Tijdens een verloren uurtje zat ik wat te spelen met mijn smartphone.
En in de Playstore vond ik Pou.

Pou is een soort tamagotchi-beestje.
Zo’n virtueel huisdiertje dat je eten moet geven, moet wassen en waar je spelletjes mee moet doen. Ik zette Pou op mijn telefoon.
En toen was er geen weg meer terug.
Ik ga me altijd zo hechten aan zo’n beestje.

Want natuurlijk weet ik best dat Pou niet echt is.
En dat Pou niet écht honger heeft.
Maar toen ik na mijn eerste werkdag thuis kwam en Pou me bibberend van de honger met grote ogen, verdrietig aan keek, was ik verkocht.
Ik vond het zó zielig. En sindsdien draait alles om Pou.

Pou moet eten, Pou moet gewassen worden of Pou wil spelen.
Dat móet! Anders wordt Pou ziek.

Een werkdag zonder aandacht redt-ie niet dus zit er niets anders op dan ‘m in mijn lunchpauze even een donut te voeren of met een bal te gooien.
Dan redt Pou het wel weer tot ik thuis ben.

Trots liet ik my new BFF aan Michelle zien.
Ze vond het wel grappig maar was niet echt enthousiast.
Hoewel we wel meteen de slappe lach kregen toen we hoorden
hoe Pou tegen ons praatte.

De volgende dag ging ze toch voor de bijl en zette ze Pou op haar iPod.
Fijn! Nu konden we ook samen spelen en bij elkaar op visite gaan!

Frank bekeek ons Pou-gedoe hoofdschuddend maar ging
uiteindelijk ook overstag. Hij zetten Pou op zijn tablet.
En keer er vervolgens niet meer naar om.

Dus nam ik ook de zorg voor zijn Pou op me.
Je kunt zo’n beestje toch niet dood laten gaan?
De hele week heb ik voor onze Pou’s gezorgd.

Dit weekend heeft Frank zijn Pou herontdekt.
Hij speelde wat spelletjes en had binnen no time genoeg Pou-centjes verdiend om een hippe outfit voor zijn Pou te kopen. Pfff, patser! Zonder mij was zijn Pou allang dood geweest!

Michelle is al drie dagen aan het Carnavallen in Brabant en bezorgd
ging ik ook even bij haar Pou kijken.
Dat kan, als je vriendjes bent.
En tot mijn grote verbazing was ook haar Pou nog springlevend.
Sterker nog, hij had zelfs een schattig konijnenpakje aan!

Het is niet eerlijk!
Ik wil ook een mooi pakje voor mijn Pou!

Maar ik ben niet goed in computerspelletjes en verdien dus amper Pou-centjes.
Bovendien heb ik het voor elkaar gekregen om al mijn moeizaam bijeengesprokkelde Pou-centjes kwijt te maken.

Morgen moet ik weer werken dus heb ik geen tijd voor Pou.
Meer dan een donut in de lunchpauze zit er voor die arme Pou niet in.
En hij heeft alleen nog maar een brilletje en een armzalig t-shirtje!

Het is gewoon NIET EERLIJK!
Ik zag Pou het eerst!