Al voor mijn vakantie zagen Michelle en ik voorstukjes voorbij komen van de bioscoopfilm ‘The fault in our stars’. Een liefdesverhaal over twee tieners die elkaar ontmoeten bij een praatgroep voor kankerpatienten en verliefd worden. Een regelrechte tranentrekker dus. Daar wilden we allebei wel heen. Wanneer maakte Michelle niet uit. Mij wel.

Al ruim twintig jaar, dus zo ongeveer sinds Michelle’s geboorte, ben ik een emotioneel wrak als het op film kijken aan komt. Ik huil overal om. ‘Haar naam was Sarah’ maakte me aan het huilen en ik geloof dat ik bij de eerste keer ‘Titanic’ ook een traantje wegpinkte. En bij ‘Safe house’ huilde ik tranen met tuiten. Op zich niet zo vreemd. Maar dat je mij zelfs na een scene uit de tekenfilm De Kleine Zeemeermin (waar Ariel afscheid neemt van haar vader, snif) op kunt vegen, maakt het een afwijking.

Toen ik twintig jaar geleden die symptonen begon te ontwikkelen, was er nog niets aan de hand. Ik keek een film, jankte vrolijk mijn ogen uit mijn hoofd en stond de dag er op vrolijk weer op. Maar inmiddels ben ik 45 en staat een ienie-mienie huilbuitje al garant voor dikke ogen die drie dagen dik blijven. Dus is het zaak om het kijken van een zielige film nauwkeurig te plannen. In mijn vakantie bijvoorbeeld.

Tijdens mijn vakantie kwam het er niet van om ‘The fault in our stars’ te kijken. Maar we hoorden wel de verhalen over het beroemde Amsterdamse bankje uit de film. En over al die Amerikanen die hartverscheurend huilend in de bioscoop zaten.

Tjonge, dat moest wat zijn, die film!

Inmiddels heb ik hem gezien. Op vrijdagavond, zodat mijn wallen nog twee dagen weg konden trekken. Ik nam een familiepak zakdoeken mee, haalde mijn mascara alvast van mijn wimpers en zette me schrap.

Maar er gebeurde niks. Oké, ik pinkte twee traantjes weg toen er iemand dood ging in de film maar dat was het. Verder gebeurde er helemaal niks. De film was best aardig, soms zelfs grappig en soms een tikkie Amerikaans overdreven. Want, geloof me, je medetoeristen gaan écht niet staan klappen voor je in het Anne Frank-huis. Dus ja, ik heb betere films gezien.

Ik begrijp alle heisa niet. Of zoals Michelle zei: “Als ik tien minuten fiets, kan ik op het bankje uit de film gaan zitten. Maar die behoefte heb ik niet. Terwijl hordes Amerikanen een complete oceaan overvliegen om dat wel te doen.” Wij vinden dat toch een tikkeltje bizar.

Kortom, als ik weer eens een avondje ouderwets wil janken, zet ik ‘De Kleine Zeemeermin‘ wel op.