Braaf worstelde ik me de afgelopen weken door de hardlooplessen van Evy heen. Op mijn eerste vrije dag van de vakantie stond les 19 op het programma. Om kwart voor zes liep mijn wekker af en om zes uur stond ik buiten en liep ik mijn rondje. Ik vond het een hele prestatie, zo op mijn eerste vrije dag. Dat ik daarna een douche nam, een bak koffie dronk, mijn bed weer in kroop en uitsliep tot tien uur, vond ik trouwens ook een topprestatie van formaat.

Die woensdag herhaalde dat patroon zich en liep ik les 20. En op vrijdag zat ik weer om kwart voor zes op het randje van mijn bed voor het laatste looprondje van die week. Les 21. Nog drie weken te gaan. En ineens realiseerde ik me dat ik de maandag en de woensdag daarop in Rome zou zijn. Mijn hardloopschoenen pasten niet in mijn koffertje dus in Rome lopen was geen optie. Hoewel ik dat, achteraf gezien, best kicken had gevonden.

Aangezien mijn hardloopschema nu toch naar de knoppen zou gaan, kon ik de motivatie niet opbrengen. Ik liet me weer terug in de kussens vallen en trok het dekbed over mijn hoofd. Ik nam mezelf plechtig voor les 21 de week daarop te lopen. We zouden op donderdag terugkomen. En de vrijdag daarna zou ik gaan. Echt!

Maar toen ik, na vijf dagen Rome, eindelijk in mijn eigen bedje lag, met mijn eigen kussentje en onder mijn eigen dekbedje, kon ik die vrijdag onmogelijk mijn bed uit om te gaan hardlopen. Ik liet les 21 voor wat hij was en bleef lekker liggen. Maar maandag zou ik weer beginnen. Echt!

Maar die maandag regende het pijpenstelen én ik had nog steeds vakantie. Het schijnt erg lekker te zijn om te hardlopen in de regen. Maar in je warme bedje liggen terwijl het buiten giet en je nergens heen hoeft, bleek ook heerlijk te zijn. Maar die woensdag daarna zou ik gaan. Echt!

Maar die woensdag was mijn laatste vakantiedag. Laatste kans om uit te slapen. Die dinsdagavond besloot ik al om die week niet meer te gaan lopen. Donderdag en vrijdag moest ik weer gaan werken. Da’s al zwaar genoeg! Om dan ook meteen extra vroeg op te staan om te gaan hardlopen? Nee. Lekker rustig opstarten en dan… Ik nam me voor de week erna met frisse moed weer aan de gang te gaan.

En toen werd het maandag. En om kwart voor zes zat ik op het randje van mijn bed. Met het voornemen om te gaan lopen maar ook met een bonzend hoofd en al mijn ingewanden in een kramp. Ik nam een dosis ibuprofen in en bleef nog een uurtje liggen. Niente hardlooprondje. Om kwart voor zeven stond ik weer op, ging aan het werk en haalde nét het einde van de werkdag. Meer zat er écht niet in.

Ik worstelde me door de werkweek op de maximale dosis ibuprofen en er was geen haar op mijn hoofd die aan hardlopen dacht. Tot op donderdag, zo ongeveer, de mist in mijn hoofd optrok en mijn ingewanden weer in de juiste volgorde leken te liggen. Op vrijdagmorgen werd ik zo fris als een hoentje, veel te vroeg, wakker.

Ik twijfelde nog even. Het was half zes, nog donker buiten en het regende. Maar ik voelde me goed, het was bijna weekend en ach.. Ik was toch wakker. Mezelf voor gek verklarend, trok ik mijn sportschoenen aan en om kwart voor zes stond ik buiten.

Om rustig in te komen, ging ik terug naar les 18 en liep die zonder problemen uit. En inderdaad! Regen is inderdaad helemaal niet erg tijdens het hardlopen. Back in business! Met een tikkie vertraging nog vier weken te gaan. En eind volgende week eindelijk les 21!