De jaarlijkse citytrip met dochterlief werd dit jaar anders dan anders. We gingen pas laat in het jaar en schoonzoon wilde ook mee deze keer. Dat vonden wij prima natuurlijk. Dan hoefde Mich haar vriendje niet te missen en hadden we meteen iemand om onze tassen te dragen tijdens het shoppen. Win-win! We reden apart naar Gouda en ontmoetten elkaar daar, parkeerden ergens in een buitenwijk en wandelden naar het centrum. Robby droeg mijn tas. Maar jongens, wat was het koud dat weekend!

Het eerste wat we zagen was De Lichtfabriek. ‘Oh! Dat is een leuk tentje!’ riep ik alsof ik Gouda ken als mijn broekzak. Dat is uiteraard niet zo. Maar ik was getipt door een lieve webloglezeres, waarvoor dank. Wij doken er verkleumd binnen, bewonderden het interieur en we genoten van een heerlijke lunch.

We zochten onze B&B op, een prachtig grachtenpand dat we helemaal voor onszelf hadden en warmden weer op. We verzamelden moed, trokken onze jassen en dassen weer aan en we keken wat rond in Gouda. Wat een mooi stadje is het! Het deed ons een beetje aan Deventer denken. Leuke straatjes, mooie geveltjes en een prachtig stadhuis. We ging ‘s avonds eten bij een Vietnamees restaurant, deden een drankje in een ander restaurant/bar en hielden het toen voor gezien. We hadden alle drie zulke drukke weken achter de rug dat we om half elf in bed lagen. Een unicum!

Wat ook een unicum was dat ik sliep als een roosje! Meestal lig ik tijdens de stedentrips met Michelle nachtenlang te woelen en te draaien in een vreemd bed. Maar deze nacht sliep ik. Dat was maar goed ook want een stedentrip met Mich betekent lopen. Veel lopen. Dus een nachtje goed slapen is dan zeer welkom.

De volgende dag bekeken we Gouda nogmaals en we winkelden tot we een ons wogen. Michelle liet haar oude schoenen achter en liep op haar nieuwe schoenen verder en Robby wisselde van jas. We liepen boetiekje in en boetiekje uit en kochten cadeautjes. Ondertussen aan een stuk door kletsend over alles wat ons bezig had gehouden de afgelopen weken.
We aten ‘s avonds bij een mooi restaurant. Het was niet helemaal mijn soort restaurant omdat ik een moeilijke eten ben. Als er geen frietjes en saté op het menu staan, ben ik reddeloos verloren. Maar ik heb lekker gegeten en elk gerecht werd prachtig opgediend.

Waar Mich en ik het meestal houden bij ‘s avonds chillen op onze kamer, doken we nu met z’n drieën een kroeg in. En ik ontdekte dat ik behalve rode wijn ook Aperol Spritz lust. Het was in elk geval een stuk minder koud toen we terug liepen naar ons tijdelijke onderkomen. Robby maakte onderweg een tussenstop en kocht een complete bittergarnituur to go die we mee namen. Nog zo’n mooie aanvulling van mijn schoonzoon die ik er in ga houden tijdens volgende stedentrips. Die man heeft me verpest voor het leven.

En oh, wonder! Ook die tweede nacht sliep ik weer als een roosje. Ik denk dat het te maken had met de hele dag in gezelschap zijn van mijn favoriete mensen. Zien hoe fijn ze het samen hebben en daar heerlijk van meegenieten.  Het heerlijk zomaar wat kletsen maar ook goede gesprekken voeren. En lachen! Veel lachen. Maar misschien was het gewoon de geruststellende gedachte dat mijn schoonzoon erbij was en ik deze keer niet eens op mijn kind hoefde te passen omdat ze zo in goede handen is bij hem.

De volgende morgen sliepen we een beetje uit, pakten onze zooi in en vertrokken. Met meer tassen dan waarmee we kwamen. We lunchten nog een keer bij De Lichtfabriek en reden ieder apart naar huis. Weer een heerlijke citytrip voor in de boeken. Gouda is prachtig en mijn gezelschap geweldig. Volgende keer nemen we Robby gewoon weer mee. Dan slaap ik tenminste. Of zou het toch die Aperol Spritz geweest zijn?