Toen ik elf was, waren mijn ouders 25 jaar getrouwd. Mijn oudere broers en zussen werkten allemaal al en hebben destijds een tijd lang gespaard om cadeau’s voor mijn ouders te kopen. Ik was pas elf dus ik kon niet mee sparen. Ik hoefde alleen mijn mond maar te houden. En dat deed ik.
Toen de grote dag aanbrak, had iemand – buiten mijn moeder om – geregeld dat ik niet naar school hoefde. Braaf volgde ik de instructies van mijn grote zussen; net doen alsof ik naar school ging want mijn vader en moeder wisten van niets. Dus ik vertrok naar school. Mét een mandarijn voor in de pauze. Om de hoek wachtte mijn broers en zussen me op om met zijn allen terug te rijden naar huis. Tevreden at ik in de auto mijn mandarijn op. Beretrots op mijn acteerprestatie.
We belden aan. Mijn moeder deed open. Mijn vader lag nog in bed. Ze waren totaal verrast! Door een rekenfoutje hadden mijn broers en zussen een jaar extra kunnen sparen dus ze pakten flink uit.
Er stond een vrachtwagen in de straat waar mijn broers en zwagers de cadeaus uitlaadden. Een drie-in-een stereo-installatie, een nieuwe kleurentelevisie en een compleet nieuwe inrichting voor de slaapkamer. Een nieuw bed, nachtkastjes, een kaptafel en twee linnenkasten.
Uiteraard werd alles voor mijn ouders geïnstalleerd en in elkaar gezet. En zelfs aan eten was gedacht. Via de ouders van mijn schoonzus, die een restaurant hadden, werden er salades en broodjes gebracht. En uiteraard dekten we de tafel met het zondagse servies. Dat lelijke, met die roze rozen. Kortom; het was een geslaagd feest. Zeer geslaagd.
Veertig jaar later ruimden we mijn moeders huis leeg omdat ze verhuisde naar een zorgcentrum. De tv en de stereo waren allang vervangen maar de meubels in de slaapkamer stonden er nog. We maakten iemand blij met het bed en de kaptafel maar de linnenkasten bleven over. Die werden uiteindelijk gesloopt en afgevoerd. Toen mijn broer en ik de planken van de kasten in de container gooiden, trok ik in een opwelling een sleutel uit de deur van de linnenkast en stopte die in mijn zak. Als herinnering. En hoe of wat; dat zou ik ooit nog wel eens verzinnen.
Mijn moeder kreeg bij de sleutel van haar kamer in het zorgcentrum een keycord. Handig. Zonder meer. Maar mijn moeder vond het niks. ‘Ik ga niet met mijn sleutel om mijn nek lopen’ zei ze. En ze sloopte het keycord eraf. ‘Ik moet een sleutelhanger hebben’ mopperde ze. Ik kreeg een geweldig idee en ging aan de slag. Ik zaagde de baard van de sleutel van de linnenkast en boorde een gaatje in het gedeelte dat overbleef. En zo werd de sleutel van de linnenkast een sleutelhanger. Voor mijn moeder.
En eindelijk was het moment daar dat ik haar de sleutelhanger kon overhandigen. Zelf was ik zó enthousiast over mijn creatie dat ik al een week door mijn huis gestuiterd had. Blij stopte ik de sleutelhanger in mijn moeders hand. ‘Zie je wat dat is?’ vroeg ik, haast springend voor haar neus. En mijn moeder herkende een klavertje vier. ‘Ja, maar… zie je wát voor klavertje vier het is?’ drong ik aan. Het zei haar helemaal niets. ‘Het is het klavertje vier van de sleutel van je linnenkast!’ gilde ik.
Verbaasd keek mijn moeder naar de sleutelhanger in haar hand. ‘Van de sleutel van mijn linnenkast?’ vroeg ze voorzichtig. ‘Ja!’ jubelde ik. Mijn moeder keek nog eens goed naar de sleutelhanger. ‘Oh?’ zei ze. Om vervolgens verbaasd te vragen ‘Zat daar een klavertje vier op?’
Veertig jaar heeft ze haar linnenkast open en dicht gedaan. Met de sleutel. Veertig jaar lang. Elke dag. Maar ze heeft nooit gezien dat er een klavertje vier op de sleutel zat. Goed. Mijn oog voor detail heb ik duidelijk niet van mijn moeder. Nou, ja. Ze heeft een sleutelhanger nu. Daar gaat het om.
Hahhahahahahaahahah geweldig. Hij is toch best wel opvallend, maar ik kan me ook indenken als je hem los van de baard ziet het zo snel niet herkent.
Dat zal het zijn!
Hahahaha, gelukkig is voorpret ook heel veel waard 😉
Ja, dat was het zeker.
Hahaha, ik vind het WEL geniaal bedacht!
Dank u. Dank u.
wat een geniaal bedacht plan dit! En komt me echt bekend voor. Details weten en andere denken: Och is het zo? Ik vind hem goed geslaagd en een top idee.
Dat vond ik nou ook!
Wat een prachtig verhaal!
Super goede sleutelhanger heb je gemaakt. Wat een idee!
Het was ook zo’n leuke dag toen. Prachtig!
Ik vind hem prachtig.
En haha, een rekenfoutje. Bijzonder. 😉
Geen idee eigenlijk waar dat rekenfoutje door kwam.
LOL. Deceptie is een mooi woord voor deze ervaring : )
Ik kan me je opwinding helemaal voorstellen je vreugdevolle anticipatie over de blijdschap van je moeder. En dat het dan zo anders uitpakt.
Je hebt het zo mooi opgeschreven dat ik hier zit te glimlachen.
Ik moest er zelf ook wel om lachen. Heb een filmpje van de overhandiging en je hoort de verbazing in mijn stem als mijn moeder de sleutel niet herkent.
Weer zo’n heerlijk verhaal voor in de boeken. Mooi gedaan!!
Dank je!
Zo’n geweldig verhaal en wat ben je toch creatief en handig. Leuk bedacht.
Dank je wel!
Dat rekenfoutje heeft wel tot een gigantisch cadeau geleid. En tot een prachtig humoristisch en warm blogje.
Ps. Ik kom hier via de site van mrs T.
Hé Plato! Wat leuk dat je even langs kwam!
Hahahaha! Nee, het oog voor detail heb je zeker niet van je moeder. Wel heel erg mooi bedacht!
Ik heb haar liefde voor poetsen geërfd. Da’s ook handig.
Och de sleutelhanger is wel heel mooi en uniek, alleen jammer dat je moedertje dat zo niet ziet. Andere trekken een rommellade open en pakken iets, je moeite ervoor vind ik wel getuigen van heel veel liefde.
Ik vond het zo’n mooi aandenken!
Maar het levert in ieder geval alsnog een prachtig verhaal op! En voor jou toch de voldoening.
OT. Oh wat een lief gebaar, dankjewel en de groeten van Beau voor Spike!
Graag gedaan! En ik heb het doorgegeven aan Spike!
Crea-bea… en ik ga even alle sleutels checken om te zien hoe ze eruit zien..
Goed plan! Je weet nooit wat je aantreft.
Wat een mooi verhaal.
Dank je.