Michelle in haar Cats-outfit – met onze Toby

Zo’n twintig jaar geleden kreeg mijn – destijds zesjarige – dochter van haar tante Tina een videoband cadeau met daarop de Engelstalige versie van de musical Cats. Michelle, die altijd al dansend en springend door het leven ging, was stapelgek op die videoband. Fantastisch vond ze het. De muziek, de dans, de katten. 

Ze vond het zó fantastisch dat ze voor de tv mee danste met haar favoriet; de witte kat. En bij voorkeur deed ze dat in haar speciale Cats-outfit. Een witte broek, een wit shirt en een witte boa als staart om haar middel gebonden. Twee witte sokjes om haar handen maakten het geheel compleet. 

Ze was zó enthousiast dat ze iedereen die kwam spelen overhaalde om mee te doen. De videoband werd grijs gedraaid en ik zag neefjes, nichtjes en talloze vriendjes en vriendinnetjes door de kamer hupsen. Sommigen hadden talent, sommigen bakten er niks van. Maar ze deden allemaal mee. Met sokken aan hun handen en soms – als ultiem hoogtepunt – door mij geschminkt als kat.

Maar Michelle werd groter en de Cats-videoband raakte op de achtergrond. In plaats van dansen, ging ze turnen. Groot was de vreugde toen ze voor het eerst een vrije oefening op vloer moest doen en tussen de vloermuziekjes de tune van Cats ontdekte. De keuze was snel gemaakt en weer zat ik volop in de Cats-muziek. 

Daarna hield de Cats-periode echt op. Er kwamen nieuwe vloeroefeningen met andere muziek. Er kwam een studie, een vriend, een huis, een baan en een hondje. Dochterlief is groot geworden. Ze is 26 inmiddels. Maar toen we hoorden dat de Londense cast van Cats in Amsterdam op kwam treden, waren we er als de kippen bij. We reserveerden kaarten. Natuurlijk!

Hoewel het eigenlijk een moeder-dochterding was, bleek schoonzoon Robby ook mee te willen. Dus gingen we gisteren met z’n drieën op stap. Naar de musical Cats. 

Na het zien van de voorstelling kan ik een paar conclusies trekken:

Ik herkende de katten. Ik herkende de liedjes. Maar daar hield het wel mee op. Het verháál van Cats zag ik eigenlijk pas tijdens deze voorstelling. Daaruit maak ik op dat ik de videoband van destijds nooit bewust gekeken heb. Waarschijnlijk gebruikte ik die als een soort bezigheidstherapie voor mijn kind. Terwijl zij door de kamer danste, werkte ik waarschijnlijk een strijk weg. Of sopte ik de badkamer. Of ik deed een tukkie. Dat kan ook.

We mogen schoonzoon Robby erg graag. Maar dat-ie, geheel vrijwillig, met zijn vriendin én haar moeder mee ging naar Cats en het nog leuk vond ook levert hem extra bonuspunten op. Aansluitend had-ie met vrienden nog een of ander feestje met dj’s en bier en zo. Ik hoop dat het leuk was. Hij heeft het verdiend!

En last but not least: 

Hoe leuk is het dat je volwassen dochter – met vriend, baan, huis en hond – nog net zo blij naar deze voorstelling kijkt als naar Sneeuwwitje of Disney-on-Ice toen ze vijf was? Met nog steeds datzelfde blije snoetje. Alsof er geen twintig jaar voorbij gegaan zijn…

Foto-momentje bij de Cats-posters

Wij vonden het een geweldige voorstelling. Maar wij hebben natuurlijk mooie herinneringen aan Cats wat het voor ons extra speciaal maakte. Ik vroeg me wel af of de voorstelling goed te volgen is voor kinderen. De voorstelling is in best ingewikkeld Engels. De vertaling – op een scherm boven het toneel – was niet denderend. Aan de andere kant; mijn kind vond het ook prachtig destijds. En als je van zang en dans houdt, is het zeker een aanrader! Kattenliefhebber zijn is een pré, geen must.