Op Schiphol

Daar gingen we dan! Naar Londen om de 21ste verjaardag van Michelle te vieren. We reisden met enkel handbagage en checkten van te voren in. Dus hoefden we alleen nog maar naar Schiphol te reizen. Wat, als je in Amsterdam woont, ook geen probleem is. Zeven minuutjes met de trein! Maar Tijl was zo lief om ons weg te brengen zodat Mich nét iets langer met Boef kon knuffelen.

Het is zo’n tien jaar geleden dat ik met Mich gevlogen heb. Dat met een groot kind op stap gaan heel anders is, bleek meteen toen we aan boord van het vliegtuig gingen. In rap Engels stuurde Michelle een man weg die op één van onze stoelen zat. Bovendien mocht ík bij het raampje!

Na een rustig vluchtje (waarbij de stewardessen nog ouderwets hun veiligheids-instuctie-dansje deden) landden we on tien uur s’avonds op London Gatwick. De shuttle bracht ons in een zucht en een vloek naar Victoria Station waar het ondanks het late tijdstip nog erg druk was. Het duurde een eeuwigheid voor we kaartjes hadden voor de trein naar King’s Cross St. Pancreas. Na een half uurtje treinen kwamen we daar aan. We hoefden nog maar honderd meter te lopen naar ons bed-and-breakfast.

Jammer genoeg konden we niet meteen oversteken bij het
metrostation door een hek tussen de rijbanen. Daardoor misten we de eerste zijstraat waar, zo bleek de volgende dag, ons bed-and-breakfast zat. We doolden nog zeker een uur rond in dat stille wijkje. Zelfs Michelle’s hippocampus, die altijd zoveel beter werkt dan de mijne, liet ons gigantisch in de steek. Dan is het
toch wel handig dat je in een land bent waarvan je de taal spreekt. De weg vragen was geen probleem. Een paar klusjesmannen in een busje (of lokale drugsdealers gezien het late tijdstip, dat kan ook) wezen ons vriendelijk de weg.

Om een uur of twaalf hadden we het Apollo Hotel gevonden. De eigenaresse zat slaperig op ons te wachten en overhandigde ons de sleutel van onze kamer. Trapje op, trapje af in zo’n oud Victoriaans huis. De kamer was klein maar de bedden waren riant. Dat het echt ienie-minie was, bleek toen ik me omkleedde in de badkamer. Toen ik mijn trui uittrok, stootte ik me tegen het plafond. En dan te bedenken dat ik maar 1.68 meter hoog ben en korte armpjes heb! Maar de douche was geweldig!

We stuurden nog wat berichtjes aan het thuisfront, dronken een bakkie thee en kropen in onze bedjes. Londen! We zijn er!