Een tijdje terug liet Michelle me, tijdens een bezoekje aan mijn moeder, een app-je zien waarmee ze oefeningen deed om haar conditie te verbeteren. “Doe je mee, mam?” vroeg ze. En samen sprongen we door mijn moeders huiskamer. Ik op mijn hakken, waardoor ik sommige stukken oversloeg en niet de hele vijf minuten vol maakte. Maar ik vond het wel leuk en zette het app-je op mijn iPad. Later die week begon ik vol goede moed aan mijn vijf-minuten-training. Ik hield het weer geen vijf minuten vol. Omdat ik geen hakken droeg, kon ik die smoes niet gebruiken. Conclusie: mijn conditie was gewoon bar slecht.

Kort daarna besloot Frank een hometrainer te kopen (ik heb maar een héél klein beetje aangedrongen) en zag ik mijn kans schoon. Ik besloot te gaan fietsen op de hometrainer om mijn rampzalige conditie op te krikken tot een acceptabel niveau. Ik vond het oersaai. Gewoon een beetje doelloos trappen. Niks aan! Dus besloot ik het anders aan te pakken. Ik downloadde de hardlooplessen van Evy!

Samen met Evy stapte ik op de fiets. Als zij zei ‘wandelen’ fietste ik in een normaal tempo. En als Evy zei ‘lopen’ trapte ik als een razende de pedalen rond. Gadegeslagen door een verbaasde Spike fietste ik me zo vier keer per week in het zweet.

Eigenlijk ging het best goed, hoewel ik Evy ook wel eens uitschold als ze weer eens vrolijk vertelde dat het volgende stukje twintig minuten zou gaan duren. “Fijn, he? Om zo samen te trainen?” zei ze dan. “Wat nou samen?” hijgde ik. Terwijl ik twintig minuten moest zwoegen op mijn fietsje zat zij op haar gemak in een of andere radiostudio met een koel drankje voor haar neus. Of wie weet? Misschien lag ze wel gewoon op de bank met een zak chips. De bitch!

Maar meestal luisterde ik gewoon naar Evy, die me vriendelijk aanmoedigde en hartstikke fier op me was. Ze loodste me geduldig door alle 29 lessen en heeft me niet één keer uitgelachen. En potverdikkie! Mijn conditie is er écht op vooruit gegaan! Graadmeter zijn de trappen die ik op moet als ik naar Michelle ga. Ze woont op de vierde verdieping en er is geen lift. Moest ik voorheen nog bijna aan de beademing als ik boven was, nu kom ik redelijk fris boven aan. Met nog genoeg adem om ‘Hallo!’ te zeggen. Met dank aan Evy!

Gisteren fietste ik probleemloos de laatste Evy-les. Maar wat nu?
Op naar de volgende uitdaging dan maar.
Binnenkort begin ik gewoon weer opnieuw.
Bij Les 1, samen met Evy.
Maar dan buiten. Te voet!
Ik ben benieuwd of Evy dan ook nog fier op me is.