Het begon me steeds zwaarder te vallen.
Altijd maar die verantwoording.
Altijd maar die zorgen.
Heeft ze honger?
Moet ze slapen?
Ik was het zó beu om
steeds haar bende op te ruimen.
En dat smakken tijdens het eten
leerde ze ook maar niet af.
Ze was ook nooit tevreden.
Wat ik ook voor haar kocht,
het was nooit genoeg.
Ze had ballen, hoedjes, brillen en pruiken.
Een koeienpak en een dalmatierpak.
En nog bleef ze zeuren.
Afgelopen week werd het me allemaal te veel.
Net toen ik op het punt stond om naar mijn werk te gaan,
wilde ze weer spelen.
En ik was al laat.
“Laat me met rust! riep ik.
“Ik heb ook een eigen leven!”
En resoluut drukte ik op ‘delete’.
Ik heb ‘t gedaan.
Ik heb mijn Pou vermoord.
Even miste ik haar.
Maar al snel was ik opgelucht.
Ik heb mijn vrijheid terug!
Pou is niet meer.
Het waren twee fantastische maanden
maar het is beter zo.
Grinnik. Ik ben blij dat ik er niet aan begonnen ben (mede dankzij jouw eerdere blog over deze veeleisende dame)…
Haha herkenbaar! Precies de reden waarom ik er niet aan begin..
Blij dat ik er niet aan begonnen ben 🙂
Hihi, het klinkt heel dramatisch, maar het is echt beter zo. 😉
Als ik het las dacht ik, dat wil ik ook !! Toch maar niet gedaan, beter ook maar je hebt er een leuke tijd mee gehad toch ? En sommige situaties komen gewoon sneller tot een einde dan andere, kortom weer super geschreven Nicky !!!
Wat een leuk geschreven verhaal weer Nicky!! Vind het toch wel een beetje zielig voor Pou……..
haha zo grappig en herkenbaar……..heb je email adres niet en dus even via hier zwaai zwaai, lieve groetjes