“Tante Lies vroeg of ik mee wil op reis naar Lourdes.” zei mijn moeder (85) een paar maanden geleden. Wij reageerden allemaal enthousiast en vonden dat ze dat maar moest doen. Lekker even er tussen uit, op een volledig georganiseerde reis, met haar schoonzusje, die ze al zo’n 70 jaar kent. Maar mijn moeder stribbelde tegen. Ik begreep haar wel. Mijn afkeer van reizen heb ik niet van een vreemde dus ik begreep heel goed dat zes dagen van huis voor haar best een dingetje is.

En dus begreep ik ook dat ze argumenten bedacht om niet te gaan. Zoals het feit dat ze een hoge trap op moest om in het vliegtuig te komen. Ze heeft nog nooit gevlogen. Zelfs nog nooit een vliegtuig van dichtbij gezien. Wel op tv natuurlijk. Als Obama of onze koning ergens arriveert en via, jawel, een trap het vliegtuig verlaat. Wij verzekerden haar dat ze geen trap op hoefde en veegde zo het eerste argument om niet te gaan van tafel.

Haar volgende argument was van financiële aard. “Het kost wel € 270,-” riep mijn moeder. En dat vond ze best veel. Maar eind juli vierde ze haar 85ste verjaardag en ik knutselde een Lourdes-collectebus in elkaar. In plaats van bossen bloemen en chocolaatjes, doneerden de gasten gul. Na afloop van het feest had mijn moeder meer dan het complete bedrag bij elkaar. Toen gaf ze toe. “Ach,” zei mijn moeder “Tante Lies vindt het fijn als ik mee ga.”

De afgelopen weken stonden in het teken van voorbereidingen. Haar paspoort is geldig, de reisverzekering is geregeld, het verblijf is inclusief ontbijt, lunch en diner en er is voor iedere reiziger een begeleidster beschikbaar. Daarnaast zijn er voor tante Lies en mijn moeder een rolstoel én een rollator gereserveerd.

Restte ons alleen helpen met inpakken. Wat moest er mee? En wat vooral niet. Het kostte enige moeite om mijn moeder er van te overtuigen dat ze geen vier broeken nodig had en beter wat rokken mee kon nemen. Het is tenslotte best warm in Lourdes. Het werden uiteindelijk drie broeken. En geen rok. Ik heb sterk het vermoeden dat ze ons verhaal over die slurf om in het vliegtuig te komen toch niet helemaal vertrouwde en toch verwacht een trap op te moeten.

Daarna volgde uitleggen. Heel veel uitleggen. Want als je op je 85ste voor het eerst gaat vliegen, gaat er een wereld voor je open. “Heb je alleen handbagage, mam?” vroegen wij. Waarop zij vlot antwoordde dat ze inderdaad haar handtas mee zou nemen.

Ze leende mijn kleine digitale fotocamera. “Zit er al een rolletje in?” vroeg mijn moeder. En wij legden uit dat dat tegenwoordig niet meer hoeft. “Heb jij toevallig een klein waterflesje voor me?” vroeg ze want dan kon ze water meenemen. Wij verzekerden haar dat ze daar gewoon flesjes water kon kopen. Dat dat heel goedkoop is. “Maar dat is niet zo lekker, dat smaakt een beetje naar chloor” zei ze wijs want dat had die mevrouw op de voorlichtingsdag gezegd. Dus vertelden wij haar dat het water uit de kraan misschien niet zo lekker is maar dat die flesjes water prima zijn.

En zo waren er 1001 dingen om te vertellen en uit te leggen. Als laatste drukten wij haar op het hart om vooral geen grapjes over bommen te maken aan boord. Want mijn moeder is nogal van de grapjes. Je moet er toch niet aan denken dat ze, in zo’n vliegtuig vol bejaarden, ineens gekke dingen gaat roepen.

Vanmorgen, in alle vroegte, heeft Michelle eerst mijn moeder opgehaald en daarna tante Lies. Ze heeft beide dames, keurig op tijd, afgeleverd in Eindhoven waar een bus klaar stond naar Maastricht, waar om kwart over drie het vliegtuig naar Lourdes vertrok.

Ik was er toch een tikkie gespannen door. Maar mijn moeder liet alles gelaten over zich heen komen. Wat een dappere Dodo is het toch! Ik hoop dat de dames zich vermaken. Dat het een heerlijk uitje wordt. En dat mijn moeder niet te veel heimwee heeft.

En in het kader van ‘geen nieuws is goed nieuws’ ga ik er vanuit dat ze een goede vlucht heeft gehad en nu lekker in haar hotelbedje ligt. Want tja, een Whatsappje sturen aan het thuisfront zit er natuurlijk niet in.