In november vorig jaar, na twee jaar zoeken,
moest ik uiteindelijk toegeven dat mijn verloren kettinkje echt kwijt is.
Definitief weg, verdwenen, verschwunden, disparu, foetsie.
Ik vond het verschrikkelijk maar het is niet anders.

Frank was zo lief om een nieuw kettinkje voor me te kopen.
Met precies zo’n zelfde hangertje als aan het oude kettinkje.
En Michelle beloofde voor Kerst een nieuw kinderkopje te kopen.
Net zo een als aan het oude kettinkje hing.

Dat laatste zag ik helemaal niet zitten.
Kom op, zeg! Zo’n duur cadeau wil ik niet van mijn kind.
Tenslotte is ze maar een arme student.

Kerst kwam en Mich stelde voor om een keer op pad te gaan
om een nieuw kinderkopje te gaan kopen.
Maar ik moest werken en Mich moest nog op vakantie.
Kerst ging gelukkig voorbij zonder duur cadeau.

Maar daarna kwam mijn verjaardag.
Meestal vraagt Michelle of ik nog wensjes heb.
En meestal prijkt er niks anders op mijn lijstje
dan een deoroller, een klemmetje voor in mijn haar
of een doosje paperclips.

Dit kreeg vroeg ze niks.
Ze vroeg alleen wanneer ik weer een vrije dag had.
En toen moest ik mee naar de stad.

Woensdag stonden we voor de deur van de juwelierszaak
die er akelig donker uitzag.
” Ik denk dat-ie dicht is.” zei ik en draaide me om om weg te gaan.
“Gewoon stroomstoring.” zei Mich en ze klopte op de deur.
De juwelier liet ons binnen en bood excuses aan voor de donkere zaak.
“We hebben een stroomstoring”.

Met onze neus op de vitrines bekeken we de gouden kinderkopjes
in de donkere juwelierszaak.
Was het nou die? Of toch die?
Of toch die zonder plukjes haar?

De juwelier haalde behulpzaam een boek te voorschijn
en daarin vonden we het juiste kinderkopje.
Verwachtingsvol keek hij ons aan. Ja of nee?
Ik aarzelde en aarzelde. Zo’n duur cadeau!
Maar Michelle zei resoluut “Ja!” en bestelde het kinderkopje.

Knipperend tegen het zonlicht stonden we even later buiten.
Ik met lichtelijk knikkende knietjes omdat mijn kind
zojuist een cadeau van ruim honderd euro voor me besteld had
van haar zuurverdiende centjes.
En Michelle met een triomfantelijke blik
om precies dezelfde reden.

Gisteren zijn we samen naar de stad gefietst
om mijn kinderkopje op te halen.
We deden een drankje op het Rembrandtplein
en ik hing het kinderkopje aan mijn kettinkje.
Hij is weer zoals het hoort
Helemaal compleet!

Lieve Michelle, dank je wel voor je veel te dure, prachtige cadeau.
Ik zeg ‘t nog maar een keer:
Het is een feest jouw moeder te zijn!