Vlak na de terroristische aanslag in Barcelona stapte ik in de trein van mijn werk naar huis. Mijn hoofd nog vol van ellende. Al die slachtoffers op de Ramblas. Pal om de hoek waar Michelle en ik, en wie niet, ooit vakantie vierden. Het verbaast me nog steeds. Hoe kún je? Hoe kun je willens en wetens zoveel pijn en verdriet veroorzaken bij mensen die jou niks misdaan hebben. Hoe kun je dat nou doen? Wat voor wereld is dit?
Als ik ga zitten in de trein hoor ik een oudere vrouw enorm hoesten. Ik kijk even naar haar. Ze kucht en hoest en hoest. Haar wangen rood, haar ogen tranend. ‘Die heeft het flink te pakken’ denk ik nog. De vrouw blijft hoesten. De trein vertrekt.
Als we net vertrokken zijn van Sloterdijk staat een andere vrouw op. Ze loopt naar de hoestende vrouw en spreekt haar aan. “Mevrouw? Wilt u misschien wat water? Ik heb hier een flesje water..” Meteen komt mijn smetvrees boven en ik denk ‘iiieeuw’ maar hoeveel keuze heb je als je bijna zit te stikken in de sprinter naar Uitgeest? De hoestende vrouw denkt waarschijnlijk hetzelfde.
“Oh, wat fijn!” antwoord ze terwijl ze de tranen uit haar ogen veegt. “Ik verslikte me in een snoepje. Stom, hè?” En ze lacht verontschuldigend. “Ik heb ook een rietje” antwoordt de reddende engel en ze overhandigt een flesje water en een rietje aan de hoestende vrouw die dankbaar grote slokken water drinkt. Het hoesten stopt meteen.
“Houdt het flesje maar even bij u” zegt de reddende engel “Wij zitten vlak achter u” en ze loopt terug naar haar eigen plaats. De hoestende vrouw, die nu niet meer hoest, neemt nog een slokje water.
Ik vind het een prachtig moment. Het stelt me gerust. Niet de hele wereld is verrot. Het zijn een paar rotte appels. Maar er zijn gelukkig ook nog lieve mensen. Mensen die iets over hebben voor een ander. Voor een vreemde. Laten we dát vooral blijven doen. Laten we vooral lief zijn voor elkaar. Als tegenwicht voor al die haat.
Door dit soort reacties zie je gelukkig dat niet de hele wereld verrot is. Ik blijf er bij als we zelf maar positief en behulpzaam blijven dan blijven we een signaal afgeven dat ze ons niet kapot kunnen maken.
Moest vandaag (eerlijk gezegd ) na alert geweest et zijn wel even lachen. Zaten op een terras in Cochem op een gedeelte dat afgesloten was voor auto’s.Ik zie een grote grijze mercedes aankomen stapvoets tussen tussen het slenterende publiek door. In een flits kijk je wie er achter het stuur zit en ben je toch even alert, alleen nog tijdens het passeren zeg ik hij mag blij zijn dat er geen politie loopt anders had hij dood geweest.
Erg eigenlijk dat je toch alert bent. Wel goed natuurlijk. Maar toch…
Nee, de wereld is nog niet verrot. Er is nog hoop. Maar de haatzaaiers, de paniekzaaiers, de extremisten van beide kanten en de anarchisten doen allemaal wel heel erg hun best om ons, het volk, anders te doen geloven. Zonder hoop hebben zij gewonnen. Met hoop maken wij een hele goede kans…
Ik ben altijd al eigenwijs geweest. Dus ik blijf stug hopen.
Prachtig zulke kleine tekens van verbondenheid!!! De wereld is verre van verrot, het zijn er maar een paar en helaas krijgen die van ‘ons’ heeeeeel veel aandacht, waardoor ze extra belang hebben aanslagen te blijven plegen. Dat is ook het gekke.
Daar heb je gelijk in. Misschien moeten we de lieverds meer aandacht geven!
Heel mooi beschreven. Het is inderdaad zo dat er nog goede mensen op de wereld zijn. Gelukkig…
En je moet het willen zien, natuurlijk. En zelf het goede voorbeeld geven. Althans dat probeer ik altijd 😉