Door de drukke agenda van mij en mijn kinderen*, vindt ons stedentripje steeds later in het jaar plaats. Voorheen gingen we in september en dat beviel altijd prima. Maar steeds vaker beginnen we pas in oktober in paniek te roepen dat we nog een tripje moeten plannen. Om dat vervolgens begin november pas te doen en dan aangewezen te zijn op een minuscuul gaatje dat in drie agenda’s vrij is. Het werd het weekend van 22 november. Onze bestemming werd Zutphen.

Het weerbericht van 22 november zag er uit zoals een weerbericht van 22 november er uit hoort te zien. Regen, kou en nog meer regen. Ik werkte nog een ochtendje thuis en had de batterij van mijn camera aan de lader gehangen. Maar de regen kletterde tegen de ramen dus ik besloot mijn camera thuis te laten. Die zou ik toch niet uit mijn tas kunnen halen. En omdat ik een big fat nieuwe mobiele telefoon heb, besloot ik de camera daarvan eens uit te proberen.

Ik reed naar de kinders en kroop daar op de achterbank want Robby reed en Michelle mocht naast hem zitten. Ik zag mijn kans schoon en vroeg vanaf de achterbank al na een kilometer of we al waren. Dat herhaalde ik nog een keer of vier. Ik zeurde dat ik moest plassen en naar McDonalds wilde. Maar ik werd gewoon keihard genegeerd. Tssss…

In Zutphen aangekomen kwam de regen nog steeds met bakken uit de lucht en dat hield die dag ook niet meer op. De Airb&b die mijn dochter geregeld had, was prachtig! Precies zoals ik het graag heb. Een prachtig monumentaal pand met hoge plafonds vol met ornamenten en andere mooie details. En waar in de meeste B&B’s voor drie personen zes koffiecupjes en drie theezakjes klaar liggen, was er hier eten en drinken in overvloed. Verschillende soorten brood en beleg, eieren, kaas, vleeswaren, alles was er. Bovendien was het er superschoon.

Maar het was wél een monumentaal pand. Om het te houden hoe het vroeger was, mag er niks aan verspijkerd worden. Dat betekende geen centrale verwarming en enkel glas. Het was zó koud! Er was gelukkig wel een gaskachel in de slaapkamer van Michelle en Robby en een gaskachel in de woonkamer waar voor mij een gerieflijk opklapbed wachtte. Er waren luiken voor de ramen én er waren elektrische dekens op de bedden.

We wandelden door Zutphen die vrijdagmiddag. En Zutphen is een prachtig stadje. Maar het was koud en het bleef regenen. Dus hielden we een borreluurtje, gingen daarna uit eten en doken toen een cocktailbar in. De volgende dag regende het nog steeds. En niet een klein beetje. Ik bakje eitjes voor ons en Michelle en Robby ontbeten op de bank onder hun dekbed. Daarna trokken we er toch op uit. Ondanks de kou.

Het was even droog. We liepen over de markt en winkelden wat. De Librije (de bibliotheek en niet het restaurant want dat is in Zwolle) was dicht doordat er een concert gegeven werd. Dat was een domper, want het was eigenlijk het enige wat op onze to do-list stond. Als aandenken maakten we daar op de stoep een foto van onze wandelvoetjes. Hebben we toch nog wat.

Daarna begon het weer te regenen. We gingen uit eten in een voortreffelijk Italiaans restaurant en doken daarna weer een kroeg in. De obers moesten hooguit één meter overbruggen tussen de kroeg en het verwarmde overdekte terras buiten, maar ze liepen in regenpakken rond omdat de regen echt met bakken uit de hemel kwam. We gingen terug naar onze B&B, verstookten een complete gasbel en kropen daarna tevreden in onze voorverwarmde bedjes terwijl de regen tegen de ruiten kletterden.

Hoe mooi Zutphen ook is, het bleek te klein voor drie dagen. Zondagmorgen checkten we uit en besloten we via Amersfoort naar huis te rijden. We lunchten in Amersfoort en besloten daar nog wat te winkelen. De zon was zowaar gaan schijnen en we liepen met onze jassen open door de winkelstraten.

Hoewel je zou kunnen zeggen dat stedentrip dit jaar letterlijk in het water is gevallen, was dat figuurlijk zeker niet zo. Het was wederom een geweldig weekendje weg. We hebben heerlijk bij gekletst, goede gesprekken gevoerd en vreselijk gelachen. We hebben goed gegeten. En goed gedronken.

En als klap op de vuurpijl lig ik er thuis ’s avonds in bed voortaan warmpjes bij. Want Michelle en Robby kochten in Amersfoort alvast mijn Kerst-cadeau. Een elektrische deken voor thuis.

*Ja, ja, ik weet het. Die ene is officieel niet echt van mij. Maar sinds hun geregistreerd partnerschap vind ik dat-ie ook van mij is.