Ik blijf braaf op pad gaan met mijn camera. Al weet ik soms niet zo goed waar ik heen moet. Ik googelde mijn eigen woonplaats en speurde op de kaart de omgeving van mijn dorp af. Niet zo ver van ons vandaan blijkt het Uitgeestermeer te liggen. Aha! Frank had een afspraak daar in de buurt. Ik zou hem brengen en halen dus in de tussenliggende tijd kon ik daar mooi een kijkje nemen.

Maar het Uitgeestermeer was een teleurstelling. Ik kon er te voet niet echt bij komen. Ik liep al snel tegen de – gesloten – hekken van een camping aan. Dan maar naar het ernaast gelegen Zwaansmeer, wat een nog grotere teleurstelling bleek. Een klein meertje met daar omheen keurig aangelegde paden en gemaaid gras. Het heeft niets meer met natuur te maken. En daar moest ik me anderhalf uur vermaken.

Er was ook niks te zien. Er waren wel veel vogels. Maar zelfs die zaten alleen maar suf te zitten op een aantal balken die – misschien speciaal voor hen? – in het meertje gemaakt zijn. Wandelend over het keurig aangelegde pad, keek ik naar de vogels. En ik zag een groot, zwart exemplaar aanstalten maken om weg te vliegen.

Eindelijk actie! Ik bedacht me geen moment. Ik trok een sprintje. Van het pad af, naar de oever van het meer, twee meter verderop. Staand tussen het riet, probeerde ik de vogel te fotograferen. De foto mislukte jammerlijk. Want ik werd een beetje afgeleid doordat ik tot mijn enkels wegzakte in het natte gras en ijskoud water mijn niet waterdichte schoenen insijpelde.

Alsof die rotvogel het aanvoelde, deed-ie verder niks meer. Hij had twee keer met zijn vleugels gefladderd en besloot toen dat dat wel genoeg actie was. Dus ik stond tot mijn enkels in het water en ik had nóg geen mooie foto. En bedankt!

Terug naar huis gaan had geen zin want ik moest Frank ook weer ophalen. Pas drie kwartier later. Dus dwaalde ik drie kwartier rond bij een saai meer en doodde de tijd met zinloos foto’s maken. Van het vreselijk saai aangelegde landschap. Van een saaie molen waar ik ook nét niet bij kon komen. En van een enorm zinloos hekje. En oh, ja! Van mijn natte voeten die steeds kouder werden.

Dus wat heeft Uncle Bob nu geleerd? Trek je rubberlaarzen aan als je gaat fotograferen. Je weet tenslotte maar nooit waar je in terecht komt. En vergeet ook je warme sokken niet. Want het heeft, eenmaal thuis, ongeveer drie uur geduurd voor ik weer op temperatuur was.