Het bleef bij vlagen mijn gedachten beheersen.
Het verloren kettinkje waar ik al ruim twee jaar naar zoek.
Ik probeerde het van me af te zetten.
Mijn kettinkje was weg. En bleef weg.
Maar ik bleef zoeken.

Als ik op Boef paste, in Michelle’s huis, zocht ik voor de honderdste keer,
als een bezetene, door bakjes, laatjes en doosjes.

Frank had me al aangeboden een nieuw kettinkje voor me te kopen.
Maar ik wilde niet. Mijn kettinkje moest tenslotte toch ergens zijn.
Psychisch was ik gewoon nog niet toe aan een nieuwe.
En ik zocht nog twintig keer. En nog dertig keer.

Steeds als ik in de berging was, keek ik naar de tientallen dozen
vol met spullen van vroeger die daar staan. Zou hij daar ergens in zitten?
Soms kon ik ’s nachts uren wakker liggen en denken aan alle
tienduizend plaatsen waar mijn kettinkje zou kunnen liggen.

Laatst droomde ik zelfs van mijn kettinkje.
Ik droomde dat ik hem, toen ik nog in Breda woonde, opgeborgen had
in een zelfgemaakt vaasje. Dat móest een teken zijn!
Ik was helemaal blij en kon me ineens helemaal voorstellen dat ik
het kettinkje in dat vaasje had gestopt.

Maar stond dat bewuste vaasje in Breda wel op de kast?
Die dag probeerde ik op oude foto’s te kijken of het vaasje
in Breda in de kast gestaan had. En zodra ik een uurtje over had,
dook ik weer eens de berging in.

Zwetend spitte ik door de inhoud van alle opbergdozen
tot ik het bewuste vaasje vond.
En de teleurstelling was groot toen bleek
dat dromen écht bedrog zijn en mijn kettinkje niet in het vaasje zat.

Toen besefte ik dat mijn zoek-manie een behoorlijke afwijking werd.
En dat het maar eens afgelopen moest zijn.
Dat ik moet accepteren dat mijn kettinkje echt weg is.
Dat-ie nooit meer terug komt.
En dat accepteren zou nog een hele kluif worden.
Ik zag mezelf al uren op de sofa liggen bij een of andere therapeut.

Maar afgelopen dinsdag kreeg ik van Frank een nieuw kettinkje.
En toen ik ‘m eenmaal om had, moest ik even
een traantje wegpinken heel hard huilen. Zo blij ben ik ermee.

“Ah”, zei Michelle, “Je bent weer compleet!”
En zo voelt het ook.

Zeker toen Mich me als Kerstcadeautje een kinderkopje beloofde*.
Net zo een als ook aan het vorige kettinkje hing.
Zodat ik straks weer, als vanouds, vrolijk rinkelend door het leven ga.

Laat die therapie dus maar zitten. I’m over it.
Met die twee kanjers van mij heb je geen therapeut nodig!

*Mich: je mag je nog steeds bedenken. Ik vind ’t nog steeds een veel te duur cadeau!
Het aanbod alleen is al geweldig.