Een lieve lezeres van mijn weblog wees mij op Ticketveiling waar je kaartjes kon krijgen voor het Italië Evenement bij Kasteel de Haar in Haarzuilens. Een mooie fotografie-locatie én Italië. Mooie combi! Ik tikte twee tickets op de kop en nam vriendin en oud-collega Tineke mee.

We hadden mazzel! Het was de eerste mooie zomerdag dus vol goede moed gingen we op pad. Het laatste stukje hadden we file. Allemaal bezoekers van het evenement. We werden naar een of andere boerenakker gestuurd waar we parkeerden waarna we een enorm stuk terug moesten lopen. Gelukkig konden we een shortcut nemen al moesten we daarvoor wel over een hek klimmen. Maar als jonge hindes waren we in no time over het hek heen. En ik overdrijf niet, hè! Wij deden dat gewoon even.

Daarna slingerden we in een lange rij bezoekers, die in De Efteling niet zou misstaan, het kasteel in. We vergaapten ons aan het prachtige kasteel en ik leerde nog wat van Tien, die vertelde dat de drie lieftallige dames bij de ingang Bella Ciao zongen. Het lied Bella Ciao was van origine een canto di lavoro, een lied dat al een halve eeuw eerder werd gezongen bij het oogsten van rijst. Tijdens de Tweede Wereldoorlog groeide het uit tot een protestlied en uiteindelijk het symbool van het resistenza, verzet.

We waren nog geen vijf minuten binnen of we troffen een kraampje met Italiaanse tassen aan. Hadden wij een nieuwe tas nodig? Nee. Kochten wij allebei een nieuwe tas? Tuurlijk! ‘Ik mag best een souveniertje’ praatte ik mijn aankoop vakkundig goed. Daarna dronken we koffie en aten we cannoli terwijl we luisterden naar een zangeres die Italiaanse liedjes zong. En Franse liedjes. Dat ook.

We wandelden rustig verder tot ineens het échte kasteel opdoemde. Wat wij eerder voor ‘kasteel’ aangezien hadden – en al zo prachtig vonden – bleken slechts wat bijgebouwen te zijn. Wat is het mooi daar! Echt prachtig! We vermaakten ons een hele tijd rond het kasteel maar lieten de gondeltocht op de slotgracht aan ons voorbij gaan. Maar lollig was het wel om die gondels te zien, compleet met gondelier.

Hongerig sloten we vervolgens aan in een enorme rij bij een tentje waar je pasta kon eten. Want als je op een Italië Evenement bent, wil je pasta, toch? Beetje jammer dat de pasta op was. Maar het broodje caprese smaakte ook meer dan prima. Op een terras, lekker in de schaduw van grote parasols met een accordeonist die leuke Italiaanse deuntjes speelde. Vakantiegevoel tot en met! Met als bonus dat ik wist dat ik – als heimweepatiënt – die avond lekker in mijn eigen bedje zou slapen.

Daarna wandelden we langs de oneindige rijen kraampjes richting uitgang. Hier en daar tikten we nog wat Italiaanse cadeautjes voor het thuisfront op de kop waarna we naar de auto wandelden. Een of andere slimmerik had het hek naar de akker open gezet. Fijn! Want ik had niet zoveel puf meer om er nog een keer overheen te klimmen.

Bij het verlaten van de boerenakker bleken we ineens te moeten betalen voor het parkeren. € 11,- maar liefst. Maar het meiske bij de uitgang wist niet zo goed hoe haar mobiele pinapparaat werkte. Ze probeerde het twee keer maar pinnen lukte niet. Naast me zat Tineke € 11,- in cash bij elkaar te zoeken. ‘Pffff’ zei het meiske met het pinapparaat verhit. ‘Ik probeer het nog één keer. Als het dan niet lukt, rijdt u maar gewoon door, hoor!’ En Tineke moffelde vakkundig haar € 11,- ongezien terug in haar tas.

Ook de derde keer pinnen mislukte dus ik gaf gas. In volle vaart stoven wij de stoffige akker af. Het kan dan wel een Italië Evenement zijn; wij zijn en blijven Olandesi. Gratis parkeren is altijd goed!