Al in mei gingen we op zoek naar een school voor Michelle. We brachten een bezoekje aan het Amsterdams Lyceum en Michelle was wildenthousiast. We schreven haar in maar kregen het advies mee om haar voor de zekerheid ook bij een andere school in te schrijven omdat het niet zeker was of er plaats was.

Dat deden we, hoewel de tweede school ons niet zo leuk leek. We maakten ons er geen zorgen over; met Michelle’s prachtige puntenlijst zou ze vast wel op het Amsterdams Lyceum terecht kunnen. Tenslotte kregen kinderen die zich door een verhuizing aanmelden voorrang bij plaatsing. Beetje naïef gedacht, bleek later… In de eerste week van de zomervakantie kregen we een telefoontje; er was geen plaats voor Michelle…

Aangezien de tweede school die we gekozen hadden, Michelle écht niets leek, hadden we een groot probleem. De vakantie was al begonnen en wij moesten nog een school gaan zoeken. Met het telefoonboek op schoot, belden we allerlei scholen. En bijna alles was vol. Op sommige scholen was nog wel plaats, maar daar kon Michelle alleen terecht als ze een ander vakkenpakket zou kiezen. En aangezien ze nog geen flauw benul heeft van wat ze wil gaan doen later, wilde ze dat absoluut niet.

Uiteindelijk hebben we een school gevonden, waar nog plaats was. Helemaal in Amsterdam-Noord…Dat wordt met de fiets naar station Lelylaan, daar de trein pakken naar Amsterdam-Centraal, daar met het pontje over het IJ, en daar de bus pakken naar school. Reistijd (door ons onderzocht): een klein uurtje… Jammer genoeg zit er niets anders op.

Inmiddels hadden we van het Amsterdams Lyceum een officiële brief gekregen met daarin het bericht dat Michelle niet geplaatst kon worden. In die brief stond ook dat we bezwaar aan konden tekenen. Om geen mogelijkheid onbenut te laten, klom ik in de pen en schreef een brief vol redenen waarom Michelle toch écht naar het Amsterdams Lyceum moest. Ik schreef over de lange reistijd naar Amsterdam-Noord (zeker voor zo’n provinciaaltje uit Breda), ik schreef hoe lastig het zou worden een nieuwe vriendenkring op te bouwen op een school zo ver uit de buurt en ik schreef zelfs dat Michelle misschien niet naar haar turntraining zou kunnen omdat ze zo lang moet reizen om van school naar huis te komen. Ik verwachtte er weinig van, maar in elk geval hadden we het geprobeerd!

Een paar dagen later kregen we een telefoontje van het Bestuur van het Amsterdams Lyceum. We hadden, naar aanleiding van ons bezwaarschrift, het recht gehoord te worden. Of we van dat recht gebruik wilden maken? “Jazeker!”, riep ik meteen en we maakten een afspraak. Daarna kreeg ik het beetje warm… Gehoord worden? Dat klonk allemaal wel heel officieel! Ik werd er een beetje nerveus van.

Frank werd er niet warm of koud van en bood aan met ons mee te gaan. Dat aanbod grepen Michelle en ik met beide handen aan. Sterker nog, met zijn sales- en marketingverleden was hij de juiste man voor onze zaak. “You do the talking!”, zeiden wij en met Frank strak-in-pak zetten wij op een regenachtige dag ons beste beentje voor. We (of liever gezegd: Frank) spraken met twee leden van het bestuur en wij (euh… Frank dus) lichtten onze brief nog eens toe.

Jammer genoeg konden de leden van bestuur ons niet verder helpen. Hoewel ze zelf aangaven Michelle graag als leerlinge te willen, konden ze voor haar geen uitzondering maken. Er waren dertig leerlingen afgewezen op grond van plaatsgebrek en wettelijk gezien mochten ze simpelweg geen uitzondering maken voor ons kind. Er werd wel ten overvloede duidelijk gemaakt, hoezeer ze onze pogingen om Michelle op het Amsterdams Lyceum te krijgen waardeerden; van de dertig afgewezen leerlingen waren er maar twee die bezwaar ingediend hadden. Ons verhaal maakte (mede dankzij onze sales- en marketingman) indruk, maar het antwoord was duidelijk. Er was geen plaats voor Michelle. Duidelijk, erg duidelijk, maar wel wrang.

Dus vertrokken wij onverrichterzake weer naar huis., de enige tip die men ons kon geven was om over drie maanden, tijdens het nieuwe schooljaar, nog eens te bellen en te vragen of er dan plaats is. Er hoeft maar één leerling uit te vallen, wegens verhuizing, verboden wapenbezit of wat dan ook en Michelle kan er wel terecht.

Schrale troost, het lijkt een hopeloze zaak en ik kreeg buikpijn als ik dacht aan de reis die Michelle na de vakantie iedere dag moet maken, van en naar school.

Gisteren werd ik, door Michelle doorverwezen naar You Tube. Daar staan wat filmpjes van leerlingen van haar nieuwe school.

Mijn buikpijn is inmiddels omgeslagen in acute kramp. Kijk en huiver…