Onlangs besloot ik mijn belabberde conditie op te vijzelen door te gaan fietsen op de hometrainer. Om het een beetje leuk te houden, luisterde ik naar de ‘Start to run’ lessen van Evy. Binnen no time jaste ik alle Evy-lessen er door heen en had ik de smaak te pakken. Tijd voor de volgende uitdaging: hardlopen!

Voor Moederdag kreeg ik van Michelle een hippe sportband voor mijn iPhone, de Evy-lessen had ik al, dus toen het vorige week maandag eindelijk mooi weer werd, vertrok ik ‘s avonds naar het Rembrandtpark voor mijn eerste rondje hardlopen. Wat ik even vergeten was, is dat het Rembrandtpark tegenwoordig erg hip en trendy is. Zeker op een warme dag!

Het hele park lag vol met chillende studenten die op kleedjes genoten van de zon. En overal waar ik keek, zag ik fitte meisjes in hippe hardloop-outfitjes. Met wapperende paardenstaartjes en gespierde, bruine benen renden ze door het park, ondertussen gezellig kletsend met elkaar.

Daar stond ik dan. In mijn oude joggingbroek met een afgewassen t-shirtje, mijn hippe sportband en mijn conditie van niks. No way dat ik me hier tussen ging storten! In plaats daarvan wandelde ik de volle 20 minuten van Les 1 in stevig tempo door het park en bedacht een plan.

Woensdag liep mijn wekker om 05.45 uur af. Om 6 uur sharp stond ik buiten. Niet in het park, dat leek me net iets te stil op dat tijdstip, maar gewoon op straat. Wederom in mijn oude joggingbroek en afgewassen t-shirtje maar dat gaf niets want iedereen sliep nog. En zo zag niemand hoe ik me moeizaam door Start to run – Les 1 worstelde.

Het viel me zwaar tegen. Van ‘hardlopen’ was nauwelijks sprake. Hijgend als een oud paard strompelde ik door de stille stad. De ‘wandelminuten’ van Evy had ik hard nodig om weer een beetje bij te komen en halverwege de les had ik het gevoel aan de beademing te moeten. Meer dood dan levend kwam ik thuis.

Vrijdagochtend ging ik weer op pad met de tips van een goede vriend in mijn achterhoofd. ‘Niet meteen de volgende keer kijken of er vooruitgang in zit. Dat is niet belangrijk. Kijk over een paar weken maar eens, en geniet voorlopig van de stilte op straat’. Dus luisterde ik naar de muziek van Evy, lette ik op mijn ademhaling en keek ik om me heen in plaats van naar mijn schoenen.

Ik vond de mist die boven het water hing zo mooi, ik zag de struik vol spinnenwebben waar Michelle laatst over vertelde en ik zag konijntjes vrolijk rond huppelen. En ondanks mijn moeizame gestrompel vond ik mezelf, eenmaal thuis en fris gedoucht, met mijn eerste kop koffie in mijn hand, toch wel heel erg stoer. Volgende week ga ik weer!