Yes! Made it! Bij de strandopgang.

Na een klein Corona-dipje pakte Frank zijn revalidatie weer fanatiek op. En het gaat geweldig met hem! We gaan tegenwoordig een keer per week samen zwemmen en vorige week stond-ie zomaar ineens de ramen te lappen. En hij fietst zelfs! Dit voorjaar hebben we namelijk besloten een elektrische fiets te kopen voor hem. Een driewieler! Dat leek ons ideaal om zijn wereld een beetje groter te maken. Op Marktplaats vonden we er eentje. In ons eigen dorp nog wel! Dat leek ons een goed voorteken dus we gingen samen kijken en kochten de fiets.

Omdat het ding niet in de auto paste, wandelde ik de volgende dag naar de verkopende partij met de bedoeling om terug naar huis te fietsen op de driewieler. Kwestie van opstappen en wegfietsen, dacht ik. Maar dat viel tegen. Na twee keer trappen, lag ik al in de heg naast het fietspad. Ik heb de fiets uiteindelijk lopend mee naar huis genomen. We zouden even moeten oefenen.

Dat deden we ook. Een paar keer. Maar het viel niet mee. Toen Frank’s therapeuten bij Heliomare daarvan hoorden, pasten ze het hoofdstuk ‘fietsen’ naadloos in in zijn revalidatieprogramma. Een keer in de week kwam M. naar ons huis om met Frank te fietsen. Na twee keer oefenen, kon ze Frank te voet niet meer bijhouden en besloot ze voortaan op de fiets te komen. De derde keer appte ze me een foto van Frank bij het kasteel in ons dorp. Ze hadden een uur rondgefietst!

Enthousiast stelde ik aan Frank voor om dit weekend te gaan fietsen in de duinen. Maar toen het eenmaal weekend was, leek me dat toch een iets te ambitieus plan. “Zeg jij maar waar je heen wil” zei ik tegen Frank. Die antwoordde beteuterd “We zouden toch naar het strand fietsen?”. Oh. Nou. Oké. Dan fietsen we naar het strand. Ik nam drinken en lekkers mee en daar gingen we.

En we gingen als een speer! Vlotjes fietste Frank de duinen in, we genoten van het uitzicht en lasten af en toe een pauze in. Tot we bij Gasterij Kruisberg kwamen. Die Gasterij passeer je onderweg naar het strand. En hij is vernoemd naar de Kruisberg. Geen echte berg natuurlijk maar toch een flinke duin van 26 meter hoog. En ik zag het niet zo zitten om Frank op de fiets naar beneden te laten racen.

“We rijden om de Kruisberg heen” stelde ik voor en ik liet het aan Google Maps over om ons de weg te wijzen. Het ging een tijdje goed. We fietsten vrolijk verder en genoten van de kudde wilde paarden in de verte. Tot Google ons een pad door het gras instuurde. Vreemd. Maar het was te doen en Frank ging nog steeds als een speer.

Tot gaandeweg het pad steeds zanderiger werd en Frank niet meer vooruit kwam. Terug gaan was geen optie. Dus fietste ik vooruit, parkeerde mijn fiets, rende terug naar Frank en duwde hem een stuk vooruit, voorbij mijn fiets. Vervolgens rende ik weer terug om mijn fiets te halen, fietste Frank voorbij en rende weer terug om hem te duwen.

In de overtuiging dat het pad snel beter zou worden, ploeterden we zo door. Kan niet meer geweest zijn dan twee kilometer, maar het voelde als tien. Met als angstig hoogtepunt de kudde wilde paarden die ons inhaalde, terwijl ik Frank vooruit duwde, en zich nieuwsgierig rond mijn achtergelaten fiets opgesteld hadden. Ik vind paarden prachtig. Echt. Maar ook heel eng. Ik deed het bijna in mijn broek toen ik mijn fiets ophaalde.

Maar we haalden het! Uiteindelijk kwamen we uit op de verharde weg van de oorspronkelijke route en fietsten naar het strand. Daar zaten we even op een bankje bij de strandopgang. We besloten het daarbij te laten, even te rusten en dan naar huis te fietsen. De kortste route, over de Kruisberg. En hoe, dat zouden we dan wel zien. Terwijl we tegen elkaar zeiden dat dit toch wel een heel weblog-waardig fietstochtje was, stapten we weer op en fietsen we naar huis. We hadden geen idee hoe logwaardig het nog zou worden.

We genoten van het zonnetje en de mooie omgeving en fietsten tussen de Scottisch Highlanders door naar de Kruisberg. Frank fietste moeiteloos de Kruisberg op en zonder problemen de Kruisberg af en ik vervloekte mezelf om de omweg die we op de heenweg genomen hadden. We fietsten het dorp in en bij de laatste rotonde, op 500 meter van ons huis, vergat Frank even dat-ie drie wielen heeft. Hij pakte een stoepje mee en kletterde op straat.

In de overtuiging dat even rustig zitten wel zou helpen, parkeerde ik mijn fiets en haalde ik een stoel bij het naast gelegen terras. Toen ik met de stoel terug kwam, hadden vriendelijke omstanders – heel verstandig natuurlijk – al besloten dat Frank moest blijven liggen en een ambulance gebeld. Die was er snel. Frank had pijn op zijn borst (zoals altijd) maar ook in zijn zij. Toen de ambulancebroeders hoorden dat Frank een paar jaar terug al zijn ribben en zijn borstbeen gebroken heeft, waren ze er zo uit. Ze namen ‘m mee in de ambulance om foto’s te maken in het ziekenhuis.

De arts in het ziekenhuis constateerde vervolgens dat zijn ribben in het verleden ‘zo dramatisch gebroken waren’ dat ze niet vast konden stellen of er misschien een scheurtje in een van zijn ribben zat. Een scheurtje of een kneuzing maakte ook eigenlijk niks uit want daar is toch geen behandeling voor. Het belangrijkste was dat Frank geen klaplong had. Voor de zekerheid werd nog een hartfilmpje gemaakt en toen dat in orde bleek, mochten we naar huis.

En nu ligt mijn verkering op de bank. Te kreperen van de pijn. Nog meer dan anders. Ik vind ‘m heel zielig. Het ging nét allemaal zo lekker. Voor de zekerheid heb ik net nog even gecheckt of-ie het fietstochtje – ondanks alles – toch wel leuk vond. Hij vond het prachtig, zei hij. Alleen dat zandpad! Dat doet-ie nooit meer.