Ik was 17 en gestopt met mijn VWO-opleiding. Halverwege de vijfde klas. Waarom? Omdat de opleiding die ik daarna wilde doen destijds afgeraden werd omdat er geen werk in die sector was. Omdat ik er van overtuigd was dat ik mijn examen toch niet zou halen door mijn enorme examenvrees. Omdat ik uitgerekend had wat ik zou verdienen als ik full time zou gaan werken en dat bedrag destijds een vermogen leek. En nou ja, ook omdat ik geen zin meer had in school.
Mijn ouders, die na vijf jaar ook wel klaar waren met een kind dat iedere proefwerkweek doodziek boven de toiletpot hing en het hele huis de stuipen op het lijf joeg met haar nachtmerries, gingen akkoord. Onder één voorwaarde: ik moest aan het werk. Veertig uur per week. Ik wilde toch werken? Aan de slag dus!
Binnen twee dagen had ik een full time baan. Bij een confectiebedrijf naast de achteringang van het station van Breda. Ik stikte honderden rokken in elkaar op de lockmachine, ik zette duizenden knopen aan doorknoop-rokken. Ik streek vlieseline in honderden kragen. En ik knipte een miljoen losse draadjes van spijkerjasjes.
Die draadjes knipte ik terwijl ik bij een tafel voor het raam stond. Op de tafel lag een enorme stapel spijkerjasjes. Met draadjes. Die allemaal afgeknipt moesten worden. Ik knipte en knipte, de hele dag lang, terwijl ik ondertussen keek naar de mensen op straat.
De hele dag zag ik mensen het station in en uit lopen. Ik vroeg me af waar ze heen gingen. En of ze iets leuks gingen doen terwijl ik daar doodsaai draadjes stond te knippen. De radio speelde Starship met ‘Nothing’s gonna stop us now’.
Inmiddels ben ik 45 en een stuk of tien banen verder. Ik ben als eerste op kantoor en zet mijn computer aan terwijl mijn collega’s binnen druppelen met vrolijke ‘Goedemorgen!’s en gezellige verhalen. Iemand brengt me een kop thee. Het is lekker weer en ik zet de ramen wijd open.
Van buiten klinkt het geluid van een autoradio. Starship met ‘Nothing’s gonna stop us now’. Ik drink mijn thee en lees mijn eerste rapport van die dag. En al lees ik er duizend, ik blijf het leuk en interessant vinden. Het is geen topbaan maar ik vind het leuk.
Ik ben blij dat ik hier zit. En ook best een beetje trots.
Want met niet meer dan een typdiploma, een strikdiploma en een
zwemdiploma A heb ik toch altijd mooi mijn hoofd boven water kunnen houden.
Mooi Nicky en volgens mij vergeet je nog een heel belangrijk aspect te noemen. Je hebt Mich als alleenstaande moeder op een geweldige manier groot gebracht en gezorgd dat zij geen draadjes hoeft te knippen als start van haar carriere. Zo, dat mag ook wel eens gezegd worden. 🙂
Nou, LG! Ik moet ervan blozen. Dank je wel, hoor!
Je hebt gewoon een heel goede basis, goede opvoeding en goed stel hersens, daar heb je geen diploma’s voor nodig! Heerlijk dat je het fijn hebt en ook trots bent. Een beter gevoel bestaat er niet!
Wat fijn dat je zulk leuk werkt hebt en toch bent gekomen waar je wilde. Daar mag je zeker best trots op zijn!
Trots mag je zeker zijn! Ik las je blog en moest gewoon even reageren want in de jaren dat jij daar draadjes stond te knippen, fietste ik (waarschijnlijk met een heel gezellig gezicht) op weg naar een opleiding in de binnenstad waar ik vanaf dag één gruwelijk veel spijt van heb gehad en daardoor ook niet meer verder ben gegaan met studeren.
Ondertussen is de achterzijde sinds deze week trouwens ‘de nieuwe ingang’, geen idee wat ik me er bij voor moet stellen. Toch maar weer eens even kijkje nemen in de stad.
Gewoon je eigen gang gaan en er een beetje voor knokken, dan kom je vanzelf waar je het naar je zin hebt.
Trots mag je zeker zijn. Ben het helemaal met LG en Willemijn eens. Mooie papieren zeggen niet alles. Geniet vanhet leven!