September was raar en rommelig. Michelle werd 21 en dat vierden we met een feestje inclusief taart bij haar thuis én met een reisje naar Londen op 20 september. Eigenlijk zou ik die vrijdag gewoon werken maar ik besloot onverwacht toch vrij te nemen. Die donderdag kwam ik vrolijk thuis met het idee lekker weekend te gaan vieren.Toen hoorde ik dat mijn jeugdvriendinnetje Audrey plotseling was overleden. Mijn vrije dag had ik hard nodig om een beetje bij te komen voor ik met Michelle op pad ging.

Het weekendje Londen met Mich was in een woord fantastisch, al was Audrey constant in mijn gedachten. Zondag 22 september waren we weer thuis en de maandag daarna was ik weer vrij. Om bij te komen, te rommelen met onze honderden foto’s en een logje te schrijven. Maar ik kon mijn draai en de woorden voor een logje niet vinden.

Dinsdag ging ik een dagje werken. Woensdag 24 september nam ik weer vrij om bij de crematie van Audrey te kunnen zijn. Ik huilde tranen met tuiten om haar, om haar man en haar dappere dochtertje. Bibberig stapte ik in de auto om naar huis te rijden. Toen ik de auto startte, begon spontaan onze Parrot te spelen.

Normaal gesproken zijn we tien minuten bezig met aan het knopje draaien en knopjes indrukken om het ding aan de praat te krijgen. Nu speelde hij spontaan mijn lievelingsmuziek. Uitgerekend het liedje waarvan ik altijd zeg dat ik die wel op mijn begrafenis wil. Ik heb het hele nummer uitgeluisterd en reed daarna rustig naar huis.

Daarna werkte ik twee dagen en hield ik een rustig weekendje. Ik ging winkelen maar kwam niet verder dan één bloesje van vijftien euro. Zelfs troostshoppen lukte niet.

Afgelopen maandag heb ik gewerkt en daarna ging ik met Frank op pad. We hadden kaartjes voor een concert van Peter Gabriel. Het werd nog spannend of we zouden kunnen gaan aangezien Frank momenteel met krukken loopt. Maar hij is groot fan dus hij moest en hij zou, met krukken en al, naar het Ziggodome om Peter Gabriel te zien.

Om zo dicht mogelijk bij de Ziggidome te kunnen komen namen we een taxi. Ons zeer jonge taxichauffeurtje was zeer behulpzaam. Hij keerde de auto nog even zodat Frank makkelijker in kon stappen en daar gingen we!

Bij Ziggodome bleek dat de taxi niet door mocht rijden tot de ingang. Taxichauffeurtje werd erg opstandig en probeerde een verkeersregelaar bij de afzetting te overtuigen om hem er door te laten. We zagen hem druk gebaren en wijzen maar de verkeersregelaar was onverbiddelijk. We mochten er niet langs.

Vervolgens beende het chauffeurtje naar een politiebusje, sleurde een agent uit het busje en nam die mee naar de taxi waarin wij zaten te wachten. ‘Kijk dan, meneer kan écht niet zover lopen!’ Meneer Agent vond dat gelukkig ook, praatte even in zijn portofoon en toen ging meneer Verkeersregelaar wél opzij en werden wij netjes vlak voor de ingang van Ziggodome afgezet!

Frank hobbelde met z’n krukken naar binnen waar we meteen door iemand van Ziggodome begeleid werden naar de lift. Maar de roltrap was dichterbij dus, hop, Frank met krukken al op de roltrap. Eenmaal boven moesten we nog een trap op, waar weer iemand anders klaar stond om ons te helpen. Toen bleek dat we nog verder omhoog moesten. “Dit gaat niet werken. We doen het anders.” zei de Ziggodome-meneer en hij trommelde een collega op die ons met de dienstlift mee terug naar beneden nam en twee plaatsen in de zaal regelde.

Jammer genoeg zaten we precies achter de technici waardoor we het podium niet konden zien. Maar er hingen schermen waarop alles prima te volgen was en we wáren er! Dat was het belangrijkste. Ik ging wat te drinken halen. Toen ik terug kwam, was Frank verdwenen. Hij was door iemand van Ziggidome wederom ‘geupgrated’ en nu zaten we op plaatsen waar we het toneel wél konden zien. We hebben genoten! Van Peter Gabriel, de muziek en de geweldige lichtshow. Frank was zo enthousiast dat hij na afloop zonder problemen het hele stuk terug naar de taxistandplaats liep.

Vandaag was ik nog vrij. Konden we nog even nagenieten en kijken naar de filmpjes die onze medeconcertgangers op Youtube hebben gezet. Ik merk dat ik eindelijk mijn draai weer begin te vinden. En mijn woorden ook. Life goes on. En het logje over Londen volgt.