Categoriearchief: DIY

Daar ben ik weer!

Joehoe! Ik was even een beetje druk maar; kijk! Hier ben ik weer. Dat ik er even niet was, had geen specifieke reden. Ik was gewoon een beetje druk. Mijn hele agenda stond vol! Met leuke dingen, hoor. Niks naars. Wat dan meteen een leuk bruggetje is.

Want weten jullie wat er ook weer is? Mijn nieuwe agenda voor 2025! Al jaren gebruik ik de agenda’s van A-Journal. Geen affiliate linkjes hier maar ik ben zó enthousiast over de agenda van A-Journal dat ik het móet delen. Want hij heeft alles wat ik wil. 

Hoe ziet-ie er uit?
Die van mij is mintgroen. Maar je hebt ze in allerlei leuke kleurtjes. De agenda is 16 x 21.5 cm en hij weegt 378 gram. Hij heeft een harde kaft en een elastiekje om hem te sluiten. Er zit een lintje aan als bladwijzer waar ik zelf altijd een bedeltje of een kraaltje aan knoop. Gewoon voor de leuk. En achterin zit een vakje waar je bonnetjes of postzegels of zo kunt bewaren. Of – in mijn geval – een geodriehoek.

 

Hoe is de week-indeling?
Een week is verdeeld over twee pagina’s waarbij de weekenden iets minder ruimte hebben om dingen te noteren. Verder staat er bij elke week een vakje waar je je prioriteiten in kunt vullen. Ik schrijf daar altijd mijn to do-list op. En er is ruimte om te noteren wie je nog moet bellen of mailen. (Dit vakje is meestal leeg bij mij. Beetje jammer want ik moet nog heel veel mensen mailen.) En daarnaast is er nog ruimte voor notities. Natuurlijk kan dat een prachtige, liefdevolle gedachte zijn. Of een mooie spreuk. Of een gedichtje. Maar soms luchtte het ook enorm op om met dikke, zwarte pen in mijn agenda te krassen ‘Wat een kl*te-week was dit, zeg!’ en dan lekker de bladzijde om te slaan.

Wat heeft-ie voor extra’s?
Elke maand is er een nieuw begin! Elke maand begint met twee bladzijdes waarop je van alles kunt noteren. Dingen die je moet betalen, of juist wat je nog moet ontvangen. Waar je dankbaar voor bent, wat je wilt gaan doen. Je doelen en hoe je ze wilt bereiken. En zelfs een woord van de maand! Elk jaar neem ik me voor gebruik te maken van deze bladzijdes. Dat lukt in januari. In februari soms ook nog maar daarna houdt het op. Maar hé! Die bladzijdes zíjn er. Je kunt ze gebruiken. Of niet.

Is er nog meer? 
Ja! Er is meer! Er is veel meer! Deze agenda heeft lijstjes. Ontelbare lijstjes! Niet voor niets staat op de omslag die om de agenda zit als je hem koopt ‘One can never be to organised, right?’ En voor mij klopt dat. Ik ben dol op lijstjes. Er is een lijstje met maten. Een lijstje voor cadeau-ideetjes. Lijstjes waar je boeken, muziek, recepten en reisjes kunt noteren. Je kunt je persoonlijke ontwikkeling noteren. Wat je wilt verbeteren, wat je wilt proberen of waar je mee wilt stoppen. Lijstjes voor je reizen, je weekendjes weg, wat je at in restaurants en zelfs – voor wie wil – een bladzijde om je ‘groene’ doelen bij te houden. En lege lijstjes. Die je zelf in kunt vullen met wat dan ook. Omdat je nooit te veel lijstjes kunt hebben.

Is er dan nóg meer?
Ja, natuurlijk is er nóg meer! Ik ben niet voor niets al jaren fan van deze agenda. Ken je dat? Dat je in oktober een tandartsafspraak maakt voor het volgende jaar? Waar laat je die? Nou, die noteer je op de bladzijdes met afspraken voor het volgende jaar. En dan zijn er achterin de agenda ook nog een heleboel lege notitiebladen. Daar kun je gewoon schrijven wat je wilt. Je gedachten, je herinneringen of misschien wel je blog ideetjes!

Deze agenda is dé reden dat ik nog steeds geen digitale agenda heb. Omdat ik hem ook een beetje als dagboek gebruik en opschrijf waar ik geweest ben en met wie. Omdat ik er bonnetjes of wikkels van snoepjes in vast niet als aandenken. Omdat ik – zodra de nieuwe agenda er is – als de eerste de beste puber dolblij mijn nieuwe agenda begin te versieren met stickertjes en arceerstiften en me voorneem om hem dit jaar écht, écht netjes te houden, wat nooit een heel jaar lukt. Daar kan geen digitale agenda aan tippen!

De A-Journal agenda’s zijn HIER te koop. Of gewoon bij de boekhandel. Ik vind ‘m duur maar hij is het waard. Het stickerboekje is van Action. 

Kunstwerkje.

Het is een waar kunstwerkje. Simpel in zijn eenvoud. Een houten raamwerk dat mijn vader ooit maakte voor mijn moeder. Het paste precies in de la van mijn moeders toilettafel en ze kon door de vakjes al haar – voornamelijk nep – juwelen keurig opbergen. Nu gaan we naar IKEA of Action voor zoiets. Maar IKEA en Action bestonden toen nog niet. Dat was niet erg. Mijn moeder had geen IKEA nodig; die had mijn vader.

Mijn vader overleed in 1993. En toen mijn moeder in 2021 verhuisde naar een zorginstelling ruimden mijn broer en ik haar huis leeg. De meubels van de slaapkamer die ze van ons cadeau kregen voor hun 25-jarige huwelijk konden niet mee en moesten weg. Ik haalde de lades van de toilettafel leeg. De nep-juwelen van mijn moeder borg ik op in een sieradendoos en ik stond besluiteloos met het houten raamwerk in mijn handen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen het weg te doen. Ik gooide het in mijn auto en borg het thuis op in een la om er heel lang niet meer aan te denken. Tot ik het laatst weer tegen kwam en het rond en rond draaide in mijn handen en van alle kanten bekeek.

Het is een waar kunststukje. Ik zie voor me hoe mijn vader in zijn schuurtje aan het klussen is. Zijn emaïle boerenbont-beker met koud geworden koffie naast hem. Een sjekkie smeulend in de asbak. De radio die zachtjes muziek van StuBru speelt. Ik zie voor me hoe hij zorgvuldig uitsparingen in de latjes zaagt zodat het raamwerk precies in elkaar past. Hoe hij alle latjes zorgvuldig glad schuurde want wat hij ook knutselde voor ons: er zaten nooit splinters aan. Ik zie voor me hoe hij zorgvuldig de latjes aan elkaar spijkerde met spijkertjes die – op maat gesorteerd – in oranje bakjes aan zijn werkbank hingen. Wel raar dat hij het prijsstickertje van Gamma liet zitten.

In gedachten zie ik mijn vader de schuur uit komen en over het tuinpad naar het huis lopen. Het raamwerk losjes slingerend in zijn grote hand. Ik zie hoe hij de keuken binnenloopt en zegt ‘Kijk eens, Jopie*, wat ik voor je gemaakt heb!’ En ik zie hoe mijn moeder naar boven loopt, op de grond gaat zitten voor haar toilettafel en zorgvuldig haar glimmertjes verdeelt over de vakjes.

Mijn ouders leven inmiddels allebei niet meer. En ik kon het nog steeds niet over mijn hart verkrijgen om het knutselwerkje dat mijn vader maakte voor mijn moeder weg te doen. Maar wat ik er dan wel mee moest? Ik heb geen lade waar het in past. En ik heb ook niet genoeg juwelen om de vakjes te vullen. Maar ineens wist ik het! Met zo’n handige spuitbus maakte ik het raamwerk zwart. En nu hangt het aan de muur. Als letterbak. Dat hadden ze mooi gevonden, die twee!

*mijn moeder heette Joke. Maar mijn vader noemde haar altijd liefdevol Jopie.

Workshop Tiffany

Het is even geleden maar we knutselden wat af, mijn dochter en ik toen ze klein was. We tekenden, kleurden en schilderden heel wat af. Onze koelkast hing steevast vol met prachtige creaties en we hadden een kast vol potloden, papier, kleurboeken, klei en vouwblaadjes. Bij mij ging de knutselzin nooit over. Bij dochterlief wel. Hoewel ze heus nog wel eens iets in elkaar knutselt. Zo draag ik elke winter de sjaal die ze heel geduldig voor me breidde en breit ze voor zichzelf ook wel eens het een en ander. Maar samen knutselen was heel lang geleden.

We keken dan ook erg uit naar de workshop schilderen die we ooit boekten. Maar corona gooide roet in het eten. De workshop werd eindeloos uitgesteld en uiteindelijk geannuleerd. Tot mijn grote verrassing boekte Michelle laatst een andere workshop voor ons samen. Een Tiffany-workshop als cadeautje voor mij. Nog voor mijn verjaardag en – zoals Michelle zelf zei – ‘Voor al die keren dat ik een crappy cadeau gaf’. Totale onzin natuurlijk. Ik hóef helemaal geen cadeaus van mijn kind. Maar deze vond ik stiekem wel erg leuk.

Afgelopen maandag reden we elk apart naar Wijk bij Duurstede. Route-technisch was dat het handigst al was het wel een tikkie ongezellig. Maar ach, we zouden elkaar de hele middag zien dus we hadden alle tijd om bij te kletsen. We werden vriendelijk ontvangen en maakten kennis met Hella, die de workshop gaf. Op haar website had ik al een item gezien wat ik wilde maken. Dat bleek geen Tiffany-project te zijn maar glas-in-lood. Gelukkig was dat geen probleem.

Terwijl Hella drinken en lekkers serveerde, zocht Michelle uit een map met voorbeelden ook een kunstwerkje uit. Vol goed moed gingen we aan de slag. We tekenden de vormen van ons werkje uit op stukken gekleurd glas, waar Hella bakken vol van had staan. Daarna moesten we het glas in model snijden en knippen. Het was een beetje eng om die stukken glas met een tang in model te knippen. Maar Hella legde alles goed uit en het ging veel makkelijker dan verwacht. Na een paar keer knippen hadden we het eigenlijk al onder de knie.

Daarna moesten de randjes van het glas mooi glad geschuurd worden. De radio stond gezellig aan. We pikten af en toe een koekje van de schaal, bewonderden elkaars werk en werkten ondertussen gestaag door. Daarna hielp Hella ons met het in elkaar zetten van onze werkstukken. Ik werkte met strips van lood en Michelle zette haar kunstwerk in elkaar met speciale koperfolie. Daarna soldeerden we de boel stoer aan elkaar met enorme soldeerbouten.

Nog even poetsen en daarna vertrokken we allebei met een prachtig kunstwerk naar huis. Wat was het leuk! Ik heb er echt van genoten. Ik heb niet alleen een waar kunstwerk gemaakt. Het is ook een leuk aandenken aan quality-time met mijn kind. Toch was er één nadeel. We waren zo geconcentreerd met onze kunstwerken bezig dat we helemaal niet bij gekletst hebben. Maar dat is te overzien; dat halen we een andere keer wel in.

Heb je zelf zin gekregen in een workshop Tiffany of glas-in-lood?
Klik hier voor de workshops van van Hella van Glasdesignwijk.

 

Pssssst….

Het begon redelijk onschuldig. Ik had een wit, metalen bijzettafeltje dat ik zwart wilde maken. Leek me geen beginnen aan met een kwastje de ronde pootjes van het tafeltje te verven. Dus liep ik de Action binnen en kocht daar een spuitbus zwarte verf. Toen ik aan het klusje wilde beginnen, regende het. En de wind stond verkeerd zodat het ook op mijn balkon regende. Ongeduldig als ik ben, bedacht ik een oplossing. Ik plakte mijn douche af en besloot het tafeltje in de badkamer zwart te spuiten.

Dat bleek niet zo’n goed plan. Hoewel er ‘Low odeur’ op de spuitbus stond, legde ik bijna het loodje van de verfdampen in mijn badkamer waar geen raam in zit. Toen ik mijn neus snoot werd mijn tissue zwart. En op alles in de badkamer lag een zwarte waas die ik – gelukkig – goed weg kon poetsen. Maar mijn tafeltje was prachtig zwart geworden.

Maar toen kwam de avond dat ik mijn varen wilde verpotten en geen grotere bloempot had. Nou ja, die had ik wel. Maar het was zo’n lelijke, bruine plastic bloempot. Zo eentje waar een plant in zit als je hem koopt. Gelukkig was het droog. Op mijn balkon spoot ik de bloempot zwart en verpotte mijn varen. Ge-wel-dig!

En toen was het hek van de dam. Want na die spuitbus met zwarte verf kwam er een spuitbus met goudkleurige verf. Leuk om mijn knutselwerkjes van lege blikjes goud te spuiten. En inmiddels ben ik helemaal verslaafd aan de spuitbussen met verf van Action.

Spiedend loop ik door mijn huis. Op zoek naar items die ik zwart of goud kan spuiten. Schelpen zijn erg leuk. Glazen potjes worden bloempotjes en flesjes worden vaasjes. Het is zelfs zo erg dat ik de mysterieuze blauwe afdekdop die de werkmannen vorige week achterlieten niet weggooide maar bewaarde. Leuk om goud te spuiten. Of zwart. En daarna zie ik wel wat ik ermee doe.

Mijn nieuwe hobby begint de spui(t)gaten uit te lopen. Ik heb zelfs mijn schoonzusje aangestoken. Ook zij was enthousiast en spuit alles wat ze tegenkomt goud. Die spuitbussen blijken werkelijk verslavend te werken. Gelukkig is mijn verslaving redelijk onschuldig. Tenminste, zolang ik op mijn balkon spuit. En niet in de badkamer.