Mijn werkplekkie

En toen had het Coronavirus ons zo in de greep dat ‘social distancing’ geadviseerd werd. Beperk je sociale contacten, blijf thuis. ‘Geen probleem!’ dacht ik stoer want ik was in de veronderstelling dat ik als huismus – het liefst op de bank met een boek – daar geen hinder van zou hebben. Maar zelfs bij mij viel de agenda leeg en verviel ik in een apathische lamlendigheid.

Ik werk veel thuis en ga af en toe met de auto naar kantoor. Dat bleek al meteen een valkuil. Want dan hoef ik niet zo vroeg op. Dus kan ik laat opblijven. Dus mocht ik ook best een wijntje. Dus ik deed wat huismussen doen: ik hing op de bank met een e-boek. En een wijntje. En toen we op een van mijn ‘kantoordagen’ een conference call hadden met alle collega’s, zag niemand dat ik in mijn oudste kloffie op kantoor zat.

Beweging had ik ook al  niet. Want tja, mijn pilateslessen gaan niet door. Het zwembad is dicht. Overmacht. Dat ik normaal gesproken ook veel fiets en wandel, vergat ik voor het gemak even. En ik had natuurlijk graag de hele week verantwoord en gezond gekookt (kuch). Maar om de plaatselijke horeca te steunen, bestelden wij donderdag een enorme avondmaaltijd bij ons favoriete restaurant. We zijn tenslotte de beroerdste niet en altijd bereid de zo getroffen horeca een handje te helpen. Volgevreten rolde ik donderdagavond – alweer veel te laat- mijn bed in.

Na slechts één week social distancing zat ik op vrijdagmorgen als een wrak achter mijn laptop om aan het werk te gaan. In mijn pyjama. Met mijn haar in een slordige knot en de slaapvouwen nog in mijn gezicht. En om negen uur ‘s morgens liep mijn buurvrouw van links voorbij mijn raam. Ze zwaaide vrolijk, met de krant onder haar arm, die ze iedere morgen op de mat legt bij mijn buren rechts. Ze is 83 en nog wat, geloof. Maar ze zag er een stuk fitter uit dan ik met mijn vijftig lentes jong.

Om half tien, terwijl ik me door het eerste rapport worstelde, kwamen de buren van rechts voorbij mijn raam. Ze zijn 85+ en hij is zwaar Parkinson-patiënt. Maar hij zag er keurig uit, achter zijn rollator, met zijn hoed op. Zij, ook 85+, had dus kans gezien haar man piekfijn aan te kleden om een wandeling te gaan maken. Zelf zag ze er ook uit om door een ringetje te halen. Keurig aangekleed en haartjes in de krul. Beschaamd zwaaide ik naar hen en nam een drastisch besluit.

Volgende week doe ik het anders. Volgende week ga ik op tijd naar bed. Zonder wijntje. Ik sta op tijd op. En ik kruip aangekleed, opgedoft en met mijn haartjes in de krul achter mijn laptop. Mijn Pilateslessen kan ik na drie jaar ook zelf wel. Ik ga wandelen in stille parken en fietsen in een stille polder of op de hometrainer. En gezond eten. Ik móet wel want deze rare tijd bewijst wat ik eigenlijk al wel wist; zonder de routine van mijn baan lig ik no time in de goot.

En? Hoe was jouw week?