Fomo. Dat is de afkorting van Fear Of Missing Out. Oftewel de angst om iets te missen door ergens niet bij te horen. Daarom zijn social media-kanalen zoals Facebook en Instagram zo populair. Hele volksstammen zijn constant online, om te kijken wat andere mensen doen en om vooral maar niets te missen. Een andere organisatie die mikt op het Fomo-effect is de Postcodeloterij. Want hoe zuur zou het zijn als de hoofdprijs in jouw straat valt? Als ál je buren ineens miljonair zijn en jij niet? Dat wil je niet. Toch?
Aan het eind van de middag, op nieuwjaarsdag, bleef mijn telefoon maar rammelen. De stroom nieuwjaarswensen was al opgedroogd dus er moest iets anders aan de hand zijn. Ik werd ineens bedolven onder appjes en mailtjes. Op allerlei manieren kreeg ik linkjes doorgestuurd. Want de Postcodekanjer van de Postcodeloterij was op mijn postcode gevallen. Ik appte en mailde iedereen terug dat weliswaar de nummers van de postcode klopten, maar de cijfers niet. Vrijwel meteen kreeg ik van iedereen antwoord. Als alleen de nummers klopten, had je ook prijs. Als je een lot had dan. En daar ging het mis. Want ik had geen lot. Ik appte mijn collega’s terug dat ik de volgende morgen gewoon kwam werken en dat was dat. Missing out in zijn ergste vorm.
Want natuurlijk kriebelde het wel een beetje. Hoeveel zou de prijs zijn? En wat héb je daar eigenlijk aan? Ik heb niks nodig, hooguit een zak eigen geld om een hypotheek af te kunnen sluiten. Verder heb ik alles al. Dinsdag zat ik op kantoor met een van onze adviseurs. Het voordeel van mijn werk is dat ik collega’s heb die echt heel erg goed zijn met cijfertjes. Toen ik vertelde dat de helft van 59 miljoen verdeeld zou worden over ongeveer 700 loten, trok hij meteen zijn rekenmachine tevoorschijn. Hij rekende, trok kansspelbelasting van het bedrag af en verzekerde me dat wat overbleef een te klein zakje geld was om als eigen geld mee te nemen naar de bank. Daarmee was voor mij de kous af.
Afgelopen vrijdag had ik toevallig een nieuwjaarsborrel met al mijn senioren buurtjes bij een cafeetje om de hoek. Zij begonnen om vier uur al te borrelen, maar ik moest werken. Maar toen ik om vijf uur aan schoof was mijn eerste vraag natuurlijk wie er in de prijzen gevallen was. Buurvrouw A. en buurvrouw B. bleken de gelukkigen te zijn. Ik keek rond en inderdaad; die twee ontbraken. Ze waren nog op het feest bij het kermisterrein.
Na een half uur kwamen ze binnenvallen. Buurvrouw A. (een jaar of 67) stuiterde druk heen en weer, wapperend met de namaak-check die ze gekregen hadden. Ze had ruim € 67.000,- gewonnen. We omhelsden haar, ze ging zitten en weer staan. Ze ging weer zitten en sprong vervolgens weer op om een rondje te geven. Daarna sprong ze nog een keer op vier op om weer te gaan zitten. Helemaal hieperdepiep.
Buurvrouw B. (ver in de 80) zat met een wit gezichtje op haar stoel. Stilletjes staarde ze voor zich uit, met de check van € 67.000,- tegen haar borst geklemd. Het duurde zeker nog een uur voor ze een beetje bij gekomen was van de schrik en weer wat kleur op haar wangen kreeg. Later zei ze tegen me dat het geld helemaal niet nodig had. Ze zou het verdelen onder haar kinderen. “Ik geef liever met een warme hand dan met een koude” zei ze. Daar kon ik haar geen ongelijk in geven.
Uit het hele avontuur kon ik eigenlijk maar één conclusie trekken. Fomo is vreselijk overdreven en voor mij zeker geen reden om alsnog lid te worden van de Postcodeloterij. Ik heb eigenlijk alleen maar genoten van de blijdschap van mijn buren en ik gun ze de prijs van harte. En bovendien; de kans dat de prijs hier nóg een keer valt is wel heel klein.
Wat zou jij doen als je € 67.000,- zou winnen?
Goeie vraag! Ik heb géén idee, ook ik heb alles al 😉
Wat een bofferds zijn wij!
Bijzonder dat zoveel mensen je appen of jij in de prijzen gevalt bent, maar terugkomend op het onderwerp ik zou met zoveel geld een aantal plastselijke doelen gaan steunen, onze wijkboerderij die geen subsidie krijgt en xo belangrijk is voor onze wijk, de stichting die mensen ondersteund met voedselpakketten die net niet in aanmerking komen voor de voedselbank en zo kan ik wel even doorgaan. Toen we 2 jaar geleden stopten met ons bedrijf na 25 jaar, hebben we onze grote voorraad aan babyspullen gedoneerd aan ‘ goede doelen’ in binnen en buitenland dat heeft gemengde gevoelens opgeleverd maar zou het toch zo weer doen…
Snap ik! Iets mooi doen geeft een goed gevoel.
Als die arme mensjes maar niet beroofd worden is het eerste wat ik dacht. Mooi bedrag, zou wat van m’n bucketlist doen en wat aan m’n vaders geven. Wat investeren en een elektrische fiets kopen. Geen gekkigheid iig.
Gelukkig zijn het slimme vrouwen. Komt wel goed. En inderdaad; ook hier geen gekkigheid.
Er gaat eerst nog 1/3 belastinggeld af. Daarna zou ik eens rustig overdenken wat ik er mee zou gaan doen.
Klopt, er gaat nog belasting af. En rustig overdenken is inderdaad het slimste, denk ik.
Nou in dit geval zou ik dus even een kleine € 20.000 apart zetten want daar komt de belastingdienst om vragen wegens kansspelbelasting. Dan is zo’n € 45, 000 nog steeds een leuk bedrag om iets voor de (klein) kinderen te doen maar écht bokkensprongen kun je er niet mee maken. Ik speel ook niet mee, ik vind het een vorm van chantage en juist die organisatie gaat niet netjes met z’n klanten om. In het verleden heb ik het al eens met ze aan de stok gehad voor een akkefietje dat m’n schoonvader met ze had.
Ik doe überhaupt nergens aan mee. Maar inderdaad; het lijkt ook wel een beetje op chantage.
Drie jaar eerder stoppen met werken..
Maar ik ga niet winnen want… geen lot
Dat zou een mooi streven zijn. Maar ik red het niet met dat bedrag, vrees ik.
Zelf zou ik kijken of het me dan zou lukken om een huisje te kopen. Verder heb ik eigenlijk niet veel te wensen.
Dat dacht ik ook. Maar dat schijnt nog tegen te vallen.
Ik weet het niet. Denk wat aan de kinderen geven en een mooie reis maken of zo?
Doe trouwens wel mee met de postcodeloterij. Ik gaf al jaren iedere maand geld aan een aantal goede doelen en toen bedacht ik me, dat kan ik ook via de postcodeloterij doen want wie weet 🙂
Je ziet het! Het kán dus!
Precies dit verhaal heb ik ook eens aan de hand gehad. Alleen werd ik al ingelicht toen de letters nog niet bekend waren. En ik moet zeggen: ik kneep hem wel even. Was toch best opgelucht toen bleek dat de letters niet ook nog matchten. Want ik had ook geen lot (en nog steeds niet) en een behoorlijk bedrag mislopen is tot daar aan toe, maar een life-changing prijs…? Had ik toch wel zuur gevonden. Maar goed, ik heb nog steeds geen lot dus blijkbaar heeft de FOMO me nog niet helemaal in de greep.
Het gevoel viel mij heel erg mee. Ik heb vooral genoten van het plezier van de buren.
ik doe aan geen enkele loterij mee, dus ik hoef me over deze vraag dan ook niet druk te maken
Ik ook niet. Maar ik denk toch wel eens… wat zou ik doen als ik een echte klapper won…
Ik zal zo’n vraag nooit beantwoorden, omdat ik nergens aan meedoe en dus zo’n bedrag nooit zal winnen. Ik weet wel wat ik doe wanneer ik geld erf, die kans is namelijk best groot want de kans dat ik mijn vader overleef is – statisch gezien – is aanzienlijk groter dan de kans dat ik iets win met een loterij, zou ik al meedoen. Enfin… hier ook geen last van FOMO, nooit meegespeeld en dus hoef ik ook niet te huilen als mijn medestraatbewoners iets winnen. Fijn voor ze, en dat meen ik echt! En wanneer ik de erfenis van mijn vader op mijn rekening gestort krijg dan stop ik met werken, want dat kan. Ga ik wel andere leuke dingen doen, maar daar heb ik nog niet over nagedacht. En onder leuke dingen zal ook een bijdrage zijn dmv vrijwilligerswerk, dat weet ik ook al.
Helemaal niks doen lijkt mij ook niks. Zelfs niet als ik miljonair zou zijn. Ik zou ook vrijwilligerswerk gaan doen, denk ik.
Dat is een flink bedrag zeg. Ik denk dat ik er dan nog wat zonnepanelen bij zou willen : )
Dat is nou nog eens een goede bestemming voor zo’n prijs!
En als je dan mee doet, voor de decembertrekking (of hoe was de naam ook alweer) en je zegt daarna op… Dan kom je er praktisch niet meer vanaf. Want de telefonistes zijn zo geïnstrueerd dat je boos moet worden voor ze je abbo echt weer stop zetten. Wat volgt is heel veel post en mail of je echt, echt echt zeker bent van je zaak. Want stel je voor…
Wat wij zouden doen met dat bedrag? Ik heb geen flauw idee. Een leuke vakantie die anders niet haalbaar zou zijn? Een paar goede doelen, en het huis verder op orde laten brengen zodat we er de eerst volgende 20 jaar geen omkijken naar hebben.
Ze laten je inderdaad niet zomaar gaan. Grappig detail; een van de winnende buurvrouwen had in december gebeld om op te zeggen. Ze hebben haar overgehaald om niet op te zeggen 🙂
Eerlijk gezegd-vroeger toen ik nog in NL woonde – deed ik wel mee met de postcodeloterij, inderdaad vooral om FOMO. Dat je daar dan ook nog goede doelen steunde maakte het nog verdedigbaar. Nu doe ik nergens meer aan mee.
Die goede doelen helpen wel een beetje, ja. Fomo heb ik gelukkig geen last van.
Ik appte je inderdaad ook gelijk 🙂 Ik win eigenlijk nooit iets behalve dan een reep chocola of een of andere handcreme. Heb ooit in de staatsloterij eens iets van geloof ik 5 of 600 gulden gewonnen. Ik won het ;s avonds en de volgende morgen zij mijn wasmachine doei het zelf maar dus kon het nog dezelfde dag uitgeven aan een nieuwe wasmachine.
Haha! Jouw appje vond ik niet erg. Maar ik kreeg ineens appjes van mensen met wie ik al heel lang geen contact heb gehad. Raar! En toch lekker een gratis wasmachine?
Prachtig! Je mist uiteindelijk helemaal niets en genieten van de blijdschap van anderen is pas echte rijkdom!