hoefde niet te werken, had geen afspraken met vrienden, ik hoefde niet te wachten op lekdetectiebedrijven, hoefde geen dringende telefoontjes te plegen en de strijk kon best even wachten.
Een lange vrije dag lag voor me en ik kon doen en laten wat ik wilde. ‘Naar het strand’ was mijn eerste gedachte. Het zou gaan regenen en ik keek een paar keer uit het raam. Het viel mee, het leek redelijk droog dus stapte ik tegen een uur of twee op de fiets. Ik voelde de eerste druppels vallen maar ik fietste toch door. Eenmaal bij het stand aangekomen bleek ik de enige idioot te zijn die door de regen naar het strand gefietst was. De fietsenstalling was helemaal leeg. Maar ik was er nu toch dus liep ik het strand op.
Zoals verwacht was er niets te zien. Geen mensen, geen honden, geen zeehonden, zelfs amper meeuwen. Een beetje doelloos liep ik over het strand tot ik in de verte het wrak van de Vrijheit zag liggen. Ik heb ooit wel eens foto’s gemaakt van het wrak. Maar toen was het zomer en was de zee rustig. Nu waaide het hard en er waren flinke golven. Misschien kon ik proberen om de golven te fotograferen als ze over het wrak heen sloegen. Ik liep het hele eind, door de regen over het strand, naar de Vrijheit om te ontdekken dat het ding zo ligt, dat er helemaal geen golven overheen slaan. Ik maakte wat foto’s en begon teleurgesteld aan de strandwandeling terug.
Toen ik bijna bij de strandopgang was, zag ik vanuit mijn ooghoek iets bewegen op het verder verlaten strand. Ik keek naar rechts en zag twee koppies boven de duinen uitsteken. Hoog boven me, stonden twee schapen naar beneden te kijken. Verbaasd, leek het wel. Ik zag ze smoezen samen en ze riepen hun zus erbij die kwam kijken wat er zo interessant was daar beneden. En ik zweer het je! Volgens mij hoorde ik die drie schapen fluisteren ‘Is dat Uncle Bob niet?’
Ik liep via de strandopgang naar boven en zag dat er een complete kudde schapen aan het grazen was, vlak achter de duinen. Met open mond keken ze me na terwijl ik passeerde. Dat kan maar één ding betekenen; ik ben te lang weg gebleven. Ik moet vaker naar het strand. De schapen herkennen me niet meer.
Wat een leuke foto’s van de schapen zeg! Hier is het strand niet om de hoek, verre van zelfs. Maar ik vind ons Nederlandse strand ook niet zo fris eigenlijk.
Toch best een mooie golven foto! Niet helemaal voor niet door de regen over het strand gelopen. Maar de schapenn zullen je nu wel weer herkennen,
Schapen zijn altijd zo’n dankbaar foto onderwerp. Ze zullen blij geweest zijn met jouw gezelschap.
Groot fan van schaapjes hier! Ik vind de bermschaapjes langs de snelwegen ook zo leuk (wat ze er zelf van vinden dat ze daar zo schuin aan de weg staan , weet ik niet).
De foto van het wrak ziet er toch wel mooi en dramatisch uit moet ik zeggen. De schapen zijn leuk : )
Nou je bent er toch mooi maar ff uit geweest. Net wat Nicole al zegt het wrak ziet er zo best dramatisch uit met de donkere lucht en golven.
Wat een topplaat die schapen zo op het duin. Ook die laatste foto vind ik gaaf!
Och die schapen. Leukies, heb je weer mooi op de foto gezet!
Grappig die schapenkoppen boven het helmgras uit!
Die koppies die boven het maaiveld uitsteken. To cute.
En inderdaad… je komt te weinig op het strrand.
Mooi dat dat wrak er nog steeds ligt, is natuurlijk bij elk weertype anders. Uncle Bob moet gewoon vaker op pad, want vals de schapen je niet meer herkennen dan is het goed mis. Als het een kudde olifanten was geweest dan hadden ze je vast wel herkend want die vergeten niets.