Toen ik Frank net kende, wees hij me tijdens onze omzwervingen door Amsterdam vaak plaatsen aan die voor hem belangrijk waren.
Hij wees aan waar zijn ouderlijk huis stond, waar zijn school was
en waar destijds de kerk stond waarvan hij
de klokken kon horen in zijn slaapkamertje.

Tijdens een van onze ritjes met tram 1 wees Frank een apotheek aan.
‘Een jongetje bij mij uit de buurt is overleden omdat hij verkeerde medicijnen kreeg’ zei Frank. Meer wist hij zich niet te herinneren.
Hij was zelf pas een jaar of zes, zeven.
Maar het maakte destijds een onuitwisbare indruk op hem.
‘Hij heette Woutertje’ zei Frank, ‘en als ik hier langs kom,
moet ik altijd aan hem denken’.

Ik vond het een in- en intriest verhaal.
Een vader of moeder die zich naar huis haast
met een medicijn voor een ziek kind.
Met zo’n rampzalige afloop.
En ik vertelde Michelle het verhaal van Woutertje
toen ik met haar in tram 1 zat.

Frank en ik googleden soms, maar konden nooit iets vinden over Woutertje.
Het is te lang geleden. In een tijd ver voor internet.
Ook de zus van Frank kan zich er weinig meer van herinneren.
Frank’s ouders leven niet meer, dus we kunnen niet meer vragen
wie Woutertje nou precies was.

‘Zouden zijn ouders nog leven?’ vroegen we ons hardop af.
Het zou zomaar kunnen, veertig jaar later.
Zou er iemand nog wel eens aan Woutertje denken?

Frank wel.
Ik wel.
Steeds als ik in de tram zit en langs de apotheek rijd.
‘Dag, Woutertje’, groet ik dan.

Laatst zat ik met Michelle in tram 1.
We reden langs de apotheek.
‘Ik moet altijd aan Woutertje denken als ik hier langs kom.’ zei Michelle.

En dat vind ik mooi.
Dat Woutertje, zomaar een jongetje uit Amsterdam,
dat veertig jaar geleden overleed, nog steeds niet vergeten is.