Thuis trekt Michelle haar jas aan. Blij springt Boef in zijn tas.
“Oh leuk! Gaan we weg, vrouwtje? Waar gaan we heen?”
En met Boef in zijn tas fietst ze naar ons huis.
“Woei! Leuk! Wat gaan we hard, vrouwtje!”

Als ze bij ons de lift uit komt, mag Boef al los.
“Joepie! Ik ken ’t hier! We gaan naar Franky!
Volg mij maar, ik weet de weg!”
En blij huppelt Boef naar onze voordeur.

Als we de deur open doen, vliegt Boef naar binnen.
Hij is blij ons te zien maar wij zijn even niet belangrijk.
Boef raced eerst door het huis naar de keuken
om te checken of er nog kattenvoer staat.
“Jammer. ‘t Kattenvoer is weggezet. Maar die uitgedroogde stukjes
die er nog liggen lust ik ook wel, hoor. Lekker!”

Daarna volgen steevast tien rondjes of meer door de woonkamer.
Op topsnelheid, rakelings langs de meubels.
“Ha! Lekker die vloerbedekking! Thuis hebben we laminaat.
Dan glijd ik altijd uit. Moet je kijken hoe hard ik hier kan rennen!”

Ondertussen springt Boef vier keer bij Frank op de bank.
“Hey Franky! Leuk je te zien, man! Hoei!
Maar ik ga nog even rennen!”
En weg is-ie weer.

Als Boef klaar is met rennen, gaat-ie over de grond rollen.
“Hé! Waar is die kat? In de slaapkamer zeker? Geeft niet.
Ik smeer mijn luchtje aan de vloerbedekking.
Dan kan-ie straks ruiken dat ik hier geweest ben!”

We geven Boef de speelgoedkikker waar hij hier altijd mee speelt.
“Hé, gaaf! Daar is mijn kikker weer! Leuk, man!”
Met de kikker in zijn bek, rent Boef nog vier rondjes door de kamer.
Wederom op topsnelheid.

Daarna bijt-ie op z’n kikker zodat dat ding piept.
“Moet je horen! Hij kan piepen! Moet je horen! Ik kan dat goed, he?”
En hij laat de kikker nog veertig keer piepen.

Dan besluit Boef dat hij met de speeltjes van Spike wil spelen.
Maar aangezien Boef in zijn enthousiasme nogal eens wat wil slopen,
liggen die veilig op de kattenspeeltoren. En daar kan Boef niet bij.

“Ik ga op die toren springen, hoor! Ik ga de spullen van die kat pakken!
Hmmmpf, hmmmpf, verdorie! Wat is die toren hoog! Ik kan er net niet bij.
Nou, dan ga ik maar uit de bak van die kat drinken”
En tevreden drinkt Boef uit het teiltje water dat sinds
een warme zomer standaard in de kamer staat.
“Tjonge! Die kat boft. Ik heb thuis geen teil water in de kamer!”

Dan ontdekt Boef dat er lekkere hapjes op tafel staan.
“Hé, Franky, wat heb jij daar? Is dat eten? Een pinda? Wat is een pinda?”
En tot grote ergernis van Michelle voert Frank Boef een pinda.
“Wow! Da’s zout! Maar wel lekker, Franky!”
En tevreden likt Boef zijn lippen af.

Daarna volgt een robbertje stoeien met Frank.
“Hé Franky! Doe nog eens zo met je hoofd in je trui. Dan ga ik je zoeken!”
En luid grommend bestormt Boef Frank,
die met z’n trui over zijn hoofd languit op de bank ligt.
“Da’s lachen, Franky! Ik ga je pakken, grrrrrr!”

Tot Boef ontdekt dat Franky nog meer lekkers heeft.
“Brie? Wat is dat, Franky?”
En Frank laat ‘geheel per ongeluk’ een stukje brie op de grond vallen.
“Oei! Het plakt wel een beetje aan mijn tandjes.
Maar het is wel lekker, Franky! Brie!”

Uiteindelijk, na nog twaalf rondjes door de kamer,
na nog een stoeisessie met Frank,
(“Hé Franky! Ga nog eens onder dat dekentje! Dan ga ik je pakken!”)
is Boef moe.

Tevreden gaat-ie een tukkie doen.
Prinsheerlijk op de stoel van Spike.

“Potverdikkie! Die kat heeft wel een lekkere stoel.
Met zo’n lekkere, zachte deken.
Welterusten, jongens.
Maak me maar wakker als er weer brie is.
Brie is lekker!”