Soms zit ik te stuntelen met iTunes.
Ik download liedjes, sla ze op en raak helemaal in de war van dat hippe iTunes.
Michelle lost het probleem meestal in een zucht en vloek voor me op. Klikt eens hier, klikt eens daar en zegt terloops ‘Je moet je muziek wel opslaan in deze map’. Ze roept termen als ‘synchroniseren’ en ‘blablabla’ en ik voel me vooral erg dom.  En oud. Want het lukt me allemaal wel, maar niet zo vlotjes zoals zij het doet.

Tot ik me ineens bedenk hoe simpel het nu allemaal is.
Met één druk op de knop is alles te downloaden.
Wat moesten wij, vorige eeuw, lang voor mp3, iPod en zelfs vóór de cd-speler, een moeite doen voor onze muziek.

Ik had een radiocassetterecorder op mijn kamertje staan.
Hij was oranje, weet ik nog. En hij had een draaiknop waarmee je een naaldje langs een band met cijfertjes kon bewegen. Zo kon je afstemmen op je favoriete radiostation. Met een beetje mazzel en goed mikken, had je een zuivere ontvangst, die nog wel eens kon veranderen als je door je kamer liep. Er zat een antenne-draadje achter aan je radio. Het was heel belangrijk om die zo hoog mogelijk ergens vast te maken. Met een punaise op je prikbord of zo.

En ik had cassettebandjes.
Die kleine, rechthoekige, plastic dingetjes. Er zaten spoeltjes in met een bruin lintje. En op dat bruine lintje stonden liedjes. Je drukte op de ‘eject’-knop, het klepje ging open. Bandje erin. Klepje dicht. Op ‘play’ drukken en hopla!
Je had muziek!

Soms ging het gruwelijk mis. Dan liep je bandje vast in je cassetterecorder.
Je favoriete artiest ging steeds langzamer zingen tot hij of zij er uiteindelijk helemaal mee stopte.  Als je dan je cassetterecorder open deed, hing het bruine lintje in grote krullen uit zijn plastic behuizing. Met een beetje mazzel kon je het bandje los peuteren tussen de afspeelkoppen van je cassetterecorder. Met een potlood in de gaten van je cassettebandje rolde je vervolgens het verkreukelde bandje weer strak om de spoeltjes. Eind goed, al goed, maar de kreukels in je bandje bleef je altijd horen.

Soms zat je bandje zó vast in je cassetterecorder dat-ie brak als je hem eruit trok.  Wie heeft er niet zijn favoriete cassettebandje voorzichtig geplakt met een dun strookje plakband?  Oké, je was een stukje van je favoriete liedje kwijt, maar iets was beter dan niets.  Ik ben benieuwd of mijn dochter, die zo behendig is met iTunes, een cassettebandje zou kunnen plakken.
Zou ze met een wattip met alcohol de koppen van een cassetterecorder kunnen reinigen?

Ik nam muziek op van de radio op lege cassettebandjes.
Natuurlijk had ik standaard de ‘rec’ en ‘play’-toetsen én de ‘pauze’-knop ingedrukt staan tijdens mijn favoiete radioprogramma’s. Als mijn favoriete liedje voorbij kwam, hoefde ik alleen maar op de ‘pauze’-knop te drukken en werd het liedje opgenomen. Ik draaide mijn cassettebandjes helemaal grijs. Tot ze weer vastliepen, natuurlijk.

En wat te denken van de opnamebeveiliging?
Om te voorkomen dat je per ongeluk iets op zou nemen op je favoriete bandje, brak je dat kleine stukje plastic af op de dunne kant van het bandje. Wilde je daarna tóch iets opnemen op dat bandje, dan plakte je een plakbandje over de zijkant van je bandje. Et voila! Kon je gewoon weer opnemen! Eigenlijk waren wij gewoon briljant!

En ach, het had wel wat.
Ik heb al mijn favoriete muziek inmiddels op mijn computer staan.  Loepzuiver, compleet, prachtig. Van de eerste tot de laatste noot. Zonder discjockey die er doorheen praat.

Maar was het niet leuk om een cassettebandje af te spelen en nog een stukje van een oude nieuwsuitzending te horen? Of het weerbericht? Zodat je midden in de zomer hoorde hoe er sneeuw voorspeld werd. Of om de discjockey te horen, die het intro van je favoriete nummer volkletste? Ik draaide mijn bandjes zó vaak dat ik precies wist wat de discjockey ging zeggen en wanneer.

Terwijl ik mijn iPod op shuffle zet en alle perfecte nummers voorbij komen, moet ik daar toch wel eens aan denken. Man, ik word oud.

Het plaatje boven deze log heb ik gestolen van Alex van der Hulst.