In alle vroegte kom ik aan op station Uitgeest om de trein naar mijn werk te nemen. Mijn trein staat er al. De sprinter van 7.33 uur. Maar alle lichten zijn uit. Het ziet er gek uit. Zo gek dat ik met mijn mobiel een foto maak van de donkere trein en die naar mijn collega app. ‘Hij is stuk. Ik ben later.’
Op het perron wacht ik op de volgende trein. Mijn trein is niet stuk, zo blijkt uit het omroepbericht dat even later klinkt. Wegens een aanrijding met een persoon rijden er minder treinen naar Amsterdam. Ik krijg altijd kippenvel bij zo’n bericht. Starend naar het donkere spoor, denk ik aan de mensen die nu het slechts denkbare nieuws krijgen. Dat hun geliefde nooit meer thuis komt.
Het blijft me ook verbazen dat de NS het nodig vindt om te melden dat het om een aanrijding met een persoon gaat. Waarom? Hopen ze op begrip? “Hé jongens! Jullie komen allemaal te laat op jullie bestemming. Maar er is ook goed nieuws: wíj kunnen er deze keer niets aan doen! En er is iemand aangereden dus vooral niet zeuren over jullie vertraging! Het kan altijd erger.”
De volgende trein naar Amsterdam is, door de uitvallende treinen, drukker dan normaal. Ik heb een zitplaats maar in de gangpaden en op de balkons staan de passagiers hutje op mutje. Het vergt een soort stoelendans om iedereen in- en uit te laten stappen. Vlak voor Zaandam meldt de conducteur zich. Hij roept om dat er op station Zaandam over vier minuten nóg een trein naar Amsterdam vertrekt. Als je drukte in deze trein beu bent, kun je op station Zaandam overstappen op die trein.
Heel attent om de passagiers daarop te wijzen. Echt. Maar het stoort mij enorm dat hij zijn bericht begint met ‘Vanwege een springer rijden er minder treinen…”. Een springer? Zegt-ie dat écht? Ik kijk geschokt op van mijn boek en zeg hardop “Nou! Moet dat nou zo?”
Maar om me heen zie ik alleen ongeïnteresseerde gezichten. Een enkeling kijkt me verbaasd aan. ‘Waar heeft dat mens het over?’ Stilletjes buig ik me weer over mijn boek. Schijnbaar ben ik het enige tere zieltje in de sprinter van Uitgeest naar Amsterdam.
Hier nog een teer zieltje. Wat ik ook altijd stom vind, als mensen zich hardop gaan afvragen waarom diegene niet op een andere manier zelfmoord kon plegen. Net alsof je in die staat nog helder over dat soort dingen kan nadenken…
Ergens kan ik mij de gelatenheid, wellicht wel irritatie van het spoorwegpersoneel voorstellen. Naast het persoonlijke drama voor de persoon die het betreft, en zijn /haar familie, heeft een aanrijding met een persoon, al dan niet moedwillig, grote impact op het leven en welzijn van zowel de machinist als de conducteur. Het is voor een aantal van hen de reden (soms zelfs noodzaak) geweest om hun baan aan de wilgen te hangen. Om nog maar te zwijgen over die ene keer dat Zoon compleet onpasselijk thuis is gekomen, omdat hij in de voorste coupe zat, en de ‘bump’ gevoeld heeft. (Terwijl dat in de vijf jaar dat hij treinstudent is geeest,niet de eerste aanrijding met een persoon was, wel de keer dat hij het echt ervaren heeft).
Verder weet ik voor mijzelf, juist vanwege bovenstaande, dat ik veel meer begrip op kan brengen voor een oponthoud veroorzaakt door een aanrijding met een persoon, dan voor blaadjes op de rails of kapot materieel.
Daarnaast heb ik diepe compassie met de persoon (en diens familie) wiens leven zo zwart is dat hij/zij niet meer stil kan staan bij het effect van zijn/haar daad op familie, vrienden en bekenden maar ook het ns-personeel.
Elk verhaal kent twee kanten.
Mij doet het ook altijd aardig wat. Komt misschien deels doordat ik weet hoe het is als je zo ver bent, dat je een einde aan je leven wilt maken. Het blijft een moeilijk onderwerp en ik verbaas me er altijd over hoe mensen nog durven te klagen over vertraging in zo’n geval. Ik vind het alleen maar ontzettend triest dat iemand zo ver heen was, dat ie deze uitweg heeft gekozen.
Ik zou me daar ook aan geërgerd hebben, klinkt wel heel erg onpersoonlijk en alsof het oponthoud erger is dan het feit dat iemand een eind aan zijn of haar leven heeft gemaakt.
Ik begrijp je volkomen. Jarenlang dagelijks van Ede naar Arnhem vv gereisd en dan kwamen we langs Wolfheze waar toen een dependence van een psychiatrische instelling vlak bij het spoor lag. Helaas daar verschillende keren een ‘aanrijding’ meegemaakt. En als het vaker gebeurd word er steeds gelatener gereageerd in de trein; “Het is weer zover…”. Vergeet echter nooit meer die keer dat ik de conducteur of machinist huilend met de politie naast de trein zag lopen. Dan snap je de impact. Hier zijn altijd alleen maar verliezers. Zo triest voor alle betrokkenen.
Nee hooe gelukkig ben je niét de enige met een teer zieltje, en ik zou zeggen..: blij mee zijn”: de maatschappij is al hard genoeg. We kunnen tere zielten héél goed gebruiken. En, zeker weten, die vermelding zou best zónder dit soort details kunnen.
Ik ben blij dat ze zeggen dat dat het is niet omdat het hun fout is maar omdat iedereen moet weten dat er nog stees zoveel mensen zo wanhopig zijn. Ik hoop dat je er nooit meer mee te maken krijgt maar dit is wel het gevolg van de hoge werkdruk ten gevolge van te dure huizen en te lange wachttijden in de zorg.
Ze mogen het best zeggen, hoor. Ik vond alleen de term ‘springer’ niet zo netjes.
Mijn man en jongste dochter hebben best vaak vertraging vanwege ‘een aanrijding met een persoon’. Ik vind het ook altijd akelig klinken. Intrigerende vraag waarom ze het benoemen. Misschien ook om uitleg te geven voor de vertraging?
Dat ‘springer’ is inderdaad ook niet zo fijn geformuleerd.
Oh ja daar zou ik me ook aan ergeren…