Ze krijgt best veel bezoek, hoor. Mijn moedertje in het verzorgingstehuis. Het probleem is dat elke dag hetzelfde is voor haar en dat ze geen onderscheid meer kan maken in dagen ondanks de enorme dementieklok die in haar kamer hangt. Op haar 91ste heeft ze een beetje moeite met wie, wat en wanneer.
Een bezoekje aan mijn moeder is een onderneming. 125 kilometer heen rijden, anderhalf uur in de auto. Half tien thuis weg en met een beetje mazzel om zes uur weer thuis, na twee uur in de auto. Want bij Rotterdam staat áltijd file.
Ik doe dat elke tien dagen. Met alle liefde. Maar vaker zit er echt niet in. Ze is namelijk niet mijn enige mantelzorgprojectje. Er is ook nog de liefste ex waar ik minimaal een keer per week langs ga. Ook niet naast de deur. En er is werk en huishouden. Er is ook nog leuke dingen doen met dochter en schoonzoon, met vrienden en met die ene date die een beetje is blijven plakken. En ik weet nog steeds niet hoe ik mezelf moet klonen.
‘Wanneer kom je weer?’ vraagt mijn moeder me op zondag. ‘Volgende week woensdag, mam’ antwoord ik. ‘Dan pas?’ roept ze. Dat ik de dag ervoor nog bij haar was is ze alweer vergeten. Dan doet mijn hartje een beetje pijn. Maar ik kan gewoon niet meer doen.
Mijn broer bedacht een oplossing. Hij regelde een soort ‘gastenboek’. Dat het boek gemaakt is van oude borden met vertrektijden van treinen maakt het extra bijzonder omdat mijn vader zijn hele leven bij ‘het spoor’ werkte. Iedereen die op bezoek gaat, schrijft een stukje in mijn moeders gastenboek. We plakken er foto’s in. En mijn broer versiert het boek met prachtige tekeningen van de vis die hij steevast mee brengt voor mijn moeder. En zelfs de medewerksters van de instelling waar mijn moeder woont, hebben er een stukje in geschreven. Zo lief!
Al met al is het een prachtig boek aan het worden. Vol met tekeningen van de achterkleinkinderen, kaarten en foto’s. En soms gewoon stukjes tekst. Van mensen die op bezoek waren en schrijven hoe gezellig het was. En hoeveel lol ze samen met mijn moeder gehad hebben.
Het helpt voor geen meter. Wij blijven schrijven, tekenen, kleuren en plakken. En mijn moeder blijft vergeten wie wanneer op bezoek geweest is. Maar ze is zo enorm trots op haar boek dat ze het aan iedereen laat lezen. Ook al werkt het niet echt; ons Project Gastenboek is meer dan geslaagd.
Wat een prachtig idee van je broer Nicky! Wel jammer dat het je moeder niet helpt onthouden wie er is geweest, maar haar trots en blijdschap met het boek is natuurlijk ook goud waard. En het lijkt me ook een prachtig document voor jullie, voor later.
Ik ga dit idee zeker onthouden!
We hebben het in elk geval zwart op wit staan 🙂
Maar natuurlijk werkt het boel wél! Het geeft iedere bezoeker een zinnig gespreksonderwerp mét je moeder én jij weet dóór het boek dat, ook al kun jij echt niet vaker komen, er tóch regelmatig bezoek is en wat er dan allemaal om je moeder heen gebeurt. Héél belangrijk. Wij deden hetzelfde toen mijn moeder, destijds verlamt in een tehuis, zelf niet meer kon praten maar geestelijk nog wel goed was ( wat verschrikkelijk moet zijn geweest) juist door het boek konden tóch met haar communiceren over wat er allemaal om haar heen gebeurde.
Na de dood van m’n moeder heeft een overijverig hulpje van het tehuis het boek in de kliko gekieperd die dagelijks geleegd werd #*#* je begrijpt…. we vonden het zó erg. Wees er zuinig op en zorg dat er controle op is.
Ben ik met je eens, hoor. Het is een prachtig boek! Balen, zeg, dat die van jullie niet bewaard gebleven is.
Wat een geweldig idee. Mijn man en zijn zussen hielden altijd zo’n agenda bij, maar dit is veel vrolijker!
Het pakt ook leuker uit dan we verwacht hadden!
Wat ee leuk idee dat schrijfblok, ik ken ze wel maar niet in dat formaat. Wat lief van die zusters en je moedertje moet ook wel een lieverd zijn met gooi me maar in bed. Leuk ook die plaatjes je zou bijna gekke plaatjes gaan sparen om erin te plakken.
Mijn moeder is ook een lieverd. Meestal dan. En ja! We hebben echte ouderwetse poesieplaatjes!
Wat lief. En dat ze trots is op het boek, maakt het een succes.
Ja! Zo leuk om te zien!
Het boek is een schitterend idee. Nu iets moois voor je moeder om doorheen te bladeren straks iets moois voor jullie om datzelfde te doen.
Dat het de herinnering aan een uur of een dag geleden niet helpt bewaren, en dat dat lastig is voor jou (over de rest van je familie heb ik het even niet) snap ik. Maar lief kind, je doet het goed. Vergeet alsjeblieft niet om goed voor Nicky te zorgen. Knuffel.
Het is een prachtig boek aan het worden. En Nicky staat ver bovenaan de prioriteitenlijst van Nicky 😉
Ontroerend mooi….
Ja, hè! Ze is er zo blij mee.
Wat super tof zo’n boek <3 Kan me voorstellen dat je moeder daar erg trots op is (ook al helpt het geen moer 😉 )
Hahaha! Ja, precies!
Wat een super goed idee! En … wat is ‘werken’? Ze heeft er lol van dus dat is hel wat lijkt me!
Precies!