Op een zonnige woensdagmiddag ging ik weer eens op pad met mijn camera. En met een slachtoffer om vast te leggen op de gevoelige plaat want het was Nook-dag. Om de week, op woensdag, passen wij op Nanook, het hondje van Mich en Robby. De zon scheen en het rossige vachtje van Nook zou vast mooi staan op de foto. Dus vertrok ik, samen met drie kilo hond en mijn camera, naar het park.
Eenmaal in het park liep ik meteen tegen het eerste probleem aan. Ik durf Nanook niet los te laten lopen. Ik ben als de dood om haar kwijt te raken. En die éne keer dat ik het wel aandurfde om haar los te laten, ging ze in een of ander dood beest liggen rollen. Kon ik fijn met een walmend hondje voor op de fiets terug naar huis. Daar werd ik niet blij van. Dus probeerde ik foto’s te maken met Nook aan de lijn maar dat was geen succes. Oké. Toch los dan maar.
Ik zette Nanook op een boomstronk die leuk bij haar vachtje kleurde en bleef met mijn camera vlak bij haar zodat ik haar met een snoekduik zou kunnen grijpen, mocht ze besluiten er vandoor te gaan. Ze leek niets van plan in die richting maar van een beetje braaf poseren was ook geen sprake. Ik stond voor Piet Snot rare geluiden te maken, te zwaaien en te springen daar in dat park. Nook keek alle kanten op, behalve de mijne.
Ik maakte snel een paar foto’s en deed daarna vlug haar riempje weer vast. We maakten nog gezellig een ommetje en ik fotografeerde nog wat besjes. Die hingen tenminste stil. Maar met in één hand mijn camera en de andere een hondenriem, viel zelfs dát nog tegen.
Eenmaal thuis bleek het resultaat van onze fotoshoot dan ook behoorlijk tegen te vallen. In mijn haast om snel foto’s te maken, had ik niet goed gekeken. Ik had voornamelijk scherpgesteld op Nsnook’s kont. Bovendien bleken de instellingen van mijn camera niet goed te staan na een experimenteer-sessie van die avond ervoor. Nook geeft bijna licht op de foto’s.
Dus… wat heeft Uncle Bob nu geleerd?
Haastig wat plaatjes schieten is zinloos (tenzij je geluk hebt). Neem even de tijd om goed te kijken.
En wen jezelf aan om voor je begint, je instellingen te controleren, sukkel!
En als laatste: honden fotografeer je het beste in bijzijn van hun baas.
Volgende keer beter.
Dat overkomt ons allemaal en mij zelfs ook nog regelmatig. Dan heb ik binnen zonder flits gefotografeerd en vergeet alles terug te zetten als ik buiten iets doe. Dan wordt het een beetje erg licht 🙂 Maar ja daar leren we van toch. Drie kilo hond, Happy is 25 kilo ach scheelt maar 22 kg
Haha ik heb dat ook wel eens gehad als ik iets op de foto wil zetten. Dat alles gebeurd behalve doe ik het in gedachten had op de foto haha 😉 Dat zijn dan toch aan de ene kant ook weer leuke, vernieuwende foto’s.
Honden fotograferen is ook wel echt lastig, hoor!
Al doende leert men, is het toch. En het gaat toch ook om het plezier dat je aan het fotograferen beleefd.
Het is wel een leuk beestje! Dus wat mij betreft een prima foto.
Ik ben toch wel onder de indruk van de foto! Ik vind ‘m mooi, en de kleuren matchen ook zo goed.
Zo herkenbaar en balen vooral.
Toch legt het mooi dat vast…
Best leuke snapshots geworden toch? Het hoeft niet altijd perfect te zijn hoor. Ik heb gewoon een automaatje , gaat het ook wel eens fout mee maar meestal toch wel redelijk.
Je bent in ieder goed in je eigen foto’s keuren, dat is een talent die een hoop mensen missen. Andere tip, je foto’s openen nu op een andere pagina, dat is niet zo handig.
Ik zie het. Wat gek! Om in stijl te blijven: dat doet-ie anders nooit!
hahaha dit is zo herkenbaar.
Inmiddels weet ik ook dat haastig iets willen fotograferen zonde van de tijd is. Zelfs met mijn telefoon.
En die beesten weten het gewoon he! Altijd leuk doen maar zodra ze een camera zien, draaien ze hun kop om…