Na het boodschappen doen sta ik in de winkel mijn boodschappen in te pakken. Een man met een peuter op zijn arm staat te wachten bij de balie waar sigaretten verkocht worden. Maar die balie wordt ook gebruikt als kassa voor klanten die hun boodschappen in de winkel zelf gescand hebben dus het duurt even.
Meneer moppert dat het zolang duurt en een supermarktmedewerkster staat hem vriendelijk te woord. ‘U kunt beter in de rij gaan staan bij de scankassa’ zegt ze ‘dan bent u sneller aan de beurt.’ Ze is uiterst vriendelijk en geeft een goede tip maar de man vindt het toch nodig om haar uit te schelden met de wat minder sympathieke benaming voor een vrouw met daarvoor nog een verwijzing naar de vrouwelijke geslachtsorganen.
Een van de andere klanten, een vrouw van middelbare leeftijd, roept hem tot de orde. ‘Nou, meneer! Ik vind het niet netjes wat u daar tegen de caissière zegt’. De man is prompt de hele caissière vergeten en richt zijn onterechte woede nu op de dappere vrouw die hem aansprak op zijn gedrag. ‘Waar bemoei jij je mee?’ roept-ie ‘Jij moet gewoon je bek houden!’ en – niet bijster origineel voegt-ie hetzelfde scheldwoord toe.
Ik ga stug door met het inpakken van mijn boodschappen en loop de winkel uit terwijl de man blijft schelden op de vrouw. Vanuit mijn ooghoek zie ik haar nog net op de man afstappen met een dreigend ‘Wat wil je nou?’ En als ik buiten mijn winkelkarretje weg zet, zie ik hoe een slungelig knulletje van de vulploeg de man de winkel uit stuurt. Met zijn zoontje op zijn arm verlaat-ie vloekend en tierend het pand.
En ik loop naar huis terwijl ik een heleboel denk. Bij de supermarkt in Amsterdam liepen altijd beveiligers maar die heb ik hier, in ons rustige dorpje, nog nooit gezien. Ik vraag me af of ze niet een of andere enorm brede slager achter zijn hakblok vandaan hadden kunnen halen in plaats van zo’n jochie van de vulploeg te sturen. Maar ik vraag me vooral af wat voor man je later wordt als je opgroeit met een vader die vrouwen uitscheldt.
Maar ik ben nog het meest verbaasd over mijn eigen reactie en die van de omstanders. We keken allemaal de andere kant op. En waarom eigenlijk? Bang om ruzie te krijgen? Bang om ergens bij betrokken te worden? Waarom hebben we die vrouw die er wat van durfde te zeggen eigenlijk niet geholpen? Het lag op het puntje van mijn tong om die schreeuwlelijk er op te wijzen wat een slecht voorbeeld hij zijn zoontje gaf. Maar ik hield mijn mond. Net als alle andere mensen. Waren we serieus allemaal bang dat de man met zijn peuter op zijn rechterarm ineens met links een wapen zou trekken?
Ineens vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als de vrouw bijval had gekregen. Als alle andere klanten die scheldende man óók aangesproken zouden hebben. Een man of tien, vijftien om hem heen. ‘Nee, meneer! Dit kan écht niet. Bied uw excuses aan!’
Ik weet niet of het geholpen zou hebben. Ik weet niet of de man zich een volgende keer beter zou gedragen. Ik weet alleen dat ík me beter gevoeld zou hebben. Want toen ik klaar was met denken, voelde ik mezelf een enorme lafaard.
Wat doe jij in zo’n geval?
Ik snap je twijfels en gevoelens. Ik denk dat er een groot verschil is tussen vroeger en nu. Tegenwoordig zijn veel gasten doorgesnoven en al geïrriteerd bij het minste geringste en pakken zonder probleem een mes of pistool. Kijk bv maar naar de moord in Amsterdam op Bas die probeerde het stelen van een horloge tegen te gaan. Vroeger zei ik er direct iets van, tegenwoordig kijk ik eerlijk gezegd ook de kat uit de boom en zou in dit geval waarschijnlijk hardop en voor de man duidelijk hoorbaar iets gemompeld hebben van nou nou een beetje minder kan ook wel. Maar ik weet natuurlijk niet hoe groot hij was en hoe \oijn ogen stonden, ik kijk altijd naar iemand zijn ogen daar haal je heel veel uit.
Ik? Hetzelfde als jij, en me er schuldig over voelen. Wat zou het mooi zijn als de maatschappij zo zou veranderen dat mensen gewoon elkaar durven aanspreken op normale toon, Zonder dat daar dan gelijk een domme scheldpartij of erger op volgt.
Heel herkenbaar. Je rechtvaardigheidsgevoel zegt je dat je moet ingrijpen en je gezond verstand zegt dat het veiliger is om op afstand te blijven. Jaren geleden heb ik op R’dam CS meegemaakt dat er een sjofele man werd achterna gelopen, geduwd en geslagen door een andere. Ik bemoeide me er niet mee maar was (en ben) daar niet trots op. Sterker nog: als ik er nu aan denk, heb ik nog steeds een rotgevoel over mezelf 🙁
Lastig, hoor. Ik heb wel eens iets gezegd in zo’n situatie, maar deze man klinkt me net iets te agressief en dreigend denk ik. Ik denk dat ik dan ook zou bevriezen/in mijn hoofd zolang zou twijfelen of mezelf zitten aansporen dat de situatie uiteindelijk al voorbij is.
Ik zou nu graag zeggen dat ik er ook wat van had gezegd, maar ik ben er niet zeker van. Een lastige situatie, en ik herken jouw reactie in die zin heel goed. Je voelt je ongemakkelijk, en zou eigenlijk wel wat willen doen om te helpen, maar wat dan ?
Ik zeg er ook wat van maar ben dan ook gewend aan zulke eikels. Ik doe het ook als ik vrij ben, aard van het beestje, maar het irriteert me ook dat iedereen wegkijkt. En dat heeft er weer voor gezorgd dat ik minder snel mensen help. Dit soort situaties hebben we ook als we met de Willys jeep aanwezig zijn op een evenement. Eén van de laatste keer zei een vrouw met een kind aan de hand ‘go fuck yourself’ omdat ik het niet toeliet dat ze in de jeep kwamen zitten (ze vroeg het niet wilde gewoon instappen).
Ik hóóp dat ik inderdaad die vrouw bijgevallen zou zijn, Heb wel het voordeel niet zo piep meer te zijn dat is vaak toch nog een drempel voor mensen met een heel lage fatsoensnorm. Maar ik héb inderdaad een aantal jaren geleden een stel slungels aangesproken op de manier waarop ze met een meisje omgingen , zag het tijdens het passeren …. liep nog éven door en draaide me toen om met ( de bij mijn kinderen vroeger beruchte) driftige stapjes naar ze toe toe te lopen en sprak ze op hun gedag aan, was zelf eigenlijk nog het meest verbaasd dat ze per direct het meisje met rust lieten en een beetje bedremmeld af dropen.
Ik weet het niet. Soms bemoei ik mij er mee, soms kijk ik opzij. Omdat ik soms wat zeg, weet ik hoe moeilijk het is om dat te doen.
Ik denk wel dat ik er iets van gezegd zou hebben. Dat doe ik nu ook al wel soms. Als ik denk dat het nodig is. Wat een stomme lulvent trouwens. 😉
Ik denk dat het per situatie zou verschillen of ik er wat van zeg of niet. Het is inderdaad de angst dat iemand je kwaad doet omdat je er wat van zegt. Tegenwoordig is dat wel iets wat bij je opkomt voordat je je mond open trekt.
Bewakers in supermarkten in Amsterdam? Really?
Insane!
Ik ben zelf, beken ik, ook een wegkijker. Maar dat is meer gemakszucht dan angst, vrees ik.
Want loopt het ECHT uit de hand, ben ik wel de voorste in de rij. Maar je hebt hierin altijd bystander effect (veel onderzoek naar geweest ook). Zolang je niet concreet aangesproken wordt, voel je je niet verantwoordelijk ‘want iemand anders doet het vast wel’.
Raar eigenlijk.
Hmm vreselijk dit soort types, die kosten enorm veel energie.
Nu moet ik wel zeggen dat ieder mens anders reageert, de meeste kijken toe en ‘durven’ niets te doen. Ik heb mijn hart op mijn tong.. als het een heel eng typ is die met een mes zwaait (mij niet gezien). maar als een vent met een kind iemand uitscheld dan zou ik die man ook hebben toegesproken.. gewoon normaal doen. bah!
Geen idee wat ik gedaan zou hebben. Ik hoop dat ik er wat van gezegd zou hebben. Of anders heel hoor- en zichtbaar afkeurend gekeken zou hebben.
Een aantal jaar geleden zou ik denk niet iets hebben durven zeggen. Inmiddels heb ik op mijn werk wel regelmatig met boze en agressieve mensen te maken en dus ook wel geleerd om mijn mond (op een nette manier) open te trekken. Maar je moet inderdaad wel oppassen tegenwoordig.