Categoriearchief: DIY

Workshop Tiffany

14 reacties

Het is even geleden maar we knutselden wat af, mijn dochter en ik toen ze klein was. We tekenden, kleurden en schilderden heel wat af. Onze koelkast hing steevast vol met prachtige creaties en we hadden een kast vol potloden, papier, kleurboeken, klei en vouwblaadjes. Bij mij ging de knutselzin nooit over. Bij dochterlief wel. Hoewel ze heus nog wel eens iets in elkaar knutselt. Zo draag ik elke winter de sjaal die ze heel geduldig voor me breidde en breit ze voor zichzelf ook wel eens het een en ander. Maar samen knutselen was heel lang geleden.

We keken dan ook erg uit naar de workshop schilderen die we ooit boekten. Maar corona gooide roet in het eten. De workshop werd eindeloos uitgesteld en uiteindelijk geannuleerd. Tot mijn grote verrassing boekte Michelle laatst een andere workshop voor ons samen. Een Tiffany-workshop als cadeautje voor mij. Nog voor mijn verjaardag en – zoals Michelle zelf zei – ‘Voor al die keren dat ik een crappy cadeau gaf’. Totale onzin natuurlijk. Ik hóef helemaal geen cadeaus van mijn kind. Maar deze vond ik stiekem wel erg leuk.

Afgelopen maandag reden we elk apart naar Wijk bij Duurstede. Route-technisch was dat het handigst al was het wel een tikkie ongezellig. Maar ach, we zouden elkaar de hele middag zien dus we hadden alle tijd om bij te kletsen. We werden vriendelijk ontvangen en maakten kennis met Hella, die de workshop gaf. Op haar website had ik al een item gezien wat ik wilde maken. Dat bleek geen Tiffany-project te zijn maar glas-in-lood. Gelukkig was dat geen probleem.

Terwijl Hella drinken en lekkers serveerde, zocht Michelle uit een map met voorbeelden ook een kunstwerkje uit. Vol goed moed gingen we aan de slag. We tekenden de vormen van ons werkje uit op stukken gekleurd glas, waar Hella bakken vol van had staan. Daarna moesten we het glas in model snijden en knippen. Het was een beetje eng om die stukken glas met een tang in model te knippen. Maar Hella legde alles goed uit en het ging veel makkelijker dan verwacht. Na een paar keer knippen hadden we het eigenlijk al onder de knie.

Daarna moesten de randjes van het glas mooi glad geschuurd worden. De radio stond gezellig aan. We pikten af en toe een koekje van de schaal, bewonderden elkaars werk en werkten ondertussen gestaag door. Daarna hielp Hella ons met het in elkaar zetten van onze werkstukken. Ik werkte met strips van lood en Michelle zette haar kunstwerk in elkaar met speciale koperfolie. Daarna soldeerden we de boel stoer aan elkaar met enorme soldeerbouten.

Nog even poetsen en daarna vertrokken we allebei met een prachtig kunstwerk naar huis. Wat was het leuk! Ik heb er echt van genoten. Ik heb niet alleen een waar kunstwerk gemaakt. Het is ook een leuk aandenken aan quality-time met mijn kind. Toch was er één nadeel. We waren zo geconcentreerd met onze kunstwerken bezig dat we helemaal niet bij gekletst hebben. Maar dat is te overzien; dat halen we een andere keer wel in.

Heb je zelf zin gekregen in een workshop Tiffany of glas-in-lood?
Klik hier voor de workshops van van Hella van Glasdesignwijk.

 

Pssssst….

13 reacties

Het begon redelijk onschuldig. Ik had een wit, metalen bijzettafeltje dat ik zwart wilde maken. Leek me geen beginnen aan met een kwastje de ronde pootjes van het tafeltje te verven. Dus liep ik de Action binnen en kocht daar een spuitbus zwarte verf. Toen ik aan het klusje wilde beginnen, regende het. En de wind stond verkeerd zodat het ook op mijn balkon regende. Ongeduldig als ik ben, bedacht ik een oplossing. Ik plakte mijn douche af en besloot het tafeltje in de badkamer zwart te spuiten.

Dat bleek niet zo’n goed plan. Hoewel er ‘Low odeur’ op de spuitbus stond, legde ik bijna het loodje van de verfdampen in mijn badkamer waar geen raam in zit. Toen ik mijn neus snoot werd mijn tissue zwart. En op alles in de badkamer lag een zwarte waas die ik – gelukkig – goed weg kon poetsen. Maar mijn tafeltje was prachtig zwart geworden.

Maar toen kwam de avond dat ik mijn varen wilde verpotten en geen grotere bloempot had. Nou ja, die had ik wel. Maar het was zo’n lelijke, bruine plastic bloempot. Zo eentje waar een plant in zit als je hem koopt. Gelukkig was het droog. Op mijn balkon spoot ik de bloempot zwart en verpotte mijn varen. Ge-wel-dig!

En toen was het hek van de dam. Want na die spuitbus met zwarte verf kwam er een spuitbus met goudkleurige verf. Leuk om mijn knutselwerkjes van lege blikjes goud te spuiten. En inmiddels ben ik helemaal verslaafd aan de spuitbussen met verf van Action.

Spiedend loop ik door mijn huis. Op zoek naar items die ik zwart of goud kan spuiten. Schelpen zijn erg leuk. Glazen potjes worden bloempotjes en flesjes worden vaasjes. Het is zelfs zo erg dat ik de mysterieuze blauwe afdekdop die de werkmannen vorige week achterlieten niet weggooide maar bewaarde. Leuk om goud te spuiten. Of zwart. En daarna zie ik wel wat ik ermee doe.

Mijn nieuwe hobby begint de spui(t)gaten uit te lopen. Ik heb zelfs mijn schoonzusje aangestoken. Ook zij was enthousiast en spuit alles wat ze tegenkomt goud. Die spuitbussen blijken werkelijk verslavend te werken. Gelukkig is mijn verslaving redelijk onschuldig. Tenminste, zolang ik op mijn balkon spuit. En niet in de badkamer.

Achter de feiten aan.

Een van de dingen die ik leuk vind aan wandelen door een woonwijk is het stiekem ergens binnen kijken. Ik ben een nieuwsgierig Aagje. Ik wil zien waar mensen hun bankstel hebben staan en ik ben benieuwd naar hoe ze leven. Maar je komt nooit achter al die voordeuren waar je langs wandelt.

Bloggen is eigenlijk net zo iets. Je leest waar mensen hun bankstel hebben staan en hoe ze leven. Een kijkje áchter de voordeur! Ik vind het nog steeds geweldig.

Zelf blog ik vrolijk mee. In het begin nog heel onnozel. Ik gaf de link van mijn blog door aan vrienden en bekenden en had er nooit over nagedacht dat er op deze manier ook vreemden achter míjn voordeur konden kijken.

Ik weet nog dat ik bijna van mijn stoel viel, toen de eerste reactie van een ‘vreemde’ binnen kwam. En het zou me niets verbazen als die van Leidse Glibber was. Daarna kwamen er gestaag meer ‘vreemden’ langs om te lezen. En uiteraard was ik reuze nieuwsgierig wat al die mensen deden dus begon ik blogs te lezen.

Inmiddels zijn we 19(!) jaar verder. De ‘vreemde’ bezoekers zijn allang geen vreemden meer. Af en toe mag ik achter jullie voordeur kijken. Ik weet waar jullie bankstellen staan, ik weet een beetje hoe jullie leven en sommigen van jullie heb ik in het echt ontmoet. En ook degenen die ik nooit ontmoet heb, voelen inmiddels als oude bekenden.

Er is één verschil met 19 jaar geleden. Toen was ik alleenstaande moeder van een kind van twaalf. Als zij op bed lag, kon ik nergens heen en kroop ik in de kast onder de trap om blogjes te lezen. Ook later, toen zij groot was en ik mantelzorgend aan huis gebonden was, kon ik jullie makkelijk bijhouden.

Maar nu ik nog maar in mijn eentje ben, loopt mijn agenda steevast vol en loop ik hopeloos achter met blogjes lezen. ‘Dit weekend ga ik bij lezen’ denk ik als ik door de week geen tijd heb. Maar als het eenmaal weekend is, blijkt dat weekend alweer helemaal vol gepland.

Ik zou jullie allemaal op ‘gelezen’ kunnen zetten maar dat is natuurlijk geen optie. Dat zou een avondwandeling door een woonwijk zijn waar alle gordijnen dicht zijn. Zo ongezellig! Dus loop ik achter de feiten aan en lees ik voornamelijk oud nieuws.

Maar dat geeft niet. Ik vind oud nieuws ook leuk. Dus schrijf rustig door, jullie. En heb geduld. Ik kom vanzelf een keer voorbij wandelen.

Deze blog werd mogelijk gemaakt door de NS en geschreven in de sprinter van 08.02 uur van Uitgeest naar Zaandam.

Uncle Bob ging naar buiten.

Het is lente, zegt men. Maar ik merk daar bitter weinig van. Ik loop nog in mijn winterjas. Smeer mijn handen nog steeds in met handcrème en ik draag mijn sloffen nog. Maar belofte maakt schuld. Dus ik trotseerde de bittere kou afgelopen weken en ging voor jullie op pad. En het viel niet mee, jongens.

Allereerst was daar Liesbeth. Die wilde een foto van een oorlogsgraf zonder dat de naam zichtbaar zou zijn. Nou zijn hier prachtige oorlogsgraven. En ik deed een poging om die te fotograferen met de kerktoren op de achtergrond. Dat lukte me niet. Zelfs niet toen ik languit voor de graven op de grond ging liggen, mompelend ‘Sorry, jongens’. Geheel per toeval stuitte ik wel op een ander graf. Oud en niet goed onderhouden. Omringd door onkruid en dorre takken. En een knalrode tulp. Ik vond het een mooi beeld. Symbolisch voor hoe het leven door gaat, ondanks alles. Is deze ook goed, Liesbeth? Als goedmakertje heb ik nog een treinfoto voor je. Gemaakt met mijn mobiel bij gebrek aan camera op station Uitgeest.

De foto voor Rietepietz moet nog even wachten. Ik hoop op een mooie rode avondlucht.
De foto voor Sandra ook. Ik heb mijn favoriete buurtkat – een mooie rooie – nog niet gezien. Ik hoop dat-ie nog leeft.

Mijn favoriete dochter Michelle wilde een lammetje. Dus ik ging op zoek. De zon scheen zowaar een beetje en er waren lammetjes. Veel zelfs. Moeders had het druk met haar kroost die gelijktijdig kwam drinken. Het deed met denken aan haar overgrootmoeder, die een tweeling kreeg – haar oma en haar oud-tante – en het daar ook vast heel druk mee heeft gehad. In een tijd zonder wasmachines en drogers, zonder stofzuigers en centrale verwarming. Maar ze fixte het! Ze bracht al haar tien kinderen groot tot verantwoordelijke mensen. Harde werkers, fijne mensen. Ze zijn allemaal goed terecht gekomen.

 

Veronique moet ook nog even wachten. Ik loop nog steeds diep weggedoken in mijn jas dus er is me nog niet veel opgevallen.
Rianne, ik weet een mooie boom. Of die header denk ik nog even na. Maar ik denk dat het die boom wordt. Moet er wel een zonnetje schijnen.

Mara had ook een leuk idee. Een pareidolie beeld. Ik ben nog aan het zoeken. Ik ben tot nu toe niet verder gekomen dan een stopcontact. En dat vond ik zo afgezaagd dat ik je dat niet aan wilde doen.

Voor Emile en Willemijn heb ik de lente opgezocht. De krokusjes in de zon bovenaan zijn voor jullie.

Ik weet het; het is een magere oogst. Maar het is echt nog veel te koud voor mij.
Volgend weekend! Dan komt het kwik boven de twintig graden en dan trek ik er écht op uit! Wordt vervolgd…