En daar stonden ze dan. Op de parkeerplaats van Chantal. Druk bezig om de auto van Chantal te ontdoen van tassen met vuile was, kampeerspullen en verpakkingsmateriaal van alles wat ze onderweg naar binnen gewerkt hadden.

Ze waren moe, we waren vuil en ergens onder die stoflaag ook nog gigantisch bruin.

Maar ze waren vooral enthousiast. Wat was het leuk geweest!

Wilde verhalen over Rimini, Rome, San Marino, Pisa en de talloze andere mooie plaatsen die ze bezocht hebben tijdens hun reis van 3042 kilometer*.

We bekeken de eerste foto’s en filmpjes bij Chantal en moesten toen even naar Oma om te laten zien dat Michelle écht nog helemaal heel is.

Bepakt en bezakt met tassen vol vuile was, een prachtig souvenirtje en de overige 800 (!) foto’s op ons eigen geheugenkaartje, vertrokken we uiteindelijk naar huis.

Michelle rolde doodmoe haar eigen bedje in.

De volgende dag waste ik een berg was weg en zocht ik alle spullen uit.

En terwijl Michelle een gat in de dag sliep, bracht de postbode het kaartje dat ze me stuurde vanuit Rome.

Ik moet de computer weer delen en we vechten als vanouds om het beste plekje op de bank.

Het vertrouwde MSN-bliepje klinkt weer door de kamer. En in plaats van de 80-jaren hits die ik altijd draai, klinkt nu de recente Top 40 weer.

Fijn dat ze er weer is…

… ik heb haar gemist!

* nog even checken bij Chantal of dit klopt….