Jarenlang liep ik rond met goedkope handtasjes.
Tien euro, twintig euro maximaal gaf ik uit aan een handtas.
En natuurlijk gingen die tasjes niet lang mee.
Om de paar maanden volgde een slopende zoektocht naar een nieuw exemplaar.

In 2010 was Frank het beu, dat geleur om tasjes.
Voor mijn verjaardag kreeg ik een échte tas.
Een dure. Zo een die járen mee zou gaan.
En volgens Frank moet je voor zo’n tas bij De Bijenkorf zijn.

Eenmaal bij De Bijenkorf zag ik door de bomen het bos niet meer.
Tassen van DKNY, van Fred de la Bretonière, noem maar op.
De een nog duurder dan de ander.
Toch was er maar ėėn tas die ik echt leuk vond.
Eentje van Claudio Ferrici.
Een geweldige tas en niet eens zo schreeuwend duur.

Ik kreeg een bijpassende portemonnee erbij en ik was helemaal happy.
Ik voelde me een echte dame toen ik, met mijn chique Italiaanse tas
naast me, koffie dronk op de Dam.

Inmiddels zijn we drie jaar verder.
Mijn tas én portemonnee zijn nog heel en ik ben er nog steeds erg blij mee.

Gisteren viel mijn oog op een nieuwsbericht in de krant.
Claudio Ferrici is failliet.
Het bericht stond in de Bredase krant.
Omdat Claudio Ferrici een bedrijf in Breda is.

Niks Italiaanse tas.
Als import-Amsterdamse koos ik van alle tassen in de Bijenkorf
er feilloos eentje uit Breda, de stad waar ik geboren en getogen ben.
Die Bredase genen zijn sterker dan ik dacht!