We wonen in een groot appartementencomplex.
Contact met buren hebben we eigenlijk niet,
behalve een ‘Goedemorgen!’ of ‘Wat is het koud, hė?’
tegen de mensen bij ons op de gallerij.
Hoewel het een chique gebouw is, is er veel criminaliteit.
Er is vaak ingebroken, er zijn al een paar weedplantages opgerold
en het trieste hoogtepunt was een moord in 2006.
Dat we een bizarre bovenbuurman hebben, wisten we al.
Hij is altijd aan het klussen. Op zijn eigen tempo.
Zo boort hij bij voorkeur om half elf ‘s avonds een gaatje.
En om half twaalf nog een.
Al jaren lang.
Hoeveel gaten kun je boren in een huis?
Het geklop, geboor en gesleep van boven blijft maar duren.
Wij kijken elkaar wel eens verbaasd aan.
Wat gebeurt daar toch?
De laatste tijd kwam er nog een ander soort lawaai bij.
De bovenburen hebben een luidruchtig liefdesleven.
En ze doen het vaak.
Als we’s avonds om elf uur onze tanden staan te poetsen,
horen we de buurvrouw te keer gaan.
Om vervolgens om vijf uur ‘s morgens wakker te worden
van de buurvrouw die weer te keer gaat.
Ze houden vast erg veel van elkaar.
Maar waarom hoorden we haar dan laatst zo huilen?
Wat gebeurt daar toch?
Zaterdagnacht schrokken we wakker.
Van de bovenbuurvrouw die keihard gilde.
‘Au! Au! Au!’
Geschrokken zaten we rechtop in bed.
‘We kunnen de politie bellen’ opperde Frank
‘Maar die komt echt niet’
Aanbellen dan? Ja, dag! Wie weet wat je aantreft.
‘Laten we hopen dat ze gewoon van de trap viel’
zegt Frank maar het duurt lang voor we weer in slaap vallen.
En weer wakker worden, een uur later,
door een hoop gestommel boven ons.
De rest van het weekend bleef het rustig
Waarbij wij ons afvragen of dat wel goed is.
En of we iets moeten doen.
En zo ja, wat?
Het Steunpunt Huiselijk Geweld bellen?
Of overdrijf ik dan?
Dat is een lastige, ik spreek mijn buren ook niet vaak en dan weet je niet altijd wat er aan de hand is. Het lijkt soms overdreven, ik heb een keer op het punt gestaan de politie te bellen. Ik hoorde bij de buren de buurmeisjes hard gillen en het leek ook wel huilen. Verder hoorde ik een paar mannenstemmen hard praten en een hoop gestommel. Normaal gesproken hoor ik ze niet vaak en de buurman was er niet. Ik zat te trillen in de woonkamer, ik was ervan overtuigd dat de buren overvallen werden en dat er ik weet niet wat gedaan werd met de buurmeisjes. Voorzichtig ben ik naar buiten geslopen om te kijken of ik wat kon zien. Het bleek een verjaardagsfeestje te zijn en het gillen was van het lachen, niet van het huilen …
(Maar goed, verder heb je aan mijn verhaal natuurlijk niets. Misschien even checken of de bovenbuurvrouw er nog is?)
Dat is een lastige. Misschien die bovenbuurvrouw eens op de thee vragen en kijken wat voor vrouw/stel het is?
@ Appelig: alles nog steeds rustig boven. Tja…
@ Sally: dat zou ik eigenlijk moeten doen. Maar dat vind ik ook weer zo raar.
Dat is een van de nadelen van wonen in een appartementcomplex. Ik weet ook niet meer te traceren wat de achterliggende oorzaak van eventueel geluidsoverlast is. Lastig hoor. Misschien waren de bovenburen wel iets nieuws SM-erigs aan het uitproberen wat niet helemaal volgens plan verliep..
hahhaahha dacht ook aan SM en heerlijk droge humor heeft Frank
(Laten we hopen dat ze gewoon van de trap viel’) Hebben jullie geen wijkagent, je zou die eens kunnen tippen om langs te gaan of oogje in het zeil te houden. Hier zijn de wijkagenten in dit soort gevallen heel actief.
@ Leidse Glibber: wij hebben vooral buurtvaders en streetcoaches!
Lastig hoor.. Maar afwachten en als het erger wordt toch even aan de bel trekken..
Ik zou de buurtcoach inlichten en in elk geval zorgen dat andere mensen weten dat er ‘vreemde’ dingen gaande zijn. Die kunnen wellicht met alle ervaring die ze hebben beter inschatten wat het zou kunnen zijn en een oogje in het zeil houden?