Nogal overhaast ben ik uit Amsterdam vertrokken. De baan die ik daar had, was nou niet de meest inspirerende functie, maar aangezien het ‘maar’ uitzendwerk was, bleef ik. En het was heel leuk om eens te zien hoe anders ‘men’ werkt als er geen producten (lees:vrachtwagens) verkocht hoeven te worden, zoals bij mijn vorige baan. Ik viel van de ene verbazing in de andere.

Toen ik weer naar Breda vertrok, heb ik ze daar, van de ene op de andere dag, enorm in de steek gelaten. Maar aangezien ik me er behoorlijk verveelde, was ik ervan overtuigd dat ze het wel zouden redden, zonder mij.

En verhip: ze bestaan nog steeds. Alles is daar schijnbaar goed gekomen. Ik heb achteraf nog een mailtje met uitleg gestuurd naar wat favoriete collega’s en dat was dat.

Over naar een nieuw hoofdstuk.

Eenmaal in Breda aangekomen, was de eerste stap naar het uitzendbureau. Mijn contactpersoon in Amsterdam mailde mijn cv’tje naar Breda en na een paar dagen kon ik al op gesprek komen bij een nieuwe werkgever.

En binnen no-time was ik weer aan het werk.

Op uitzendbasis, dus deed ik niet erg mijn best om in te burgeren. Ik bedoel maar; voor hetzelfde geld sta je zó weer op straat, dus deed ik niet al te veel moeite om mijn nieuwe collega’s te leren kennen.

Ze zullen me ongetwijfeld een vreemde vogel gevonden hebben! Zeker omdat mijn hoofd, tijdens die eerste krankzinnige weken, eigenlijk niet naar werken stond.

Maar tot mijn grote verbazing werd ik van het begin af aan doodgegooid met cursusaanbiedingen en zat ik meteen in de ‘ruilpool’ van late diensten voor de komende zomervakantie. En het stond vanaf het begin af aan al vast dat ik vanaf 2009 (!) op een andere dag dan woensdag vrij zou zijn.

Regelmatig zat ik met een groot vraagteken boven mijn hoofd rond te kijken. “Hallo! Ik ben maar uitzendkracht!”

Inmiddels heb ik een jaarcontract gekregen. In een compleet vreemde werkomgeving, met een compleet nieuwe materie, schijn ik toch zo te functioneren dat ‘men’ mij wel een jaartje wil houden.

En toch mis ik die ‘blauwe mannen’ die altijd voor me klaar stonden, nog steeds. Ik mis de vrouw-onvriendelijke grappen, de puinhoop als ik een paar dagen vrij geweest was, de beruchte wijntjes op vrijdag. Ik heb toch acht jaar lang lief-en-leed gedeeld met dertig stoere kerels!

En dus zie ik nog steeds elke Volvo-vrachtwagen die voorbij komt en maakt mijn hart een sprongetje als ik een mooie Bluekens-truck zie rijden*.

In mijn nieuwe wereld zit ik in de medische hoek, tussen allemaal vrouwen. Compleet anders, compleet vreemd. Nooit gedacht dat ik hier terecht zou komen. Het leven kan soms raar lopen!

Geen schuine bakken meer, geen monteurs die in de loop van de dag steeds vuiler worden, met hun grappen en grollen. Geen joviaal groetende vrachtwagenchauffeurs meer met hun hilarische verhalen.

Mijn nieuwe collega’s zijn schatten, zonder meer. Ze doen enorm hun best om te zorgen dat ik me thuis voel. Maar ondanks al hun lieve pogingen moet Nicky nog steeds een beetje wennen.

Het komt wel. Het kost alleen wat tijd.

Binnenkort zal ik toch maar eens de categorie “Nicky werkt bij” veranderen.

Maar nu nog even niet…

ik kan het nog niet over mijn hartje verkrijgen
ik heb nog even geen tijd…

* Voor alle Heijboer-chauffeurs: die gek in die Ford Ka die steeds met haar lichten knippert naar jullie: it’s me!!