Eén klus in ons huisje stond nog steeds op het to-do-lijstje.

Het behangen van het trapgat.

In de afgelopen maanden keek ik af en toe eens omhoog en piekerde ik erover hoe ik die muur helemaal bovenin zou kunnen behangen. Dan deed ik resoluut de deur naar de gang dicht. Ik had er helemaal geen zin in…

En bovendien was ik al helemaal gewend aan het feit dat er geen behang op die muren zat. Beetje jammer dat de visite me er af en toe fijntjes aan herinnerde. “Oh… nu alleen het trapgat nog?”. Waarop ik iets mompelde van “geen tijd… te druk… geen ladder…”

Maar ooit moest het er toch van komen.

Ik leende een ladder bij zwagerlief en mijn oude moedertje kwam assisteren bij het insmeren van het behang. Ze probeerde bovendien mijn motivatie een beetje op te krikken. “Om vier uur zijn we al een heel eind”, riep ze vrolijk.

Gezegend met een nodige portie hoogtevrees, vroeg ik me zenuwachtig af of ik om vier uur niet op de eerste hulp zou liggen met een gecompliceerde beenbreuk na een val van de ladder.

Maar ik raapte al mijn moed bij elkaar, zette een lange ladder op de trap en klom met bibberende knietjes vijf meter omhoog. Om vervolgens op grote hoogte gezellig te stoeien met een plakkerige baan behang van vijf meter lang. Leuk!

Om behang tegen de muur te plakken, heb je toch echt twéé handen nodig, dus heb ik mezelf streng toegesproken. “Je laat nu die ladder los!”, zei ik tegen mezelf

“Ja maar, dadelijk val ik.”, piepte ik terug.

Om daarop mezelf nóg strenger toe te spreken. “Nee, je laat nú die ladder los!”.

Geruststellend stond mijn kleine moedertje (bijna 77 jaar oud!) drie meter lager op de trap te roepen “Toe maar! Ik houd de ladder vast!” En ze gooide haar complete lichaamslengte van anderhalve meter in de strijd.

Van nauwkeurig behangen was op het hoogste punt geen sprake meer. Ik wrikte mijn verkrampte handen los van de ladder, gooide het behang tegen de muur en streek het zo goed en zo kwaad als het ging glad. En daarna snel weer naar beneden!

Weer veilig op de grond, bekeek ik af en toe hoe het behang langzaam min of meer glad trok.

Het resultaat* valt niet tegen. Ik ben tevreden. Ik ben allang blij dat ik niet gevallen ben!

En de eerste de beste die nu commentaar heeft op mijn trapgat, jaag ik gewoon de ladder op…

Als je denkt dat je het beter kunt; ga gerust je gang!

* helaas, (nog) geen foto’s… Mijn camera zwerft ergens in Italië rond…