Nook op visite
Kleinkinderen heb ik niet. En of ze er komen is ook niet aan mij. Maar ik heb wel een kleinhond: het hondje van dochterlief en schone zoon. Zij waren dit weekend weg en ik mocht op hun hondje passen. Na het traumatische overlijden van Michelle’s vorige hondje, bij de oppas notabene, vind ik het altijd een hele verantwoording om voor Nanook te zorgen. Je moet er niet aan denken dat er iets gebeurt met een beestje dat onder jouw hoede valt. Dus ik sprak mijn kleinhond bij binnenkomst eerst streng toe. ‘Luister eens, jongedame… Je gaat niet ziek worden hier, hè. Geen gekke dingen, hoor’. En ik waarschuwde haar om vooral niet weg te lopen, zoals ze laatst bij haar andere oppas gedaan had. Nook kwispelde wild als antwoord, rende enthousiast rondjes door het huis en sprong op de bank.
Toen haar bazinnetje eenmaal was vertrokken, was Nanook een beetje sip. Maar zoals dat ook met mensenkinderen gaat; ze was het zo weer vergeten. We speelden even en daarna zocht Nook een lekker plekje op de bank om een potje te chillen. Tot het tijd was om een stukje te gaan wandelen. Ik deed haar tuigje om en checkte de sluiting. Ja, die zat goed vast. Ik checkte ook de sluiting van de riem aan haar tuigje. Ja, die zat ook goed vast. We konden op pad.
Buiten hield ik haar vlak bij me tijdens het oversteken. Ze heeft zo’n riem met een uittrekbare lijn en ik ben altijd bang dat ze ineens de weg op schiet, onder een auto. In het park snuffelde ze lekker rond. En ik hield haar met argusogen in de gaten. Opletten dat ze geen eikels op eet. Of andere verkeerde dingen. Het regende en het was rustig in het park. Gelukkig maar. Ik vind het niet fijn om grote honden tegen te komen als ik met Nanook wandel. Eén hap van zo’n joekel en nou ja..
Zaterdag gingen we samen op visite bij een goede vriend in Brabant. Ik maakte Nanook zorgvuldig vast in de auto. Check, check, dubbelcheck. Alle riempjes zaten goed vast. Voorzichtig reed ik de 125 kilometer naar Brabant. Ik hield afstand en lette extra goed op. Met mijn kostbare vrachtje in de auto. Nook is altijd rustig in de auto. Ze gaat gewoon lekker liggen en geeft geen kik. Onderweg stak ik af en toe mijn hand uit naar de achterbank. ‘Gaat het goed, mop?’ En dan gaf Nook een geruststellend likje aan mijn hand.
Eenmaal in Brabant aangekomen, begroette ze mijn vriend alsof ze elkaar al jaren kenden. Daarna verkende ze het huis en mocht ze, op mijn jas, op een stoel liggen. Braaf beestje; je hebt er geen kind aan. Maar ook daar moest er gewandeld worden. Dus weer de riem, check, check, dubbelcheck. Want als ze daar ontsnapt, in een vreemde omgeving, is ze echt kwijt. Ik moet er niet aan denken. Maar het ging goed en ook de terugweg in de auto ging goed.
Zondag nam ik Nanook mee naar Frank. Weer in de auto. Check, check, dubbelcheck. Alle riempjes vast, afstand houden, rustig rijden. Frank en Nanook zijn nog steeds dikke vrienden dus moest er eerst flink geknuffeld worden. Daarna stofzuigde Nanook de kamer en zocht ze overal of Frank misschien iets lekkers had laten vallen. En daarna kwam ze weer lekker op de bank liggen. Reuzegezellig! Weer in de auto terug. Check, check, dubbelcheck. Voorzichtig!
Gisteren heb ik mijn kleinhond weer overgedragen aan haar bazinnetje. Alles is goed gegaan. Nanook is niet onder een auto gelopen of opgevreten door een grote hond. Ze heeft geen giftige dingen gegeten en geen pootjes gebroken bij een val van de bank. Ze was nog helemaal heel. Geen haartje gekrenkt, alles in orde.
Opgelucht zwaai haar en dochterlief uit. En ik denk aan hoe ik vroeger met gemak door de stad fietste. Fluitend en zingend, met mijn dochter in het fietsstoeltje voorop, een doos met boodschappen onder de snelbinders en twee volle tassen aan het stuur. Misschien is het maar goed dat ik geen kleinkinderen heb. Want de verantwoording voor het allerliefste van je allerliefste is nog veel groter dan de verantwoording voor je eigen allerliefste.
Zo herkenbaar, dit blog en je gevoelens omtrent je kleinhond. Ook hier zijn geen kleinkinderen en als ik bij vriendinnen zie hoe zij genieten van het omaschap, benijd ik ze een beetje. Maar ik realiseer me dat naast de liefde en geluk die met zo’n kleintje meekomen, meteen een pak zorg meegeleverd wordt. Jouw verhaaltje maakt dat nog eens op een grappige manier erg invoelbaar 🙂
Dat pak zorg inderdaad; dat lijkt me best zwaar.
O ja, dat herken ik helemaal, jarenlang was ik het vaste oppasadres van het hondje van Inge.
Gelukkig altijd goed gegaan. Ook heel veel op de kleinkinderen gepast en , je hebt gelijk, dat is nóg meer verantwoording. Heb ze één keer van een vakantie terug laten komen omdat de oudste zieker was dan ik zonder de ouders verantwoord vond. Het kwam gelukkig goed . Maar ze hebben ons altijd vertrouwd dat we eerlijk zouden vertellen als er iets was dat we niet vertrouwde.
Oei, da’s ook heftig zo’n afgebroken vakantie. Fijn dat het goed kwam!
Wow! Die laatste zin is helemaal raak!
Zo voelt het echt.
Poeh dat liep met een sisser af! Ik kan me de zorgen goed voorstellen.
Het ging gelukkig allemaal goed.
Kan het me heel goed voorstellen, ik denk dat ik ook de hele tijd gespannen zou zijn of het wel goed zou gaan en zou blijven gaan. Ik paste vroeger wel op kleine kinderen, maar nooit op baby’s en dat zou ik nu nog steeds niet doen vanwege gebrek aan ervaring. Planten kan je nog niet eens aan mijn toevertrouwen ben ik bang. Ach.. ik heb weer andere talenten! 😉
Planten verzorgen is ook zo’n ding, ja. Doe ik ook wel eens, maar ik geef geen garantie.
Wat handig, een hondstofzuiger!
Enorm handig! Volledig draadloos en je hoeft ‘m niet eens op te laden.
Wat leuk dat je haar overal mee naar toe hebt genomen. Weliswaar met een check, check dubbel check. Wat leuk ook dat Frank en Nanook zo dol op elkaar zijn. Je angst dat ze opgevroten wordt door een grotere hond had ik ook toen ik met de “cavia” van mn zusje naar buiten moest
Grinnik. Cavia! Die houd ik er misschien wel in.
Als ik dit zo lees, ben jij helemaal klaar voor kleinkinderen.
Nou, voor mij hoeft het niet persé, hoor. Ik vind die hond al een hele verantwoording 😉
Heel herkenbaar. Ik heb dat met mijn kleinkinderen. Ze zijn niet vaak alleen bij me maar als ze met mij op stap zijn of zo ben ik altijd weer blij dat ik ze helemaal heel thuis breng 🙂 Ennuhhh mijn ( beetje) grote hond eet geen Nanookjes hoor 🙂
Ja, ja! Dat laatste dat zeggen ze allemaal!
Oppaskindjes mochten bij mij dingen ook niet precies hierom, ja doe maar lekker bij je moeder ik wil je graag in dezelfde staat of beter afleveren. Denk dat je een hele goede oma gaat zijn;)
Knutseloma, denk ik. Lekker veilig binnen. Beetje knippen en plakken. Met zo’n schaartje met ronde hoeken.
Ik kan me voorstellen dat je het extra goed wilt doen! Wel heerlijk voor je dochter dat ze jou als zo’n betrouwbare oppas heeft.
Ik ben gelukkig niet de enige oppas!
Ik zou me ook de hele tijd zorgen maken, maar het is goed gegaan en wat heb je het mooi verwoord!
Ik ben altijd weer blij als ik haar heelhuids af kan leveren.
Oh wat leuk! Ik kan me wel voorstellen dat je heel zorgzaam bent geweest. En wat zeg je dat mooi; het allerliefste van je allerliefste.
Nou ja, het bijna allerliefste eigenlijk. Bij nader inzien ga ik er vanuit dat haar vriend de aller-aller-liefste is.
Weer mooi verwoord en kan me het helemaal voorstellen dat je dan extra voorzichtig doet…
Inderdaad; extra voorzichtig. Best gek eigenlijk.
Hier ook nog geen oma maar snap helemaal wat je bedoeld. Je hebt heel goed voor je hondenkleinkind gezorgd hoor, check, check en dubbel check. Had ik eens toen ik een dagje op nichtje (baby) moest passen. Zo erg voorzichtig was ik nooit met m’n eigen kinderen haha. Voelde me toen met terugwerkende kracht opeens een ontaarde moeder
Hahaha! Ja, dat inderdaad!